Köşeye sıkıştırılmış bir halde yaşamayı sürdürmek durumunda olmanın ne denli zor olduğunu bilmezler onlar. Tartmadan ifa ettiği eylemlerin olası berbat sonuçlarını her dakika düşünmeye mahkum olmanın, beyninin bir anda onlarca umarsız güve tarafından kemirilmesi hissine eşdeğer olduğu bir hayatı sürdüren birileri var.
Dayatılan her türlü yerleşmişliğe kafa tutarken sessizce, hem onların tersini inadına yapmayı sürdürmek hem de muhatabı açısından da dengeyi tutturamama korkusu yavaşça iterken onu dipsiz kuyulara, çizik aklında daima koruduğu mütevazı bir umudu vardı yalnızca: Anlaşılabilmek.
Baskılardan bunalmış, mustarip bir halde, herkesçe daima övülen fakat bir türlü eyleme dökülemeyen ‘deliliğin’ hasını edimsel boyuta taşımak için beklediği tek işaret, kızıl bir kıvılcımdı. Tüm şartlardan bağımsız, yığınları ve değerleri umursamaksızın, deliliğin hakkını sahiden veren bir şeyler yapmayı; belki de ilk kez cidden nefes alabilmek, beyninin tıkalı damarlarını açabilmek ve gerçek özgürlüğe ulaşmak adına tek kurtuluş olarak görüyordu.
Fikirleri zikirlere mi dökememekti dert; yoksa oyunun sınırlarının çoktan çizilmiş olması mı?
0 Yanıt
2593 Gösterim