İletileri Göster
1
Düşler Limanı / Sürükleniş (Zaman)
« : 27 Mart 2008, 20:02:10 »Zaman öyle çabuk geçiyor ki..Tutunamıyor ve kaçırıyoruz hayatı.Her şeyden ve herkesten o kadar kopmuşum ki,sürüklenmeyi bıraktığımda yalnız kalınca anladım..Öylesine yalnız öylesine yaralıymışım ki ; kanlarım gözyaşlarıma erişti.
O kadar çok ağlamış o kadar kırılmışım ki..İnsanlarla bir araya gelince,hala o saf mutlulukların açık kaprislerin ve kaybetme korkusu olmadan yaşayanları görünce anladım.O kadar çok değişmiş ve inançsız kalmışım.Bir alevin peşinden koşmuş onu yakalamış ve onunla yanmışım..Ateşi bana atınca kaçıp gidenlerin ardından paramparça kalmışım..Yanmış kül olmuş varlığımdan çıkmışım.Ruhum,bir yamalı elbise misali kendi kendini idare etmeye çalışmış fakat başkaları bana o kadar muhtaçmış ki kafamı kaldırınca gördüğüm gözyaşlarında anladım.
Bazı şeyler kendimden önce başkalarını düşünmekmiş,hiç karşılığını görmezcesine..Şimdi kanım son damlasına kadar akmış,gözyaşlarım kurumuş ve arda kalınmış bir vaziyette buldum.İnsanlar benden bir şeyler yapmamı yeniden başlamamı bekliyor hayata..
Ama artık öyle zor ki.Gidenin ardından onun bıraktığı anılarla başlamak…O kadar zor ki bu notayı duyunca seni hatırlamak.Gururuna yedirememek,ruhu acımak..
Aldatır ya insan –hiç anlamam- o anda kendini götürür çok uzaklara..Sen bunu yapınca gittin.Bense kaldım.Gidenin ardından bakmak çok zordu,gözyaşlarını kimseye gösterememek,damlaların içine akmasına izin vermek çok zordu.Hayat zormuş ya,aslında zor kelimesi yetmezmiş bu tarife.Acıymış hayat,neden ve kimin için yaşadığını bilmezcesine..
Şimdi yine gözyaşlarım akar içime,kimseler görmez.Notalar duyarım,hatıralar geçer gözlerimden,hiç kimse bilmez.Şimdi kalbim toparlanmayı bırakmıştır hayatım artık benden çıkmıştır,karmaşa ve kırgınlık içinde günlerde yağmur damlaları yazılarımın üstüne akar..Mürekkebim o kadar kuvvetlidir ki çıkmaz.Kelimelerimi öylesine acıyla kazırım ki bir tek onlar unutulmaz.
Ben yine yazarım yine yağmur yağar..Şimdi hayatlar geçer içimden,yaşanmışlıklar ve yaşanamayacaklar.Söylenmemiş sözler ve pişmanlıklar.Ah sen,baş pişmanlık derdim sana, ama sen hayatımdaki o önemli sıfatı hakketmiyorsun,hakketmek istemeye ne kadar çabalamış olsan da.
Bu uzun zamandan sonra sana yazılmış bir yazı.Şaşırtıcı,ama son bu biliyorum.Artık gidişlerini temizliyor küllerimi toparlıyorum.Havaya fırlatacağım onları ki insanlara ben yağayım,belki o zaman anlaşılırım belki birkaç teselli bulurum o zaman.Yaşamaya dair birkaç insan..
Zaman demiştim..Ne zaman başladı ne zaman bitti,neler gitti.Fark etmiyorum ben de kırıp geçiriyorum olsa gerek.Oysa ki öyle bana kalmalı ki zaman,sıkılmalıyım neler yapacağımı düşünmekten ve harekete geçmeliyim yeni benleri ilk kez de kendimi bulmalı sonra devam etmeliyim hayata.Kendime sımsıkı sarılmalı ve hiç gitme bir daha demeliyim.Yanımda kal,benimle..Bazen öp çoğu zaman anla beni..Sonra da hiç bakmamalıyım geçmişe,yaşamalı yaşamalı ve yaşamalıyım.Uzun cümleler kurmalı,ünlemler kahkahalar atmalıyım.İnsanların gözünün içine bakarak korkmadan utanmadan konuşmalıyım,konuşmalıyım ki ruhum açılsın,sesim çıkmalı ki insanlar bilsin,ben de varım!
Sonra biri gelmeli ve mürekkebimin acısını silmeli,yazdıklarım gitmeli,unutmalıyım unutmalıyım geçmişi.Demeli ki ben de yanındayım,hep..İnanmalıyım ona,bağlanmalıyım..O gerçek olmalı..
Gökyüzü ağlıyor şimdi,ben uzaktan bakıyor ve bekliyorum sadece.Sokaklarda el ele tutuşmuş çocuklara,savrulan ama asla yıkılmayan ağaçlara.Kıyıya vuran dalgaya,rengi canlanmış otlara..Gülüyor kahkaha atıyor ama yalandan yapıyorum,iyiymişim gibi,her şey olması gerektiği gibiymiş gibi gibi…
Şimdi şarkı çalıyor ve güçlendiriyor beni,şimdi hissediyorum umutlu geleceği.Uzun zamandan beri olmayan şeyler oluyor ve güneşler doğuyor yüreğime.Yasımın yağmurları terk ediyor buraları,beni gelecek olduğunu hala umduğum iyi günlere,uzun mutluluklara doğru insanlara bırakıyor.Hala karmaşık ve de karamsarım hala gözlerim dalıyor geçmişe ama biliyorum geçecek.Hepsi yitip gidecek öncekilerin olduğu gibi,her şey ve herkes geçmişte kalabilir ve ben bırakıyorum! Seni ve yaşanmışlıkları,sözleri ve yalanları,insanları bırakıyorum.Bu sefer arda kalan olmuyorum insanları ben bırakıyorum.Belki de bu öne geçme hırsımın faydasız çabası ama biliyorum bana iyi geliyor.İnsanlar özel ve yanlış ama biliyorum ben artık onlara ihtiyacım yok..Artık ruhumu bekliyorum,sabır çiçeğimi tazeledim ve huzur içindeyim.
Zaman mı demiştim,ah evet geçiyor…
O kadar çok ağlamış o kadar kırılmışım ki..İnsanlarla bir araya gelince,hala o saf mutlulukların açık kaprislerin ve kaybetme korkusu olmadan yaşayanları görünce anladım.O kadar çok değişmiş ve inançsız kalmışım.Bir alevin peşinden koşmuş onu yakalamış ve onunla yanmışım..Ateşi bana atınca kaçıp gidenlerin ardından paramparça kalmışım..Yanmış kül olmuş varlığımdan çıkmışım.Ruhum,bir yamalı elbise misali kendi kendini idare etmeye çalışmış fakat başkaları bana o kadar muhtaçmış ki kafamı kaldırınca gördüğüm gözyaşlarında anladım.
Bazı şeyler kendimden önce başkalarını düşünmekmiş,hiç karşılığını görmezcesine..Şimdi kanım son damlasına kadar akmış,gözyaşlarım kurumuş ve arda kalınmış bir vaziyette buldum.İnsanlar benden bir şeyler yapmamı yeniden başlamamı bekliyor hayata..
Ama artık öyle zor ki.Gidenin ardından onun bıraktığı anılarla başlamak…O kadar zor ki bu notayı duyunca seni hatırlamak.Gururuna yedirememek,ruhu acımak..
Aldatır ya insan –hiç anlamam- o anda kendini götürür çok uzaklara..Sen bunu yapınca gittin.Bense kaldım.Gidenin ardından bakmak çok zordu,gözyaşlarını kimseye gösterememek,damlaların içine akmasına izin vermek çok zordu.Hayat zormuş ya,aslında zor kelimesi yetmezmiş bu tarife.Acıymış hayat,neden ve kimin için yaşadığını bilmezcesine..
Şimdi yine gözyaşlarım akar içime,kimseler görmez.Notalar duyarım,hatıralar geçer gözlerimden,hiç kimse bilmez.Şimdi kalbim toparlanmayı bırakmıştır hayatım artık benden çıkmıştır,karmaşa ve kırgınlık içinde günlerde yağmur damlaları yazılarımın üstüne akar..Mürekkebim o kadar kuvvetlidir ki çıkmaz.Kelimelerimi öylesine acıyla kazırım ki bir tek onlar unutulmaz.
Ben yine yazarım yine yağmur yağar..Şimdi hayatlar geçer içimden,yaşanmışlıklar ve yaşanamayacaklar.Söylenmemiş sözler ve pişmanlıklar.Ah sen,baş pişmanlık derdim sana, ama sen hayatımdaki o önemli sıfatı hakketmiyorsun,hakketmek istemeye ne kadar çabalamış olsan da.
Bu uzun zamandan sonra sana yazılmış bir yazı.Şaşırtıcı,ama son bu biliyorum.Artık gidişlerini temizliyor küllerimi toparlıyorum.Havaya fırlatacağım onları ki insanlara ben yağayım,belki o zaman anlaşılırım belki birkaç teselli bulurum o zaman.Yaşamaya dair birkaç insan..
Zaman demiştim..Ne zaman başladı ne zaman bitti,neler gitti.Fark etmiyorum ben de kırıp geçiriyorum olsa gerek.Oysa ki öyle bana kalmalı ki zaman,sıkılmalıyım neler yapacağımı düşünmekten ve harekete geçmeliyim yeni benleri ilk kez de kendimi bulmalı sonra devam etmeliyim hayata.Kendime sımsıkı sarılmalı ve hiç gitme bir daha demeliyim.Yanımda kal,benimle..Bazen öp çoğu zaman anla beni..Sonra da hiç bakmamalıyım geçmişe,yaşamalı yaşamalı ve yaşamalıyım.Uzun cümleler kurmalı,ünlemler kahkahalar atmalıyım.İnsanların gözünün içine bakarak korkmadan utanmadan konuşmalıyım,konuşmalıyım ki ruhum açılsın,sesim çıkmalı ki insanlar bilsin,ben de varım!
Sonra biri gelmeli ve mürekkebimin acısını silmeli,yazdıklarım gitmeli,unutmalıyım unutmalıyım geçmişi.Demeli ki ben de yanındayım,hep..İnanmalıyım ona,bağlanmalıyım..O gerçek olmalı..
Gökyüzü ağlıyor şimdi,ben uzaktan bakıyor ve bekliyorum sadece.Sokaklarda el ele tutuşmuş çocuklara,savrulan ama asla yıkılmayan ağaçlara.Kıyıya vuran dalgaya,rengi canlanmış otlara..Gülüyor kahkaha atıyor ama yalandan yapıyorum,iyiymişim gibi,her şey olması gerektiği gibiymiş gibi gibi…
Şimdi şarkı çalıyor ve güçlendiriyor beni,şimdi hissediyorum umutlu geleceği.Uzun zamandan beri olmayan şeyler oluyor ve güneşler doğuyor yüreğime.Yasımın yağmurları terk ediyor buraları,beni gelecek olduğunu hala umduğum iyi günlere,uzun mutluluklara doğru insanlara bırakıyor.Hala karmaşık ve de karamsarım hala gözlerim dalıyor geçmişe ama biliyorum geçecek.Hepsi yitip gidecek öncekilerin olduğu gibi,her şey ve herkes geçmişte kalabilir ve ben bırakıyorum! Seni ve yaşanmışlıkları,sözleri ve yalanları,insanları bırakıyorum.Bu sefer arda kalan olmuyorum insanları ben bırakıyorum.Belki de bu öne geçme hırsımın faydasız çabası ama biliyorum bana iyi geliyor.İnsanlar özel ve yanlış ama biliyorum ben artık onlara ihtiyacım yok..Artık ruhumu bekliyorum,sabır çiçeğimi tazeledim ve huzur içindeyim.
Zaman mı demiştim,ah evet geçiyor…
*Anathema-One Last Goodbye..
