Beyaz Kule
‘‘Filozof, beyaz kulesine çekilmiş bir insandır, diyor. Kuleden dünyaya, bu karışıklığa, bu üzüntülere, bu arzuların bastırılmasından doğan ümitsizliklere, yukarıdan bakar ve bunları çekenlerle birlikte acı duyar.’’
Demek ki, diyorum, kendinin bir acısı yok. Demek ki kendilerine ait koyu istekler, tutkular yok. Kolay. Ne olacak, diyorum.
Burak’ın defteri kaybolmuş. Sene başından beri yazdığı notlar içindeydi. Ne kadar üzüldü. Ben de kaybolan defterin üzüntüsünü Burak’la birlikte duydum. Hiç olmazsa duyar göründüm. Hem madem ki ‘‘o’’, öbürü beni seviyor; bu akşam beni…’da bekliyor… Bu akşam yine ellerimi sıkacak, avuçlarımı öpecek az ışıklı veya ışıksız köşemizde başının üstündeki ampulden dökülen ışıklarla daha güzelleşmiş, daha hayalileşmiş bakacak.
Herkese sevgi dağıtmaktan, Burak’ı teselli etmekten, defterini kaybettiği için onunla beraber acı duymaktan işte bunlar için, büyük sevinç duyuyorum.
Pelin, bugün derslerden zevk almıyormuş. Demin ‘‘hep uyudum’’ dedi. Ona da avutucu laflar söyledim. ‘‘Üzülme dedim, ben sana notları veririm. ’’ Bir taraftan da belki okumayı bırakırım, o isterse…, diye tatlı tatlı düşündüm. O zaman bütün notlarımı Burak’a uyuduğu için dinlemediği derslerininkini de Pelin’e veririm.
Bu akşam bana ‘‘evlenelim’’ diyecek. Bundan kesinlikle eminim.
Pelin de, Burak da, bu kadar özenerek nereye hazırlandığımı soruyorlar. Onlara şimdiden söyleyemem ama yarın, belki bu akşam ‘‘nişanlandım ‘‘diyeceğim. ‘‘Okulu bırakıyorum çocuklar. Ne yapalım kısmet bu kadarmış.’’
Diyeceğim. Derken de mutlu, ama böyle olduğunu alçakgönüllülükle salkıyan bir görüşle güleceğim. Onları burada, acıyarak mı, yoksa hiçbir şey düşünmeden mi bırakacağım, hiç bilinmez.
Onu hayal ettiğim yerde; hayal ettiğim, çok tanıdığım, çok sevdiğim oturuşuyla beni bekler buluyorum.
‘‘Sana bunları anlatmak için geç kaldım’’ diyor. ‘‘Beni bu kadar benimseyeceğini akıl etmemiştim. Ben seninle evlenmek istemiyorum. Psikolojik, biyolojik, sosyolojik sebeplerle…’’
Etnolojik, arkeolojik, ontolojik, antropolojik… diye düşünerek kafamı zorluyorum. Bütün ‘‘loji’’ leri ve ‘‘lojik’’ leri bulmam gerek. Başım taşıyamayacağım kadar ağırlaştı. Bütün bunlar yıllarca evvel olmuş veya hiç olmamış. Çok cesaretli olsam ölmeyi düşünürdüm. Ama zayıfım. Bu ışıklara, bu insanlara, bu aynalara, eşyalarıma, düşüncelerime, hayallerime olan alışkanlıklarıma kıyamayacak kadar zayıfım. Beyaz kule, gözümün önünde, ardında dikiliyor. Ona koşabilmek, ona tırmanabilmek deminki düz mutluluğa koşmak ne kadar zor.
Ona ‘‘Sana olan sevgimi altı ay açığa vurmadım. Niye bana ümit verdin? ’’ demiyorum.
‘‘Bana kızdın mı? ’’ diyor. ‘‘Kızar mıyım? ’’ diyorum. Arabanın farları yüzüme vurunca kızarak ve üzülerek ‘‘yapma böyle’’ diyor. O kadar güzel ki bu acıyla bu karanlık ve yalnızlıkta ağlamak. Gözyaşlarım eldivenlerimin derisinde kalmış. Kendim için mi ağlıyorum… Belli ki öyle. Hayır, beyaz kuleye çıkacağım. Ayaklarım yolların çamurunda, taşında, toprağında tökezlerken; ruhumu, duygularımı, ümit ve hayallerimi bu çıkmazlarda bırakıp beyaz kulenin basamaklarına atılacağım.
‘‘Bu gece ben uyku ilacı ve sigaraya muhtacım’’ diyor. ‘‘Sakın, diyorum,sakın…’’ ‘‘Kabahatliyim, beni affet, çok suçluyum’’ diyor. Yüzüne, güç bela sığınabildiğim beyaz kulenin eşiğinden gülümseyerek bakıyorum. ‘‘Çok suçluyum. Senin duygularınla oynadım. ’’ diyor. ‘‘Güle güle’’ diyorum. Yarın Burak’a, Pelin’e bana beyaz kuleyi öğretenlere döneceğim.
Beynim çatlamazsa, gözlerim, dilim, kalbim çürümezse yarın beyaz kulenin ilk basamağında oturup doya doya; kendi acılarımın dışındaki acılara, bunları duymanın kederi fakat duyabilmeğe başlamanın sevinciyle ağlayacağım.
5 Yanıt
5158 Gösterim