Bağırarak yumruğunu duvara patlattı. Duvarda kalan kan izlerine bakmadan masasında duran cam su şişesini alıp kitaplığına fırlattı. Şişe raflardan birine çarpıp onlarca küçük parçaya ayrılırken o çoktan kendi çenesini yumruklamaya başlamıştı bile. Birkaç dakika sonra sol üst gözü şişip görmesini engelleyince kendini durdurdu ve masasına yaslandı. Duvara yakın tarafında duran tahta kutuyu alıp duvara atıverdi. Kutu duvara çarpınca kapağından ayrıldı ve içindekilerle birlikte yere düştü. İçinden düşenler arasında dikkatini çeken bir şey vardı. Bordo renk bir şey.
Yassı kenarları vardı. Kenarları metalik bir şekilde parlıyordu. Babasının çakısıydı bu. İsveç çakısı. Gerekli, gereksiz ne varsa içine doldurdukları cinsten. Ona gerekli olansa tek bir şeydi. Keskin bir şey. Borda çakıyı cebine koyduğu gibi mutfağa attı kendini. Buzdolabını açıp votka şişesini çıkardı. Yarısı doluydu şişenin. Yarısını erken saatlerde boşaltmıştı zaten. Şimdi de diğer yarısı için uygun bir zaman gibi görünüyordu.
Mutfağa rahat yemek yiyebilmek için koyduğu koltuğa oturarak şişeyi açtı ve içmeye başladı. Her zamankinin aksine bu sefer bir şey düşünmüyordu. Hiçbir şey yoktu kafasında. Sarhoş değildi. Ama yeterince cesur muydu bilmiyordu. Bu yüzden ihtiyacı vardı votkaya. Bunu biliyordu. Çünkü korkuyordu. Bir saat sonra nerede olmayacağını biliyordu. Bir saat sonra ne düşünmeyeceğini biliyordu. Bir saat sonra ne hissetmeyeceğini biliyordu. Bir saat sonra ölmüş olacaktı.
Ve arkasında bıraktığı bu bok çukurunda ki insanları kendi başlarına çürümeye bırakacaktı. Bu kadar yaşamak ona yetmişti. Pek çoğuna göre erkendi belki ama görecek bir şeyi kalmamıştı artık. İnsanların ikiyüzlülüğüne, açgözlülüğüne, kurnazlığına, nefretine, aşkına, öfkesine, sevgisine, açlığına, doğumuna ve ölümüne tanık olmuştu. Şimdi ise kendi ölümüne tanıklık edecekti. Hayatı boyunca sorduğu ama cevap alamadığı tek sorunun cevabını bir saat sonra alacaktı. Haklı olmayı istemiyordu. Çünkü haklıysa, haklı olup olmadığını bile bilemeyecekti. Bir hiç olacaktı. Yanılmak istiyordu. Bunun için acı çekmeye razıydı. Sadece orada birinin olmasını istiyordu. Her şeyin saçma bir kaos’dan ibaret olmasını istemiyordu. İstemiyordu. Bu hayatı da istemiyordu, diğerini de.
Ama her şey buradan iyiydi onun için. Ve geriye kalan tek seçeneği buydu artık. Cebinden baba yadigarını çıkardı. Alkolden hissizleşmeye başlamıştı artık vücudu. Metalin soğukluğunu, tahtanın pürüzsüzlüğünü hissedemiyordu. Baş parmağının tırnağıyla keskin bıçak kısmını açtı ve son kez düşündü. Acaba bir insandan ne kadar kan çıkabilir?
7 Yanıt
6916 Gösterim