Gözlerimi açtım. Gördüm ışığı yeniden, ilk kez görmüşçesine. Üzülse miydim, sevinse miydim bilmiyordum. Yalnızca gülümsedim. O durumda surat asardım, fakat bana gülmem söylenmişti. Bir yerlerden alkış sesleri geliyordu. Sinir bozucu sesler. Bazen takdir, bazense eleştiri yüklü hareketler. 'Aptallar daha gösteri yeni başladı.' O sırada tüm vazifemi unutup, sahneden inebilirdim. Bir anda bana güvenmiş olan gözleri hatırladım. Hayır, devam etmeliydim. Yalnızca bir saat daha. Bir de şu lanet olası ışık gözüme girmese.
Peki şu arkamdan gelen sözler? Kukla gibi hissettim kendimi birden. Birisi arkamdan elini sokmuş da, yine aynı eliyle ağzımı biçimlendiriyordu adeta. Çeşitli yerlerim kaşınmaya başladı, ağzıma balgam tadı geldi. O gözler olmasaydı, şu en öndeki dazlak adamın başına tükürürdüm. Belki de gerçekten kuklaydım, kim bilir? Aniden salonun dört bir yanından kahkahalar kopmaya başladı. Ne bana mı gülüyorlardı, yoksa arkamdaki soytarı göstericiye mi? Soluma baktım. Rahatsız edici derecede bana benzeyen bir kız vardı yanımda. Yalnızca kıyafeti pembeydi. Ve de saçları sarı ve uzundu.
Ona adını sormak istedim. Yapamadım. Dilim başka bir işle uğraşıyordu sanki. Belki dilim sadece kırmızı ağzımın içine yapılmış pembe şekildi. İstemediğim hareketler yapıyordu. Ağlamak istedim, ellerimle yüzümü kapatmayı arzuladım. Göz yaşlarım akmadı, ellerim harekete geçmedi. Tam herşeyi kabullenecekken, ışık tam ortadan gelmek yerine iki çaprazımdan gelmeye başladı. Gözlerimi kapattım. Karanlıkla birlikte bilincim yerine geldi. Gözlerimin hakimi yalnızca bendim. Gözlerimi açarak aşağıya çevirdim. Bir de ne göreyim? Belden altım yoktu. 'Ne? Bu ahmak insanlar onca zamandır bacaklarım yok diye mi gülüyorlardı? Sabah şiddet karşıtı geçinen, mitingler düzenleyenler şimdi vahşet karşısında eğleniyorlar mıydı yani?'
Kıza baktım. Onun da bacakları yoktu. Bir kez daha ağlama isteğimi bastırmak zorunda kaldım. Zaten beceremezdim de. Haykırarak küfür etmek, Moda'da denize karşı arkadaşlarımla birşeyler içmek istiyordum. 'Bir dakika. Ben bunları daha önce yapmıştım. Bu olaylar gerçekleşirken de o piç herif yoktu. Hayır. Kimse benim sahibim değil, olmayacak da. Ben kukla değilim.'
***
Gösteri bitti. Kıza tekrar baktım; bacakları yerindeydi. Kafamı ona çevirerek bakmıştım. Bakışlarımı ayaklarıma döndürdüm. Evet, oradalardı. Yumruklarımı sıktım. Kukla değildim. Herşey hayal olabilirdi, ancak o herif değildi. 'O alçağın haddini bildireceğim. İşte, bana doğru geliyor.'
"Ah, çok iyiydin Selim. Haydi bunu kutlamaya gidelim."
Birazdan burnunu kıracağımdan henüz haberdar değildi.
Yirmi saniye sonra burnu kırık biri, Moda'ya doğru koşan ve giderek uzaklaşan iki gence aval aval bakıyordu.
Kendi ayaklarımdan başka, bir çift ses daha işittim. Solumdan geliyordu. Ben de o yöne baktım. O kızdı. Kıyafeti belki yalnızca muziplik olması amacıyla benimkiyle benzerdi. Fakat yüzü kesinlikle bir ergeninki gibi değildi. 'Herhalde zihnim bana bir oyun oynadı.'
Karşımızda Atatürk'ün büstünün ayırmış olduğu iki yol vardı. 'Umarım o da benim gibi düşünmüyordur.' Bu yoldan defalerca geçmiştim. Evet, ben kukla değildim. Biraz sonra ayaklarımızı denize doğru sarkıtmış, haykırarak küfredip, birşeyler içiyorduk.
6 Yanıt
5682 Gösterim