Kayıp Rıhtım Arşiv Forum

Kurgu Güncesi => Kurgu İskelesi => Konuyu başlatan: DarLy OpuS - 07 Temmuz 2010, 16:09:02

Başlık: Köpük Şöhret
Gönderen: DarLy OpuS - 07 Temmuz 2010, 16:09:02
Köpük Şöhret

Kendimi bile tanıyamadığım bir vakitte tanımıştı beni. Hani… Hani ilk ekmeğimi çaldığım zaman. Ben onu hiç tanımış mıydım? Bilmiyorum. Aslında buna ‘tanımak’ denebilir mi, onu da bilmiyorum ya neyse...

Sokakta geçirdiğim ikinci aydı sanırım. Sonbaharın bittiği günlere denk geliyordu. Hüzünlü bir mevsimdi sözde. Ayrılığı, ölümü falan hatırlatır ya, ondan. Nesi varmış ki düşen yaprakların? Ne güzel kuruyup düşüyorlardı işte. İlkbaharda yeşermeyecekler miydi yeniden? Biraz sükûnet onların da hakkı değil miydi? Peki, insan için aynı şey söylenebilir mi?

Düştükten sonra, yeniden kalkıp yeşerebilir mi insan? Size söylüyorum ya, boşuna aslında. Düşmeden bu soruya yanıt vermeniz imkânsız.

O, beni tanıdığında düşeli çok olmamıştı.

İlk ekmeği çaldığım gün mü düşmüştüm? Yoksa, sadece bir sokak çocuğu olarak var olabileceğimi anladığım gün mü? Bilmiyorum.

Bilmediğim pek çok şey var. Fakat yine de size bunları anlatacağım. Anlatacağım ki dünyaya baktığınız perde, biraz daha aralanabilsin. Size, “Beni anlayın,” demiyorum. Ben size sadece anlatıyorum…
* * *

“Dünya bir düşse, ben uyanmak istiyorum arkadaş.”

“Edebiyat yapma lan bana, ne düşü, ne dünyası? Karnını doyurmaya bakıcan olum, salla bunları.”

“Birbirine sürtecek iki liram yok ki karnımı doyurayım. Kimse de bir sokak piçini işe almaz, kaldık açıkta. İyi mi?”

“Ne çalışması hacı ya. Şu fırından yürütücen bi ekmek. Suyu da az ötedeki camiden içersin. Daha n’olsun?”

Yürütmek mi? Çalmaktan mı bahsediyordu? Anlamaz ifademi görmüş olacak ki, güldü.

“Çalıcan lan. Altı üstü bi ekmek. Çarpılmazsın korkma.”

Ve sonra gitti. Dedikleri sanki şeytanın fısıltısı gibi gelmişti o an. Adem’i cennetten attıran fısıltı… Düşüncesi bile yürekten titretiyordu beni. O kadar da değil ya, diye düşündüm.

Ya ne kadardı?..


Akşam oldu. Hala açtım. O gencin dediği gibi suyumu ötedeki camiden içmiştim. Kana kana içmiş olmama rağmen hala susuzluğu hissediyordum. Midemde sudan başka hiçbir şey yoktu. Kaç gündür dışarıdaydım? En aşağı elli gün. On altı yıl biriktirdiğim bütün para, bu kadar zaman mı yetebilmişti sadece?

Oysa ilk günler ne kadar da güzeldi. Birkaç gün, en bitlisinden bir pansiyonda bile kalmıştım. Genelde üç öğün yemek yerdim. Öyle matah şeyler değildi. Ama insan arıyordu hakikaten. Sonra bitli yataklar yerini kullanılmayan rutubetli depolara bırakmıştı. Öğünlerim iki ila bir arası değişiyordu. Halk Ekmek’ten bir ekmek alıp iki gün idare edebiliyordum. Kemerleri sıkmak ne demekti, öğrenmiştim.

Arada bir kaçamak yaptığım da oluyordu, evet. “Yeter lan!” diyip yediğim et dönerin tadı hala damağımdadır. Yanında küçük bir ayran da içmiştim. Kaç gün idare edecek parayı tek seferde harcamıştım. Ancak o kaçamağı yapmasaydım şimdi burada olabilir miydim? Hiç sanmıyorum. Peki, pişman mıyım?

Değilim, ama… Ama işte şimdi de açım anasını satayım!

Fırın hala kapanmamış olacaktı. Gidip bir ekmek istesem verirler miydi acaba? Üstüme başıma baktım, beter haldeydim. Severek giydiğim kot pantolonumun dizleri yırtılmış, paçaları zift içinde kalmış; mavi gömleğim delik deşik olmuştu. Bir arabanın dikiz aynasından yüzüme baktım. Bakmaz olaydım.

Aylar önceki o saf, masum yüz gitmiş; yerine hakiki bir sokak çocuğu sureti gelmişti. Kirli saçlarım keçeleşmiş, oradan buradan fışkırıyor, gözlerimin önüne düşüyor ve beni delicesine kaşındırıyordu. Alt ve üst dudağımda birkaç tane uçuk vardı. Gözlerimin altı çökmüş, yaşlı insanları andırıyordu. Yüzümde yer yer çıkan tüyler, şimdi biraz daha sertleşmiş; dokununca elime batıyordu. Bir ergenliğin eksikti ya... diye düşündüm.

Bu berbat tablodan gözlerimi alırken, içinde bulunduğum kılığa kimsenin günahını bile vermeyeceğini biliyordum. Kimse bana günahını bile vermiyorsa…

Hayır, hayır, hayır… Öyle bir şey düşünmek istemiyordum. Midem kış uykusundan uyanmış bir ayı gibi kükrediğinde, dizlerimin üzerine çöküp ağladım.

Günahını vermeyen insanlardan, bir ekmek çalıp günaha girmek… Ne olacaktı ki? Bir ekmek ile mi batacaktı koca fırın?
Düşünceler aklımda devasa bir bulamaca döndüğünde, ayağa kalkmış fırının kapısına doğru yürüyorken buldum kendimi. Kontrol kimdeydi Allah aşkına? Yasak elmayı tattırmaya bu kadar mı meraklıydı şeytan?

Uzun uzun fırını gözledim. Küçük bir dükkândı. Camekânının ardında üç sıra halinde dizilmiş ekmekler vardı. Çeşit çeşit, boy boy... Kapıya en yakın olan zeytinli ekmek dikkatimi çekti. Kapı kapalı olmasına rağmen sanki kokusu burnumda tütüyordu. Midem bir kez daha kükredi.

Farkında olmadan cama iyice yaklaşıp parmaklarımı hazinem ile aramdaki şeye değdirdim. Ağzım benden habersiz karış karış açılmış, salyalarımı kaldırıma püskürtüyordu.

İşte o sırada geldi, iri kıyım canavar. Ne olduğunu bile anlayamadan; kulağımı koparırcasına tutan bir el belirdi yoktan. Fırıncı, şimdi bütün heybetiyle karşımdaydı. Öküz kadar kuvvetli olduğu her halinden belli olan bedeni, çatık kaşlarıyla hemen toz olmam gerektiğini haber eyliyordu.

“Bas git lan burdan, serseri "Aaa Cok Ayip!!!" seni!” dedi. Amma detone bir sesi vardı. Başka bir vaziyette olsa gülerdim. Gülemedim.
Kulağımı yırtmak istermişçesine bir kez daha çekti. Sonra da soluğumu kesen bir yumrukla beni kaldırımın diğer tarafına fırlatıp attı.

* * *

Belki de hemen o an pes etmeli, mağlubiyeti kabul etmeliydim. Orada durup seyrettiğim için değil, böyle bir şeyi düşündüğüm için cezalandırıldığımı düşünüyordum. Bunun için fırıncıya da öfkeli değildim. Ama içimdeki o ses pes etmiş değildi. Kendimi biraz toparladıktan sonra yeniden fırının kapısındaydım.

Ve o, görünürlerde yoktu. İşte beklediğim fırsat.

Peki, bu fırsatı kim bekliyordu? Ben mi, içimdeki mi? Cevap veremediğim sorulara bir yenisi daha eklenirken, parmaklarım dükkânın kapısına uzandı...

* * *

Üç dakika sonra, fırın ile arama hatırı sayılır bir mesafe koymuştum. Kolumun altında; o an için dünyanın en eşsiz yiyeceğini tutan ben, hırıltılı nefes alışlarımı ve gümbür gümbür atan kalbimi demlemek adına bir müddet soluklandım.
Biraz sakinleyince yeniden koşmaya başladım. Fırıncının ruhu bile duymadığı bir hırsızlıktan mı kaçıyordum, yoksa kendimden mi... Artık ‘bilmiyorum’ demekten yorulmuştum. Ama o gün hayatım boyunca hiç koşmadığım kadar koştum. Ekmek, kolumun altında ezildi, büzüldü. Aldırmadım.

Sonunda ayaklarımı yere sürüyerek durduğumda, gök kubbe kararmış, şehrin ışıklarından gözükmese de orada olduğunu bildiğim yıldızlarını saçmıştı kara çukuruna. Ay yoktu o gün.

Cılız sokak lambasının ışığıyla birlikte, ekmeğim ilahi bir kudretle parıldıyor; benim gecemi ve hatta ruhumu aydınlatıyordu. Yemeğimi yiyebilmek için sakin bir yer aradı gözlerim. Sokağın bittiği yerde, genişçe bir inşaat alanı fark ettim.

Girişi tahtalarla kapatılmış olmasına rağmen, zayıf bedenimi usulca içeri sokmakta zorlanmadım. İnşaat yarım mı bırakılmıştı, yoksa devam mı edilecekti bilmiyordum. Ama önemli de değildi. Burası, o an için bana bir sığınak, yemeğimi yemem için bir sofra ve uyumam için bir yatak verecekti. Başka ne isterdi ki bu deli gönül?

Bir apartman inşaatı olmalıydı. Zemin katını çıkıp bırakmışlardı. Aslında ne zamandır usta eli değmediği de belli gibiydi. Demirler paslanıp eğrimiş, böcekler dört bir yanı sarmış, rutubet kokusu genzimi yakacak voltaja yükselmişti.
Ama bunlar bir köşeye kurulup zeytinli ekmeğimi yememe engel değildi. Ekmeği her ısırışımda, tat almayı uzun süredir unutmuş ağzımdan keyifli şapırtılar fışkırıyor; beni bir masalın içindeymişçesine şenlendiriyordu. Tat dokularımla birlikte, ben de mest oluyordum adeta.

Ekmeğin yarısını bitirdiğimde, kendimi frenlemekte bir hayli zorlandım. Eğer hepsini şimdi yersem, içine düştüğüm o berbat duruma yeniden düşüş tarihim daha da erkene alınırdı. Ve ben bunu istemiyordum...

Üzerimdeki kırıkları itinayla toplayıp ağzıma gönderdim. Yere düşen birkaç parça zeytini, üzerlerindeki tozu aldırmadan keyifle mideme indirdim. Belki biraz su olsaydı, gerçekten iyi olabilirdi ama... Nankörlük etmek istemediğim için bu hissi çabucak geçiştirdim.

Artık yatabilirdim.

Artık uyuyabilirdim.

Artık en büyük günahlardan birisinin müdavimi olmuştum.

Artık hayattan beklediğim hiçbir şey kalmamıştı. Ve ben de uyudum...

* * *

İnşaatın başladığını haykıran seslerle uyandım. Çekiç sallamaları, matkap zırıltıları, usta küfürleri... Güzel bir cumartesi sabahı uyandırma komitesi olmalıydı bu. (O gün gerçekten de cumartesiydi.) Sonra seslerin, günlerdir uğranmayan bu inşaattan değil de, kafamın içinden geliyor olma ihtimalini düşündüm. Ya da belki ruhumun derinliklerinden mi demeliydim...

Gözlerimi açamıyordum, bu sadece hissetmekti. Sanki ruhum bir dünyaydı ve o sırada, sonsuza kadar sürecek bir güneş tutulması başlamıştı. Kararmıştım. Umutsuzdum. Bir çivi daha çakıldı. Sonra başka bir çivi söküldü... Ruhumun bir kısmı yıkıldı, başka bir yerde; yeni şeyler yapılandı. Ama karanlık, hep karanlıktı.

Bunun sebebi çalınan zeytinli bir ekmek miydi? Ruhumu parçalara bölen, beni yıkıp karartan basit bir hırsızlık mıydı? İnsan bu kadar kırılgan mıydı? Ya da doğru insanlar, bu kadar kırılgan mı olurdu hep? Kendimi sokakta yaşamaya başladıktan sonra bile hep doğru birisi olarak görmüşümdür. Bir yanlış, bütün doğrularımı götürmüş müydü?
O yanlış, benim güneşimi de söndürmüş müydü?

Sonra onu gördüm düşlerimin arasında. Milli Piyango’nun Yılbaşı Özel Çekilişi’nden önce, rüyalar boyunca hep beklenen; ama hiç gelmeyen o ak sakallı dedeyi. Bana bakıyor, anlamsızca gülümsüyordu.

Ona neden gülümsediğini hiç soramadım. O an farkında olduğum tek şey, uzaklara doğru koşturan keçilerim ve hiddetli bir sarsıntıyla yıkılan içimdeki binaydı.

Ya da ruhum.

* * *

Gözlerimi yeniden normal dünyaya açtığımda, tamamen çıplak bir vaziyette koşuyor olduğumu fark ettim. Aklımda, “Bunu neden yapıyorum?” sorusu haricinde her türlü bilinmezlik dans ediyordu. Koşarken bir de bağırıyordum...

“KOŞUN KEÇİLER, KOŞUN!”

Bu ne demekti? Ben kimdim? Siz kimdiniz? Nereye koşuyordum, amacım ne?

BANANE!

İşte ben, köpük şöhretime bu şekilde kavuşmuştum. Kolay yoldan kazanılan her şeye karşıyımdır. Buna şöhret de dâhil. Gerçi kim, şöhretini hak ederek kazanmıştır ki?

Hem zaten benimkisi köpüktendi. Yerel gazete iki gün haberimi yaptıktan sonra, köpüğümü kuvvetli bir nefesle üfleyerek dağıttı.

Şimdi beni nereye götürdüklerini bilmiyorum. Aslında bunu umursamıyorum da. Şu günlerde dilime dolanan, her gördüğümün boynuna atlayarak haykırdığım tek bir cümle var: “KOŞUN KEÇİLER, KOŞUN!”

Bir günahla bir ruh, bir nefesle bir köpük dağılabiliyordu. İşte size hayatın kanunu...

SON


25.02.2010
Onur Selamet | DarLy OpuS

Bu öykü daha önce Gölge e-Dergi 31. Sayı'da yayınlanmıştır.
Başlık: Ynt: Köpük Şöhret
Gönderen: Wanderer - 07 Temmuz 2010, 16:48:32
Vay be... Sokakta iki yıl kalsan ancak bu kadar güzel yazabilirdin Darly :)  Çok güzel olmuş... "Koşun Keçiler KOŞUN ! "
Başlık: Ynt: Köpük Şöhret
Gönderen: mit - 07 Temmuz 2010, 16:52:44
Gölge'de okumuştum bunu. Beğenmiştim de... Sana bununla ilgili bir mesaj atacaktım hatta ama unutmuşum. Yoksa gönderdim mi? Hatırlamıyorum, benim keçiler maratona çıkmış sanırım :)

Bir nefesle dağılan köpükler gibi dağılır mı insanın ruhu gerçekten de? Yoksa her şeye olduğu gibi zamanla buna da mı alışır? Bana bunları sorgulattı hikayen. Kalemine sağlık...
Başlık: Ynt: Köpük Şöhret
Gönderen: DarLy OpuS - 08 Temmuz 2010, 21:04:58
aNTiSePTiK, samimi yorumun için teşekkür ederim. :)

İhsan Abi, beğenmene çok sevindim. Daha önceden Gölge'de de okunuyor olduğumu bilmek güzel. Gölge saygın bir dergi olmasına rağmen, yorum olarak geri dönüş alamadığımız için okunup okumadığımızdan bihaber oluyoruz.

Bir şeyler sorgulatabildiyse, ne mutlu bana. Teşekkür ederim yorumun için. :)
Başlık: Ynt: Köpük Şöhret
Gönderen: KoyuBeyaz - 11 Temmuz 2010, 01:08:43
Okurken karakterle kendimizi özdeşleştirebildiğimiz bir yazı olmuş, anlatımı çok başarılı. Kendimi bir an sokakta hissettim, hatta yazı bittikten sonra acaba aynı durumda olsam ben ne yapardım diye düşündüm. Olayı bağlayış şeklini çok beğendim bu arada, sonuna kadar şöhretle ne alaka diye düşündükten sonra cevap çok güzel geldi.

Vay be... Sokakta iki yıl kalsan ancak bu kadar güzel yazabilirdin Darly :)

Bu yoruma da katılmadan edemeyeceğim.

Harika.
Başlık: Ynt: Köpük Şöhret
Gönderen: Nirnaeth - 11 Temmuz 2010, 01:13:25
Çok güzeldi... Öylesine girdim konuya, ilk cümlelere bir göz attım, bir de baktım ki hikayenin sonundayım. İnanılmaz bir kalemin var Darly Opus, teşekkürler :)
Başlık: Ynt: Köpük Şöhret
Gönderen: Nihbrin - 11 Temmuz 2010, 02:03:43
Bu dünyada kimse yalnız ve aç kalmamalı. Bir insanın çekebileceği en büyük ızdırabtır her ikisi de. Ancak her ikisi de kişinin kendisinde biter ve başlar. Yazıyı okurken aklımdan bir an olsun silinmeyen fikir şuydu:
 
 "Oğlan eğer yaşadıklarını başkalarına bu denli iyi aktarabilecek kalitede bir insan ise sokakta yaşıyor olamaz, düşünceleri yaşayan kişi sokak çocuğu ama düşünce şekli bir sokak çocuğuna ait değil. Açlık ve kaçış bir insanın başına gelebilir ama çalışmadan hayatın ona neler getireceğini sürüklenerek öğrenen biri yok olmaya mahkum."

Demem o ki kimse çalışıp ekmeğini kazanmak için birkaç kez denemeden ve o işsizlik umutsuzluğunu yaşamadan sokaklara düşmez ve hikayede oğlanın direk olarak oradan oraya tembelce sürüklenerek sonunda çalacak kadar düşüşü anlatılıyor. Böyle olmamalı. Mükemmel olmaktan sadece bu kadarcık eksik. Gerçek umutsuzluğu ekmeği bileği ile arayıp bulamadığında yaşamalıydı. Diğer türlü bu gerçek bir hikaye olmaya yakın olan ama aslında olmayan bir hikaye. Kendi kendime, "ama onu kimse işe almaz ki" diye düşündüm ama elli güne yakın bir insan avare dolaşır mı ki? Evden kaçmadan önce planlama yapmadıysa bir insanın sahip olduğu en müthiş gereçten yani akıldan mahrum demektir.

Açıkçası felaket ciddi yaklaştım hikayenin kurgusuna. Anlatılan duygudaşlığı ikinci plana attığım için özür dilerim ama mantıklı gelmiyor. Kalemine sağlık. Bu arada, kim olsa çalardı.
Başlık: Ynt: Köpük Şöhret
Gönderen: Berre - 11 Temmuz 2010, 18:22:16
Uzun bir yorum oldu bu yüzden gizleyerek yazmayı tercih ettim:

Spoiler: Göster
Genellikle bir kitabı yada bir hikâyeyi bitirdikten sonra, olayın kökünde kimin suçlu olduğunu bulmaya çalışırım. Hangi davranışın olayların bu şekilde gelişmesine neden olduğunu düşünürüm. Ama şimdi bu yazıyı okuduğum da asıl sorumlu kişiyi bulmak pek kolay olmadı.

Çeşitli seçenekler var:

İlki Nihbrin'inde dediği gibi “oradan oraya tembelce sürüklenerek” kendini bu duruma düşürdüğü için hikâyenin baş rolündeki çocuğu suçlamak. Ama hikâye genel olarak ele alındığında bu düşüncedeki eksiklik kendini gösteriyor. O kendini bu duruma durup dururken düşüremez ki. Ona kimsenin iş vermeyeceğinin farkında ki sadece ekmeklere baktığı halde fırıncının tutumu da bu düşüncesini doğruluyor.

Peki suçlu olan fırıncı mı? Bir somun ekmeği perişan görünüşlü bir insana vermek ona ne kaybettirebilirdi ki? Ama kendinizi fırıncının yerine de koyun. Ne idiğü belirsiz bir sokak serserisi birden bire dükkanınızın önünde beliriyor. Gençliğin bu kadar bozulmuş olduğu bir zamanda ne kadarda tehlikeli bir durum. Hem dükkanın bir prestiji olmalı. En iyisi şu serseriyi göz önünden kaldırmak. Kafasındaki bu ön yargıyla hareket ederek sokak serserisini kovuyor.

Buradan  hareket ederek de kafalara bu önyargıyı yerleştiren kişileri suçlayabiliriz. Sokakta yaşayanların tümüne serseri, dolandırıcı, hırsız damgasını yapıştırdıkları için. Ama yeteri kadar nedenleri olmadı mı? Her yıl yüzlerce insan sırf üç kuruş para için öldürülmedi mi? İnsanlar geceleri dışarıda olmaktan korkar olmadı mı?

Tüm bunları düşündüğümüz de ise sokakta yaşayanların adını kötüye çıkaran serserileri mi suçlarız yoksa? Ama onları bu durma düşüren neydi?

Çarpık aile yaşantıları mı?

Peki aile kavramı neden bu kadar düştü?

Toplumun çökmesiyle değil mi?

Toplumu çökerten sebepleri bakalım o zaman. İstinasız her bireyin kenarından  köşesinden katkısı yok mu yıkımda?

O zaman herkes suçlu mu?

Yoksa hiç kimse suçlu değil mi?

Yoksa her şey siyah ve beyaz değil mi? Bazı soruların cevabı gri de olabilir mi?

Bir insanın kendini düzeltmesi toplumun düzelmesi için bir adım mı?

Ve daha birçok soru...


Bana tüm bunları düşündüren yazın için Darly Opus, sizi tebrik ederim. Tam tadında çok güzel bir yazıydı :)
Başlık: Ynt: Köpük Şöhret
Gönderen: liça_amortentia - 18 Temmuz 2010, 23:58:58
direk yazarın adını görünce girdim hikayeye
ellerine sağlık...
beğenmesem sasırırdım zaten,
basarılar,
Başlık: Ynt: Köpük Şöhret
Gönderen: Malkavian - 30 Temmuz 2010, 11:22:23
Konuya bakacak olursak aslında sıradan denebilir. Çocuk aç kalıyor ve sonucunda bunları yapmaya mecbur kalıyor ve bir inşaata gidiyor. Evet ama bu kadar kulağa basit kaçan bir konuyu bile bu kadar şahane bir anlatımla okuyucuya anlatan kişiyi öncelikle tebrik ediyorum. Bir insanın iç çatışmaları ve düşünceleri, onu adım adım istemediği şeye iten hayatı ve kendi vicdanı ile olan savaşı insan en fazla bu kadar güzel anlatabilir. Tebrik ediyorum ve daha sık yazılarını bekliyorum bu bölüme. Bayadır yazmıyordun.
Başlık: Ynt: Köpük Şöhret
Gönderen: Akuma_Blade - 04 Ağustos 2010, 08:19:08
İnternette okuduğum yerli hikayelerin belki de en güzellerinden birisiydi. Şu an bu yazıyı okuyan hiçbirimiz belki sokağa dek düşmedik ama artık insanların söyleyeceklerinizi dinlemeden yok çekecek denli karamsarlaştığı, herkesin "geminin" değil kendi başının çaresine düştüğü, sürecin sizi kendiniz olmaktan çıkartmaya başladığı bu tuhaf kıyamet atmosferinde insanların aramaktan vazgeçecek denli "yorulması" (koşullar... insanlar... belki de ikisi de) durumu kanımca çok iyi özetliyor. Sefillik, yoksulluk şu bu edebiyatını sevmem ama bu hikaye en çok yukarıda belirttiğim yanlarıyla parlıyor. Eline, yüreğine, emeğine sağlık.