Bir tren rayina bağladım çocukluğumu. Yürüyerek bulutlara varırım sandım. Uçurtmalara bağlandım. Sanki mutlulukmuş gibi her bulut, gülümsedim gökyüzüne baktığımda süt dişlerimle. Yağmuru gözyaşı sanıp her yağmurda bulutlara ağladım. Gök gürledikçe çığlık atıyor dedim gökyüzü. Canını yakmışlar, belli. Bir aşk acısı çekiyor belki. Belki de bir yakını ölmüştür de kalbi parçalara bölünmüştür.
Tran raylarına bağışladım çocukluğumu. Her çocuk taşlarken treni, ben şaşkınlıktan kapatamadığım ağzımla nefes alarak izledim. Hayranlıkla...
Her tren yankısına koştum. Tren peşinde çiçek ezerken yoruldum. Bir gün yine öyle geldi tren. Yetişemem diye korktum. Koştum. Öyle çok ve öyle hızlı koştum ki daha çiçeklere bile varmadan yoruldum. Soluklandım çiçeklerin arasında. Bir de baktım ki mezar taşı. Üzerinde babamın adı...
Diyor ki mezar taşında:
"Bulutlara inanıp rayları severdin;
O beyaz bulutlara, raydan köprü çekerdin.
Bulutlar almadı seni, raylarda bıraktı.
Kanın bir bulut uğruna demir raylara aktı."
Anladım ki raylara babam için gelmişim.
Ama belli ki bulutları babamdan çok sevmişim.
Eziyordum çiçekleri, raylarıma koşuyordum.
Hayatımda ilk kez çiçeklerde yoruldum.
Affet beni baba... Benim de artık raydan bir köprüm var.
Köprünün ucunda beni bekler bulutlar.
0 Yanıt
2419 Gösterim