Biraz sonra okuyacağınız hikaye tek bölümlüktür. İyi okumalar. =)
Bir Parça Aşk
“Beni asla sevmeyecekti biliyorum, ama hayali bile güzeldi”
Acı çekiyordu, söyleyememenin, eksik kalmış olmanın acısını yaşıyordu. Bitmek tükenmek bilmeyen bir aşk içini yakıp kavuruyor, onu yavaş yavaş tüketiyordu. Bir anda bitirmiyor keyfini sonuna kadar çıkartıyor, acı vermenin tatlı hazzını yaşıyordu. Kız aynı karşısında kendini inceledi, acaba o hiç kıza dikkatli bir şekilde bakmış mıydı? Gerçekten var olup olmadığının farkında mıydı? Kız gerçek olup olmadığını anlamak için yüzüne dokundu. Yumuşak pürüzsüz cildi ellerinin alında kayıp gitti. Kendi gözlerinin içine baktı, ışıl ışıl parlıyorlardı ama mutluluktan ya da heyecandan değildi bu parıltı. Gözleri dolmuştu, içinde taşıdığı yük artık ona fazlaydı. Bedeni ne kadarına dayanabilirdi? Ne kadar fazlasını kaldırabilirdi? Onu her gördüğünde hiçbir şey olmamış gibi yapmaya ne kadar devam edebilirdi? Gözlerindeki aşkı daha ne kadar kaçıracaktı? Dudaklarını ısırdı, bir damla yaş süzüldü gözünden. Hemen yanı başında duran tarağı alıp hafifçe saçlarını taramaya başladı.
“Ne kadar güzel” dedi “Onu sevmek ne kadar güzel” bir damla yaz daha süzüldü ve dudaklarına ulaştı. Gözyaşlarının tuzlu tadı bir anda dudaklarını sarıp sarmaladı. Hafifçe yaktı ama acıtmamaya özen gösterdi.
“Bir o kadar da güç… Sevmenin bu kadar zor olacağını bilmezdim”
Saçlarını özenle taramaya devam etti, sanki hazırlanıyordu, bir yandan da aynada kendisiyle konuşmayı sürdürdü;
“Biliyor musun belki de farkında ama beni kırmamaya çalışıyor çünkü…”
Bu sefer birkaç damla süzüldü gözünden. Boğazında bir şeyler düğümlenmişti. Tarağı yerine bıraktı ve gözyaşlarını sildi;
“Gözlerinde ışığı görüyorum sanki, varlığı mutluluk sebebim oluyor. Parfümüyle beni sarhoş ediyor, gülüşüyle başımı döndürüyor. Kişiliğiyle hayran bıraktırıyor kendine, bense her gün ona bir adım daha yaklaşacakken geri dönüyorum. Ona bakarken beni yakalamasın diye başımı çeviriyorum, gözlerimdeki aşkı görmesin diye gözlerine bakamıyorum”
Bir süre sustu, gözlerine baktı tekrar. Aşk ve acı birbirlerini bırakmamak üzere kenetlenmişlerdi.
“Hasta mıyım ben?” diye sordu kendi kendine “Aşk ir hastalık mı?” Cevabı duymak istemiyordu, sabırsızlıkla yerinden kalktı ve dolabına gitti. Dolabın içinden sade ama çok şık siyah bir elbise çıkardı. Özenle giyindi ve tekrar aynasının karşısına oturdu. Saçının sol tarafında ufak bir bozukluk vardı, tarağı alıp tekrar düzeltmeye başladı. Bakışlarını aynadaki görüntüsünün biraz gerisine sabitlemişti;
“Bir şeyler anlamış olmalısın, en azından ben öyle umuyorum. Belki de sadece küçük şüpheler içimdekiler; ama görüyorum seni, bazen bana bakarken yakalıyorum. Sence çok mu aşığım? Bu yüzden mi en ufak şey bile bana önemli geliyor?”
Saçı tam istediği gibi olmuştu. Masanın üstündeki pudraya uzattı ellerini. Zarif, ince, uzun parmakları vardı. Biraz renk versin diye yüzünde pudra sürdü;
“Seninle ilgili her şeyi biliyorum, seni şaşırtacak kadar hem de…”
Masanın üstünden pembe bir allık aldı ve yanaklarına sürdü nazikçe;
“Hep senden bahsetmek istiyorum, saatlerce, günlerce… herkesle seninle ilgili konuşmak istiyorum… Öyle zor ki düşünceleri hapsetmek. Direniyorlar bedenime, karşı koyuyorlar. Kural ya da kısıtlama istemiyorlar, ama durduruyorum onları”
Masadan rimeli alarak kirpiklerine sürmeye başladı. Koyu yeşil gözlerinin üzerindeki kirpikleri kıvrıldı ve güzel bir şekil aldılar;
“Adeta savaşıyorum seninle. Sen ki her gün yanımda… Bir anda duruyorum sana bakarken, ellerim titriyor, kalbim sıkışıyor, midemde kelebekler… Konuşmak istiyorum seninle ama ne sen ne de ben izin vermiyoruz buna”
Masadaki parlak pembe rujlardan birini alarak özenle dudaklarına sürdü, dudaklarını yavaşça birbirine sürttü ve gülümsedi;
“Ama artık buna bir son vermeli. Bu hastalığa bir son vermeli. Sadece aşk istediğim, taşıdığı acı değil”
Aynanın gerisinde, hemen arkasında duruyordu, gülümsedi;
“Artık kurallar ve sınırlar yok. Hiç söyleyemedim ama ben…” heyecandan duraksadı, elleri titriyordu;
“Ben seni seviyorum”
Tekrar ayağa kalktı ve yatağına doğru yürüdü. Yatağın kenarına oturdu ve komidinin üzerindeki sürahiyi alarak kendine bir bardak su doldurdu. Su tüm saflığıyla, pırıltılı taneleriyle bardakta kıpırdandı. Elleri tekrar komidine döndü, çekmeceyi açarak bir şişe ilaç çıkardı. Son kez aynadaki görüntüye baktı, hala orada duruyordu ama silikleşmişti. Şişenin kapağını hafifçe açtığında ise görüntü yok oldu. Avucuna ilaçları boşaltmaya başladı ve bir avuç ilacı bir anda ağzına attı, hemen ardından de rujunu bozmamaya dikkat ederek bardağındaki suyu içti. Dudaklarını tekrar birbirine sürterek rujunu düzeltti ve düzgünce yatağına uzanıp gözlerini kapattı. Derin bir nefes aldı ve hafifçe fısıldadı;
“Belki bu zaman olmadı ama bir dahakine…”
Vücudu bir bulutun üstündeymiş gibi hissediyordu. Kendini karanlığa teslim etmiş onu buradan götürmesini bekliyordu. Başka bir zamana götürürdü belki onu, daha uygun koşulların olduğu bir zamana… Karanlık onu almaya geldiğinde kendi kendine yemin etti, ona ulaşana kadar asla pes etmeyecekti ve sonsuza dek onu sevecekti. Karanlık onu sarıp sarmaladı ve kollarına alarak nazikçe taşımaya başladı. İstediği bir parça aşktı daha fazlası değil…
2 Yanıt
3777 Gösterim