Yapılabileceğim tek negatif eleştiri, Sophia’nın filmin sonunda Wataru ile birleşmesinin herhangi bir metafor içermeyen bir “seyirciye sahne” olması ve de filmin sonunda 2 dünyanın (belki Cennet , belki de Araf , belki de hiçbiri değil) birbirine birleşmesinin filmde o ana dek gördüğümüz olaylara gerçek manada bir sonuçlandırma olmaması. İnsanlar hafızalarını alacaklar mı, yoksa “insanların o ana dek vardıkları nokta sonsuz gücün öfkesi o kadar büyük oluyor ki insanların hafızalarını almasını sonra o bile sağlayamıyor” düşüncesi mi doğru? Film işte o kadar belirsiz bir noktada bitiriyor son sözlerini…