"Benim gibilerin sonu hep böyledir ! işte" diye düşünmeden edemiyordum. Gözlerimi sıktım ve onun gözlerini düşünmeye devam ettim. Bana acı veren anıların hepsini silmeye çalıştım. Fakat acı veren tüm anıları silmeye kalkışınca "o" da silinecek" Korktum. Hiçbir şeyden bu kadar korktuğumu hatırlamıyordum.. Onu, o pislik herifle her gördüğümde daha da umutsuz bir hale kapılıyordum. Yapabileceğim tek şey, �Beklemekti.� Beklemek de her şeyden beterdi, zamanın hükmettiği kum zerrecikleri bana inat yavaş yavaş düşüyor, arada birkaç zerre hızlanıyor fakat o zerreler de geçişi tıkıyordu.
"Benim gibilerin sonu böyledir! " diye düşündüm tekrar. Her filmde, her kitapta, her hikâyede ve her masalda böyle olurdu zaten. "Sonsuza dek mutlu yaşadılar"" Tabi yan karakterler kimin umrundaydı sanki! Esas kıza âşık olan garip, fakir ama gururlu gençler" Kimse takmazdı onları, önemli olan baş kahraman ve kızın mutlu olmaları, üstüne de yan karakterin acısını hafifletecek bir şey bulması" Hafifleyince dineceğini mi sanıyordu bu yazarlar, şairler, ozanlar. Benim karakterimi anlayacak bir öykü bile okumadım henüz..!
"Benim gibilerin sonu böyledir! " sayıklayıp duruyordum. Ya kafana sıkarlar, ya ağzını burnunu dağıtırlar ya da sadece baş kahraman kollarını esas kızın beline dolayıp sana bakarak gülümser! İlk acı diner, ölürsün, kısa bile sürer belki. İkinci olanı birkaç haftalık bir tedaviyle bitecek bir şey" Fakat en sonuncusu var ya" Onun hiçbir ilacı, hiçbir tedavisi yoktur. Bir köşeye çekilir, ağlarsın. Bazıları gelir sorarlar "Niye ağlıyorsun?" diye. Anlatsam anlayacak sanki. Ağlarsın, ağlarsın, ağlarsın" Gözyaşlarının bile kuruduğu, onların bile sana ihanet edeceği yere kadar ağlarsın. Sonra biter gözyaşları. Unutmaya yemin edersin. Unuttuğunu da sanırsın aslında, fakat gerçek, sanımsamalardan çok daha acıdır. Gözleri, senin gözlerine değdiği anda unutursun ettiğin yeminleri, unutmak için söylediğin sözleri ve tüm o gözyaşlarını. Sadece bir kere sana içten gülümsemesi için yalvarmaya başlarsın dualarında yine"
"Benim gibilerin sonu böyledir!" yazarsın, yazarsın, yazarsın. Okuyanlar "vay mükemmel yazmışsın! " diye överler. Fakat diğerlerinin yorumları umrunda değildir senin. Senin umrunda olan tek şey onu gülümsetebilmektir, onun hayatında ufak da olsa bir yer bulabilmektir. Bulamazsın, çünkü senin gibilerin sonu böyledir, başarılı bir edebiyat hayatı, ölümünden sonra saygıyla anılmak ve ne olursa olsun sevgiden mahrum kalmak" Siz siz olun, benim gibilerden olmayın. Çünkü benim gibilerin sonu böyledir!
M.A. İMAMOĞULLARI (yani ben :yup )
8 Yanıt
5928 Gösterim