Sigarayı kahverengi paketten çıkardı ve dudaklarının arasına yerleştirdi. Bir iki deneme ve yanılmadan sonra çakmağının pantolonunun sağ arka cebinde cüzdanının arkasında buldu. Çakmağı sabırla yavaşça yakarak alevi ağzında ki sigaraya yaklaştırdı. Ateşin değmesiyle birlikte hızlı ve kısa bir duman çekti. Hemen vererek tütünün kendine gelmesini bekledi ve uzun bir nefes çekti sigarasından. Başını havaya attı ve günün bütün sıkıntısını üfledi kömür kokan geceye.
Ortalamanın çok altında geliri olan insanların yaşadığı bir semtte yaşıyordu. Geceleri kömür gündüzleri ise pek uzakta olmayan geri dönüşüm tesisinden çöp kokuları gelirdi. Bir insanın yaşamak isteyebileceği son yerlerden bir tanesi belki de. Hiçbir değeri olmayan. Her çeşit gereksiz insanın bulunduğu bir varoş. Eğer yolda yürürken insanlar sizin bu muhitten olduğunuzu anlarlarsa yollarını değiştirirler veya etrafınızdan dolanırlar.
Gençler veriyordu bu imajı oturduğu yere. Üç kuruş etmez serseriler. Eski zamanların kabadayılarını özlemle aratan uyuşturucu müptelası karafatma değerinde torbacılar. Kuralsız, geleneksiz, dinsiz, ideolojisiz, fikirsiz, sebepsiz yaşayanlar. Tek dertleri para ve kendilerine olan aşağılıma hissini gidermek olan pislikler.
Hayatınızı mahvedebilir böyleleri. Evet evet çok zor değil. Tek yapmanız gereken biraz borç para istemek. Sadece biraz. Yüz bin lira veya yüz lira. Fark etmez. Önce aldığınızın üç katını ödemeye mecbur bırakırlar. Ödeyip tam kurtuldum dediğinizde ise "Biz sana zor zamanında yardım etmiştik at bir sakal bakalım." derler veya sizi korumaya başlarlar. Korumak. Haraç. Kendilerinden koruyorlar sizi. İşte görüyorsunuz ya. Kendilerini geride tutmalarını sağlayan tek şey para. İşte bu kadar iradesizler. Para için annelerini satar, kız kardeşlerini zaten arkadaşları olan organ mafyasına verirler.
Eskiden böyle miydi? Hayır çok farklıydı eskiden. Bir adabı vardı işin. Bir raconu vardı. Bir yolu vardı. Masum kollanır. Zengin soyulur. Fakire yardım edilirdi. Kabadayılar her ne kadar katilde olsalar, aynı zamanda insandılar. Onurlar ve şerefleri vardı. Çoğu işlerini halletmek için köpeklerini yollamaz ne yapılacaksa kendi yapardı. Yanına yeni gelen genç delikanlının ellerine kan bulaştırmazdı hemen çoğu.
Şu lanet dünya giderek benden uzaklaşıyor. Yaşanmaz bir yer haline geliyor benim için. Gençlerinde dünyanın şu halini pek sevdiğini sanmıyorum. En azından bazı şeylerin farkında olan kesimin. Gerçi sorunlardan biri de bu ya. Gençlerin eski gençler gibi olmaması. Bir amaçlarının, bir savaşlarının olmaması. Tek yapmak istedikleri şeyin yaşamak olması. Nasıl veya nerede olduğu önemli değil onlar için. Onlar sadece yaşamak istiyor. Aptallık bana sorarsın. Kendi fikirleri bile olmayan bir insan zaten yaşamıyor demektir. Dünya da kalıcı bir etki yaratmaktan bahsetmiyorum. Herkes bunu yapamaz, yapabilse bile yapacak şansı olmaz. Ama bir amacı olmalı. Ben hayattan bunu istiyorum demeli. Bencil olmamalı bunu söylerken. Sadece kendini düşünmemeli. Ben ülkem için bunu istiyorum demeli.
Fikirleri olmayan bir insandan daha kötü bir şey varsa o da fikirlerini savunmayan insanlardır. Şimdiler de en çok böyle insanları görüyorum sokaklarda. Bir şeyler biliyorlar, bir iki kitap okumuşlar belki. Gerçeğin farkındalar. Nereye gittiğimizi biliyorlar ama buna engel olmak için hiçbir şey yapmıyorlar. Hemde hiçbir şey. Kesinlikle hiçbir şey. Çocuklarını düşünmüyorlar demek değil midir bu? Tamam belki sen bir on yıl sonra öleceksin. İşlerin asıl kötü zamanını görmeyeceksin ama senin çocuğun hala bu dünyada yaşıyor olacak. O ve ailesi için hiç mi bir şey istemiyorsun Mutluluklarını.
Kötü zamanlarda yaşıyoruz doğrusu. Üç kuruş para için belirli kişilere herşeyi yaptırtabileceğimiz zamanlarda. Onurun ve şerefin bir anlamının kalmadığı zamanlarda. Geleneklerine tutunuyor insanlar belki de bu yüzden. Ama gelenekleri gelenek yapan değerlerimizi unutuyorlar. Bir insanı, insan yapan şeyi.
1 Yanıt
3309 Gösterim