Yukarı bak! Gökyüzü kararıyor yine. Bulutlar yine kafa kafaya veriyor. Dönmeye başladılar işte. Ağıt yakıyorlar, duyabiiyor musun?
Karalar bağladılar. Dansları da giderek vahşileşiyor. Sanki her şey o an için, o ana bağlı. İzle onları. Hıçkırmaya mı başladılar? Bu gümbürdemeler nefes alış verişleri mi yoksa?
Ve oluyor. Ürkek, küçücük bir damla. Hayatla ilk kez karşı karşıya geliyor. Onun için hayat sadece iki saniye. Bir bulutun gözpınarından doğup, yavaşça aşağı süzülmek. Sonra giderek hızlanarak, hızlanarak cehennem gibi bir uçurumdan inmek. Ve ölmek. Sert bir zemine çarpıp bin bir parça olmak. Ya da toprağa sızmak, ölürken başkalarına can olmak, can katmak.
O damlanın arkadaşları da ürkekliklerini attılar üzerlerinden. Ölen damlanın ardından birer birer bıraktılar kendilerini aşağıya. Çığlık bile atmadılar. Kimsenin duyamayacağı, sadece birbirlerinin anladığı hüzünlü bir şarkı söylediler. Sen anlamıyorsun, anlamadın ve anlayamayacaksın.
Hissedebiliyor musun yüzüne vuruşlarını? Yoksa o kadar hissiz misin? Masum bir çocuk gibi onları ağzında topluyor musun hala? Ya da bırakıyor musun yok olsunlar?
Ve bak. Sokaktaki tek lambanın kelebek kanadı gibi titrek ışığının altında duran kim? sen misin? ben miyim? Yoksa biz miyiz? Ağlıyoruz. Bulutlarla beraber biz de ağlıyoruz. Sonra yukarı bakıyoruz. Lambanın sönmeye yüz tutmuş ışığının da ötesine. Bizimle ağlayan, yanlarına yetişebilsek bize ağlanacak bir omuz verecek bulutlara bakıyoruz. Ağladığımızı göremiyor insanlar. Gözyaşlarımız karışıyor bulutlarınkilerle.
Yağmur duruyor. Ve yağmurdan sonra çıkan toprak kokusunun ölüm koktuğunu yalnız biz biliyoruz. Biz ve bulutlar.
Çizgisiz Sayfalar Kitabesi, Bölüm 3.13
2 Yanıt
3870 Gösterim