Kayıp Rıhtım Arşiv Forum
Liman Kenti => Düşler Limanı => Şişedeki Mısralar => Konuyu başlatan: Bars Elsa - 31 Temmuz 2010, 16:28:17
-
BİR ZOMBİNİN TANRIDAN SON İSTEĞİ
Toprak bedenimi kabul etmedi benim
Ve kusarcasına attı koynundan
Çürümüş bir ruhun bedenini çürütmek onun harcı değildi
Doğanın anası attı beni koynundan
Çünkü ona ecelimle gitmedim
Bir uçurumun referansıyla değiştirdim adresimi
Bezmiş bir ruh vardı önceden içimde
Şimdi ruhsuz yürüyen bir cesedim
Sebebi, kalbime soktuğu bir şırıngayla bütün benliğimi çeken bir kadındı
Toprak bedenimi kabul etmedi benim
Acıdı belki de bana; ağlayışlarıma..
Ve o kadının şehrinden
Toprağı ellerimle delerek çıktım yeryüzüne
Ama karanlıkta kalan ben
Ruhum gibi bedenimi de tahrip ettikten sonra
İnsanlara artık güvenmemeyi öğrendim
Ve onlardan korktuğum için belki de
Olmayan gücümle saldırdım onlara, kimseyi tanımadan
Bedenimi kabul etmedi toprak
Ben karanlığın rahminden fırlayan bir ceninim
Ama her şeye rağmen kurumuş gözlerimde
Kalbimi çürüten o kadının ışıltısı vardı.
Ve beyinden yoksun bu zombi
Tanrıdan aşkını geri istedi
Lanetlenmiş bu adamın duasının kabul edileceğine inanırken
Tanrının işten kovulduğunu öğrendi…
Yazan: Adil Öztürk
-
Sanıyorum bir Zombi bu kadar duygusallık verebilir insana. Ellerine sağlık çok beğendim. Sesli okudum hemde.
-
Reddedilme hissini ve bir zombinin "düşüncelerini" olabilecek en iyi şekilde anlatmışsın. Gerçekten yeteneklisin bu konuda. Şiir yazmaya devam edersin umarım.
-
Magical, teşekkür ederim güzel yorumun için. :) Öyle işte.. Zombiler duygusal yaratıklardır.. (=
Muz Sesi; Teşekkürler.. Okuduğun için... İlham geldikçe yazmaya çalışıyorum :)
-
Zombiye duygusal yaklaşmak... İlginç olmuş tebrik ederim farklı bakış açınızdan dolayı :) Ellerinize sağlık...
-
Teşekkürler Wanderer! Deneysel şeyler yazmayı severim genelde ama artık o kadar çok şiir yazmıyorum :)
Not: Böylece konu bir buçuk yıldan sonra yeniden gözler önüne serilir. ;)