Umutlarımı yitirdim yıllar önce, en soğuk hatıralarımın can yakıcı sıcaklığında. Kalbimdeki derin yaraların kumdan heykellerinin kavrulmasını izledim hayatımın film şeritlerinde. Kor alevden her acım her rüzgarda savruldu tüm bedenime. Önce ellerimde hissettim çelikten soğukluğunu ölümün, sonra ciğerlerimde: havamı aldığım nefeslerde...
Düşlerim kırıldı... Kırıldılar bana, konuşmuyorlar artık, "düş 'küs'üklüğü" var aramızda.
Binbir türlü kavga vardı zihnimde, hepsi duruldu da bir acılarım durulmadı, yüreğimdeki coşkun deli dolu kısrağa bir gem vurulamadı. Dörtnala gidişleri çevreleyen engellere çarpan her toynağın sesinin beynimde yarattığı yankıların acımasızlığı dört duvarlar arasına hapsetti beni. İnsanlardan uzak, kendimden uzak, hayallerimden uzak.
Kaç defa kalktım ayağa, kim bilir... Kim bilebilir ki? Her kalkışımda beni daha cezbetti oturduğum koltuğun içine çökmüşlüğü, kaç kuş kendini feda etti kuştüyü rahatlıklarında kıçımın.
Kim bilebilir ki, mutluluk gözyaşları dedikleri şeyin aslında en mutlu anında bile acıdan ağlamak olduğunu.
Çok susadım, aşka, kendime. En çok da canıma susadım, doyasıya içmek istedim onu, her kesişimde bileğimi. Ilık ve tatsızdı, tıpkı yaşadıklarım gibi. Halbuki ne kadar çok isterdim kanıma karbondioksit emdirip, üstüne biraz asitlik düzenleyici , tatlandırıcı falan katıp, bir parça buzla tamamını bir dikişte içmeyi. Fondip yapıp, tek bir an için yaşamak doyasıya, bir saniyelik bir yaşama sığdırılmış bir ömür, tıpkı bir karadelik gibi, tekil ve alabildiğince yoğun, ışığı, zamanı bile hapsedebilecek kadar.Ama biliyorum yine buzlar takılırdı ağzıma, bir anda yakardı dişlerimi, buzları kovayım derken ne içtiğimi anlamazdım. Bu koca çölde beyaz beyaz ayılar kovalardı beni, tüylü ve kocaman.
Çok büyük bir zaman ve yer israfı, sadece benim varolduğum bu evrende. Benim için 10 milyar yıl beklemek, tüm evrim sürecini bana yöneltmek, evrile evrile bir hal oldum, sanırım ben oldum[*]Nescafe[/*]. Kal geldi artık, Hal'den Kal'e geçeyim diye...
Kıvrıldım her akşam yatağıma ana rahminde bekler gibi, her gün yeniden doğmayı bekledim. Her kalktığımda, yeniden doğuşunu izledim kırılmış bir aynadaki görüntülerini hayatımın... Bir bütüne ait olmasına rağmen, binbir parça, alakasız, devamsız. Sevimsiz... Benden bin tane gördüm de aynada bir tane ben etmediler.
Çok sıkıştım, hacet giderecek yer bulamadım, ondandır ki içine ettim her şeyin.
1 Yanıt
3251 Gösterim