Geri çekilip eserine baktı. Evinin - tuvaleti saymazsak toplamda bir odası olduğu düşünülürse, odasının da denebilir - bir duvarına yazmıştı bu koca harfi. Peki bu neydi? Gülümsedi, evet bu "
N" idi. Neden yazmıştı? Evet, "
N" den yazmıştı.
N; hayatın en büyük sorunsalıydı.
Ne? Evet, bu hayatta neydi tam olarak? Resmi olarak ülkenin en başarılı kliniğinde bir asistandı. Ailesi için biricik oğullarıydı. Komşusu için sessiz, ilkokul öğretmeni için başarılı, ortaokul öğretmeni için haylaz, lise öğretmeni için sorunlu, üniversitedekiler için "herhangi birisi" ve şimdi, emrinde çalıştığı doktor için bir nevi "ego tatmin aracı" idir. Bu sıfatların hepsiydi ama bu kelimeler onun için hiçbirşey ifade etmiyordu. Kendisi için, o neydi? Cevap, elbette yoktu.
Nerede? Neredeydi? Küçük bir şehirde büyüdü, çocukluğu o şehir gibi, artık fazlasıyla uzaktı. Şimdi, büyük şehrin büyük dalgalarına kapılmış ilerliyordu. Bu büyük enerji, birilerini ileriye götürmek için bir destek olmalıydı ama tam tersine, daha da geriye çekiyordu. Belki de bu büyük enerji böyle oluşmuştu, şehre ve hayata yenik düşenlerin enerjisini de bünyesine katıyordu.
Ne zaman? Bilmiyordu. Tam olarak ne zaman böyle düşünmeye başlamıştı, emin değildi. Belki de ilk defa "düşünmeye başladığında" bu iç huzursuzluk başlamıştı. Sorun içte ise tabi. Başka nerde olacaktı? Milyonlarca insan mıydı sorun yoksa kendisi mi? O da başka bir soru, düşünelecek başka bir konu ve kafa yorulacak başka bir mevzuydu ya, neyse.
Nasıl? Nasıl bu hale gelmişti? Aklına annesinin "şükür et" tavsiyeleri geldi. "Her zaman için kendinden kötü haldekileri düşün, buna da şükür." Sesi kulaklarında çınlıyordu rahmetlinin. Yaşıyor olsaydı şöyle derdi heralde, "Halinde birşey yok, şükret oğlum. Bak ne güzel doktorsun. İnsanlara yardım ediyorsun, insanlar seni seviyor, sayıyor. Ne güzel!" . Ya, ne güzel.
Niçin? Soruların en büyüğü, niçin. Tüm bu olanların amacı nedir? Niçin burdaydı, niçin doktorluğu seçmişti, niçin yaşlılardan çok gençler bir bir can veriyordu, niçin hayat fazlasıyla absürttü ve niçin, bu oyun ona fazla sıkıcı gelmeye başlamıştı. Sınav süresi bitmeden kalemi kenara bırakan bir öğrenci misali başını avuçlarının arasına aldı ve öylece dakikalarca durdu.
Birazdan duvara başka bir harf yazarken o eller ve alnı boya olacaktı ama pek de mühim değildi bu. Yine geri çekilip duvarı izlemeye başladı.
ON.
On senedir tıp dünyasındaydı.
On yaşında dedesinin ölümüyle hayatın çizgi filmlerdeki gibi olmadığını anlamıştı.
On sevgilisi olmuştu bu güne dek, ilkokulda kekini paylaştığı ve ortaokulda utancından kıpkırmızı olmuş bir şekilde elini tuttuğu kızları da sayarsak, on sevgilisi olmuştu. Sevgi kaçında vardı, o tartışılırdı tabi.
Eline fırçayı alırken yine düşünceler içindeydi.
Sessizlik,
sakinlik,
sonsuzluğa doğru bir yolculuk. Konuşabileceği, anlaşabileceği insanlar,
sorulara cevaplar, neşeli çocuklar, farklı renkler, farklı sesler... Sakin ve sessiz bir sahil.
Sahil, evet. Sahilde uzanıp yıldızları izlemeyeli ne kadar olmuştu, fonda dalga sesleriyle.
İşi bitmişti, heryeri boya olmuştu ama değmişti. Aslında, çok da mühim değildi ya. İşi bitmişti artık. Daralmış ruhu bir çıkış bulmuştu, beynini kemiren tüm soruların ortak paydada bir cevabı vardı. Sorunlu ve bozuk, yorgun ve tükenmiş ruh boya fırçasını yere attı ve tuvalete gitti. İşi bitmişti.
6 Yanıt
5657 Gösterim