İletileri Göster
1
Düşler Limanı / Umrumda Değil
« : 25 Ocak 2009, 20:08:06 »
Geçen sene yaşadığım bir olay vardı. bu olay ebni hiç rahat bırakmadı, aklımdan hiç çıkmadı. Yazınca rahatlarım diye düşündüm. Ama yazamadım. Sonra Apocalyptica'nın I Don't Care adlı şarkısını dinledim. Dinledikten sonra yazabildim. Rahatladım mı? Sanırım. Sizinle de paylaşmak istedim. Ne zaman ki I Don't Care en sevdiğim şarkı olmayacak, o zaman bu olayı kafamdan atabileceğim. Pek de yakın görünmüyor.
O gidince anladım aslında ne kadar aptal olduğumu. Dünyada milyonlarca şeytan vardı ve birisi benim kalbimdeydi.
İnsanlara kolay değer veriyordum ben. Kalbimi yıpratmalarına hemen izin veriyordum. Öyle ki belki hiç kapanmayacak yaralar var artık kalbimde.
Onu da sevmiştim karşılıksız. Onu sevmenin beni her gün yok ettiğini bile bile. Onun içinde, onun kalbinin bana ait olan kısmında bir şeytanın gizlendiğini bile bile. Ölesiye…
O beni üzdükçe ben ona bağlandım. Yanlış anlamayın. Ben “o”na bağlandım, kalbindeki şeytana değil.
Ama kalbindeki şeytan benim karşılıksız sevgimden güç aldı her gün. Ve büyüdü. Yürek kadar büyüdü şeytan.
Ben sevmeye devam ettim. O da zarar görüyordu benim sevgimden, onun kalbinde de yeri asla dolmayacak bir boşluk genişliyordu. Ve bana olan sevgisi git gide nefret, intikam ve hırsa dönüşüyordu.
Başka bir hayatım kalmamaya başladı. Sadece onu düşünüyor; kalbindeki şeytanı nasıl yok edeceğime dair planlar kuruyordum.
Aslında tek bir çözüm vardı. O bana ve kendisine daha fazla zarar vermeden gitmek, yok olmak. Onun için yok olmak... Ama bu benim için her geçen gün daha da imkansız bir hal alıyordu.
Derken şeytan, benim ona olan muhtaçlığımdan güç alarak benim de yavaş yavaş içime girdi. Beni de “o”na, benden nefret edene çevirmeye başladı.
İşte o zaman; onun bütün sevincini, ona kattığım bütün değerleri yok eden şeytan, benim de içime girmeye başlayınca “dur” dedim.
Ondan uzaklaştım. Çünkü içimdeki şeytandan kurtulmak istiyordum. Ona yaptıklarımın sona ermesini…
Ama beni rahat bırakan şeytan, onun içinde hiç çıkmadı. O zaman anladım. O, şeytana benim ona muhtaç olduğumdan çok daha fazla muhtaçtı. O sevilmemeyi, yalanı, nefreti, intikamı ve en önemlisi hırsı seviyordu. O şeytanı seviyordu. Kalbindeki şeytanı…
Beni üzmeye çalışan oydu! Şeytan ise sadece bir yardımcı. Bir araç.
Şeytan siz istemediğiniz sürece size hiçbir şey yapamaz.
Ondan vazgeçtim. Huzurluyum, mutluyum. Ama kalbimdeki iz… Onu kimse kapatamayacak. Hiçbir yeni. Hiçbir sevgi…
O gidince anladım aslında ne kadar aptal olduğumu. Dünyada milyonlarca şeytan vardı ve birisi benim kalbimdeydi.
İnsanlara kolay değer veriyordum ben. Kalbimi yıpratmalarına hemen izin veriyordum. Öyle ki belki hiç kapanmayacak yaralar var artık kalbimde.
Onu da sevmiştim karşılıksız. Onu sevmenin beni her gün yok ettiğini bile bile. Onun içinde, onun kalbinin bana ait olan kısmında bir şeytanın gizlendiğini bile bile. Ölesiye…
O beni üzdükçe ben ona bağlandım. Yanlış anlamayın. Ben “o”na bağlandım, kalbindeki şeytana değil.
Ama kalbindeki şeytan benim karşılıksız sevgimden güç aldı her gün. Ve büyüdü. Yürek kadar büyüdü şeytan.
Ben sevmeye devam ettim. O da zarar görüyordu benim sevgimden, onun kalbinde de yeri asla dolmayacak bir boşluk genişliyordu. Ve bana olan sevgisi git gide nefret, intikam ve hırsa dönüşüyordu.
Başka bir hayatım kalmamaya başladı. Sadece onu düşünüyor; kalbindeki şeytanı nasıl yok edeceğime dair planlar kuruyordum.
Aslında tek bir çözüm vardı. O bana ve kendisine daha fazla zarar vermeden gitmek, yok olmak. Onun için yok olmak... Ama bu benim için her geçen gün daha da imkansız bir hal alıyordu.
Derken şeytan, benim ona olan muhtaçlığımdan güç alarak benim de yavaş yavaş içime girdi. Beni de “o”na, benden nefret edene çevirmeye başladı.
İşte o zaman; onun bütün sevincini, ona kattığım bütün değerleri yok eden şeytan, benim de içime girmeye başlayınca “dur” dedim.
Ondan uzaklaştım. Çünkü içimdeki şeytandan kurtulmak istiyordum. Ona yaptıklarımın sona ermesini…
Ama beni rahat bırakan şeytan, onun içinde hiç çıkmadı. O zaman anladım. O, şeytana benim ona muhtaç olduğumdan çok daha fazla muhtaçtı. O sevilmemeyi, yalanı, nefreti, intikamı ve en önemlisi hırsı seviyordu. O şeytanı seviyordu. Kalbindeki şeytanı…
Beni üzmeye çalışan oydu! Şeytan ise sadece bir yardımcı. Bir araç.
Şeytan siz istemediğiniz sürece size hiçbir şey yapamaz.
Ondan vazgeçtim. Huzurluyum, mutluyum. Ama kalbimdeki iz… Onu kimse kapatamayacak. Hiçbir yeni. Hiçbir sevgi…