--------
İnanmadığımı söylemeyin asla. İnanıyorum. Umutlarım var. Ama daha fazla umut etmek istemediğim ise bir gerçek. Ben umutlarıma inandıkça, onlar benim varlığımı yoksaymaya devam ediyorlar. Ve beni kahreden şey şu; o umutlar, bir gün ben yaşlandığımda hala daha var olurlarsa, umut etmek için harcadığım zamanı, hayallerimi gerçekleştirmeye çalışmadığım için kaybettiğimden üzüleceğim. Kolayı seçiyorum hep. Hep, umut etmeyi düşünüyorum. Oysa umut saçmalık, sadece zaman kaybı. Olmasını istediklerimi, kendim gerçekleştireceğim, umutlarım değil. Eğer umutlar bizden daha iyi bir iş başarsaydı, bugün hala aynı şeyi ümit eder miydim?
***
Yıllar geçti, yaşananlar değişti, ama bir şey hep aynı kaldı. Aynı kalan şey bir eksiklik duygusu aslında. Bir yanım hep boş kaldı. Herkesin eninde sonunda tattığı duyguyu, ben kendimi bildim bileli tanıyorum. Eksiklik… Eksik olan şey… Hep eksik olmuş olan şey…
Sevgi eksik kaldı.
‘Aile huzuru’ duygum eksik kaldı.
Espri anlayışım eksik kaldı.
Bir dost eli eksik kaldı.
Bir anne yüreği ve bir sevgilinin elleri;
Eksik kaldı…
***
Hata yapmamak için o kadar caba sarf ediyorum ki; insanlara kendimi ifade edemiyorum. Bir gurup beni yanlış anlayan insan ve bir gurup beni kendinden dışlayan insan gurubuyla onca yıllarımı harcadım, fakat bir şey asla değişmedi. Hep yalnızdım. Etrafınızda insanlar varsa, sizi dışladıkları zaman, kendinizle baş başa kaldığınızdan da yalnız hissediyorsunuz. Oysa onlara verdiğim sevgimin karşılığı kendimi yalnız hissetmem midir? Adalet yargısıyla yaşayan bir tek insan bile yok mudur? Hayır, adalet için uğraşanlar var. Ama onların adaleti ne kadar adildir?
***
Hani bazen rüya görürüz, aklımızdadır, fakat gün içinde aklımızdan çıkar, çok uğraşırız bir türlü hatırlanmaz… Rüyaların değerini onları unuttuğumuzda anlıyoruz. Aslında mükemmel bir hiçlik duygusu içinde yalnızlığı kendinizle paylaşmak daha iyidir, yalnız olduğumuzu anlamayan bir gurup insanla yalnızlığınızı paylaşmaya çalıştığınızdan. Yine de yaşamak. Sadece yaşamak. Esaret altında bırakılmak, her gün istediğim yemeği yeme toleransında bulunsalar bile, Özgürlüğümle açlıktan ölme içgüdümü alt edemez. Hastalıklı içgüdülere sahip olabiliriz – Sex gibi. Ama sizi mutlu eden bir içgüdüden korkmak yersizdir oysa… Hadi beni aç bıraksınlar…
3 Yanıt
4053 Gösterim