Kapılası suskunluklar var aklımı başımdan alan. Sınırlarında yetişen kırmızı kozalaklar kadar acımasız; gözlerine uyuyan, gözlerine uyanan ve arsızca pencerelerden sarkan perdelerin. Koşarak düştüğüm bir avuç erdemin çapraz ateşinde yanmaksa tüm bu pazartesiler, geceye düşen tüm yalnızlığının adımlarına teker teker ölebilirim.
Ne yağmur damlası, ne tenine kazınan kumlar. Diz çök sonunu bilmediğimiz ıssızlığa. Söz gelimi ellerini kaldır sonra, havası alınmış zamanlara. Uykunda eriyen masallara mecalin kalmadıysa, boğazını sık kelimelerin. Hani beğendiğin gölgem, ışığa yanan körlüğüm, biraz daha dün, çok daha ölüler. Topuklarında patlat kasıklarımı.
Hazırım.
Ateşe ver göğsünü değdirdiğin tüm kıyıları. Bir adım kadar uzaksa sana adımlarım, uçur şimdi; tam sırası! Bilemem, duruşun ne kadar boşluk yaratır kafamda. Duramayan mevsimlere salarken sen saçlarını. Şu gitmek neyi başarırsa, hangi meleği bağışlarsa, yine de bir kadeh gözlerini bırak kapıların ağzına. Onlar ki sana yürüyen azlığın!
Anlam veremediğim özlemlerime sıraladığım her yeni heceyle, binlerce kez dans etmenin verdiği o acı yorgunlukta, düşlediğim sen olmayacaksın. Hayır. Ama dudakların, neden ihanetin kıyısında yeni sulanmış yaz sıcaklığı gibi kıvranıyor; tanıdığim tüm sonlarda!
Sakındığın telaşlarını saklaman için ölü bir anıya daha yer yok, kalbimin mezarlığında. Dibe çeken saatler, paslı vurgunlar, kavgasız sayılar, çocukluğuma gömülen raylar.
-ayaklarım çok üşüyor!
Günlere bölünüyor kaçışların! Yarın evvel zaman!
0 Yanıt
2172 Gösterim