Ayrılık ve Ölüm
Gözlerimi kapıyorum yavaşça.
Yaşlar usulca süzülürken yanaklarımdan,
Tenimden geçip kalbime akıyor sanki.
Bu soğuk gecede,
Titriyorum elimde olmadan.
Ve seni anıyorum bir kez daha.
Karmakarışık, iç içe geçmiş duygularla...
Acı, kalbimden başlıyor,
Ardından yayılıyor tüm bedenime.
Ve katlanılamaz bir boyuta ulaşıyor.
Dayanılmaz gerçekler beni öldürüyor...
Çığlık atmak,
Haykırmak istiyorum karanlığa.
Bağırmak istiyorum.
"Neden o?" diyerek gökyüzüne bakıyorum.
"Neden aldın onu? Henüz yeni kavuşmuşken neden?!"
Tek yanıt sessizlik oluyor.
Yalnız, yapayalnız olduğumu bir kere daha hissediyorum.
İçimde ki öfkeyi boşaltarak,
Zamanı geri sarabilmeyi diliyorum,
Umutsuz ve çaresiz bir şekilde...
Sadece ağlıyorum.
Hıçkırıklara boğularak,
Seni getirmeyen her yeni güne lanet okuyorum.
Bana verdiğin sözler,
Her geçen saniye de daha da çok yakıyor canımı.
"Seni bırakmayacağım..."
Kulağıma fısıldanan bu söz,
Şimdi zihnimi ele geçiriyor sanki.
Etrafımı kuşatıyor her bir cümlen.
Ve bende düşüyorum boşluğa,
Cümlelerin harfleri teker teker düşüp yok olurken...
Sadece iki kelime var aklımda.
Ölüm.
Ve...
Sen.
Bir insan nasıl kaçabilir ki ölümden?
Hayatın en acı gerçeğinden?
Benim kızdığımda bu işte.
Neden sen?
Neden şimdi?
Neden biz yeni kavuşabilmişken?
Hayallerimde yaşıyorsun artık sadece.
Hayallerimde ve kalbimde...
Belki de silindin bu dünyadan,
Ama benimlesin hâla.
Anılarımda, rüyalarımda, gözyaşlarımda...
Sen varsın her birinde.
Her yerdesin, tüm benliğinle.
Acımasızca oyunlar oynayan hayatın inadına,
Her yerdesin...
Sonsuza dek benimlesin...