ÇIĞLIK
Sessizlik... Tek duyabildiği çılgınca bağıran sessizlikti. Etrafın karanlık veya aydınlık olduğunun bir önemi yoktu onun için. Hiç tatmamıştı aydınlığı, hiç bakmamıştı kimsenin bakamadığı güneşe. Görmemişti hiç kendini. Aynaların nasıl olduğunu bilmeden yaşıyordu. Annesinin, babasının nasıl olduğunu hiç görmemişti.
Hep hayal etmişti onları. Aydınlık, onlar ve kendisi sadece hayal edebilirdi göremediklerini.
Sessizlik... Bir şeyler duymak istiyordu. Bağırdığını biliyordu, kendi sesini duyuyordu. Belkide kader yine bir oyun oynuyordu ona. Belki sadece bağırdığını hayal ediyordu.
Hiç tanımadığı bir yerdeydi, bunu hissediyordu. Kapıyı bulmak için ayağa kalktı. Kapıdan çıktığı anda, sessizliğin bitişini mutlulukla dinleyecekti. Elleriyle kapıyı aradı. Şuana kadar kaç şey devirdiğini saymadı. Onun hayatında devrilen şeyler kaldırılırdı. Ama görmeyen gözler göremezdi. Bu onun bildiği en acı gerçekti. Bir dolaba dokundu, hiç bilmediği bir nedenle dolabın kapağını açtı. Yere bir şey devrildi, sesini duymuştu. Demek ki hayat ona bu seferlik acımıştı.
Ayaklarının altına devrilen şeye doğru eğildi ve dokundu buz kesen soğukluğu avuçlarında hissetti. Hisleriyle hareket ediyordu. Parmakları ipek gibi yumuşak saçların içine girmişti. Bu yumuşaklığı bir yerden tanıyordu. Hemen kalkıp kaçmak istedi ve o an insan olduğuna küfretti. İçindeki vicdan denen pis yaratık defolup gitmesine izin vermedi. Anlamsız bir şekilde elleri ellerine gitti, bu eller onu karşılıksız seven ve büyüten meleğin elleriydi. Görmeyen gözlerinden pervasızca damlayan yaşları silme zahmetine bile girmiyordu. Sadece sessizce ağlıyordu. Kader en büyük oyununu oynamıştı ona, ellinde ki tüm Asları göstermişti acımasızca. Ağızından çıkan iki hece tüm hücrelerini delip geçmişti...ANNE...
2 Yanıt
2920 Gösterim