Yazı yayınlama konusunda çok çekingenim aslında. Oturup düzgün birşeyler yazamıyorum zaten , ama içimden geldiği için bunu paylaşmak istedim.
-
Daha dün yüzüme yastık dayayıp boğmaya çalışıyordum kendimi. Şimdi ne değişti? Çok şey!
Bahar kokularını çekiyorum içime, derin derin… Her saniyesinden faydalanmaya çabalayarak.
Bu şehir kanımızı ememedi; o kadar sıkı sarılmıştık ki, benliğimden sıyrılmıştım o an. Kendimi senin kalıbında hissediyordum o bütün korkularımdan , endişelerimden , hayretlerimden sıyrılmış vaziyette. Ben, ben değildim artık sendim.
Kurak çatlamış topraklarıma suydun, başımdan aşağı boşaldı o serinlik bir dolu misali. Diyarlarımda yeni umutlar yeşerdi. Gözlerimi kapadığım her an serap mıdır bilinmez suyu görüyordum; bana hayatı tekrar armağan eden suyu.
İklimimde seyahat etmeyi istedin, bende bu seyyahı misafir etmekten büyük haz duydum. İnsan misafirine bağlanır mı bir anda bu kadar?
Ciğerlerimi kaplayan duman, sen çare olur musun özlemime? İlaç sen misin yoksa hastalığın ta kendisi misin? Hayır bu defa boğulmayacağım ben bu dumanda, ciğerim nefessiz kalmayacak; bahar kokuları var artık! Özleme dayanabilecek kadar mutluluk depoladım yüreğime. Yetecek onlar biliyorum. Ve sen hain midir ilaç mıdır bilinmez duman, biliyor musun geçicisin, mutluluk ve özlem etkilerinin yansımasısın iliklerimde.
1 Yanıt
3287 Gösterim