27
« : 30 Nisan 2013, 23:15:14 »
Basamakları hızla inerken burnundan soluyordu. Kolunun altında tuttuğu paketi düşürmemek için kavrayışını sıkılaştırdı ve boşta kalan eliyle gözlerinin önüne düşen saç tellerini geriye attı. Öfke, hayal kırıklığı ve bir parça da hüzün okunuyordu o gözlerde. Son basamağı da aşıp kendisini ön kapıdan dışarı attı. Tam o esnada arkasından biri seslendi.
Eskiden duygularını okşayan, son zamanlarda ise hayallerine ket vuran sözcüklere bürünmüş bir sesti bu. Göğsüne yüklenmiş vahşi bir canlının kükremesi gibi ürkütücü, onur kırıcı ve sarsıcıydı. Arkasına dönüp bakmadı bile. Bunu yaparsa yoluna devam edemeyeceğinden, onun da gelmeyeceği gibi kendisini de vazgeçip geri döndüreceğinden emindi. Yutkundu ve kararlı adımlarla yoluna devam etti.
Terk edilmiş bir mahallenin yorgun argın evlerinden birisinde yaşıyordu. Birçoğu yıkılmış, sağlam kalanlarının ise camının, penceresinin dökülmüş olduğu; gri, sessiz, nefessiz yapıların arasında ilerledi. Bir müddet sonra hislerine yenik düşmeye başladığını fark ederek koşmaya bile başladı. Hemen hemen her köşesinde iç burkan bir anının gizlendiği, eski günlerin izlerinin belirginleştiği hatlarda yürümek kolay değildi elbet.
Üç ayda bir gelen ve aynı gün geri dönen gemiye yetişmek idi amacı. Yetişecek, bacasından dumanlar püskürterek yola çıkacak olan gemide yerini alacaktı. Uzaklara, sistemin yozlaştırdığı diyarların ötelerine gidecek; acıları, dolmuşlukları ve hüzünlü hatıraları arkasında bırakacaktı. Giden dostları öyle demiyor muydu? İşte bu nedenle kıymetli gördüğü her şeyi yanına almış, çok sevdiği ablası ile yaşadığı can sıkıcı bir tartışmanın ardından evinden ayrılmıştı.
Düşüncelerle ve gelgitlerle dolu bir saatlik yolculuğun ardından rıhtıma ulaştı. Martıların çığlıkları eşliğinde, denizden esen meltemin bedenini sarmalamasına izin verdi. Gelmişti işte. Bu kez başarmış ve yolculuk için hazır olarak rıhtıma dayanmıştı. Batarken denizi kızıla boyayan şu güneş misali çekip gidecekti. Kenardaki kulübede oturan, kasabanın sayılı yerlisinden biri olan Salim Amcanın yüzünü gördüğünde buruk bir sevinçle atıldı.
“Merhaba Salim Amca.”
“Merhaba evlat hayırdır,” diye karşılık verdi adam.
“Gidiyorum amca. Artık ben de gidiyorum.”
Sesi hem hüzün hem de umut saçıyordu. Denizleri andıran masmavi gözleri ışıldamasa bile kararlı bir adama aitti. Rüzgarın önünde savrulan saçları simasını güzelleştiriyor, tutkulu bir müziğe eşlik edercesine dalgalanıyordu.
Salim Amca sustu bir süre. Sanki hiç konuşmayacakmış, duyulmak istenmeyeni sonsuza dek saklayabilecekmiş gibi sustu. Neden sonra “İyi de evlat o gemi gelmeyecek ki, ” dedi sözcükleri geveleyerek.
Genç adam hiçbir şey demedi, dizlerinin üzerine çöküp kaldığı rıhtımda kızıla boyanan denizi izliyordu şimdi. Üç beş hane evden ibaret, terk edilmiş adanın daimi bir parçasıydı belki de. Gitmemeli, burayı terk etmemeliydi. Elinde tuttuğu paketi yavaşça bıraktı ve gözlerinden süzülen yaşların rıhtımın tahtalarına düşmesine izin verdi. Giden dostlardan gelen mektuplardan başka bir serveti olmayan gencin denize son bakışıydı bu. Umutla çıkılan yolculuk yine yokluğa varmıştı.
İletileri Göster
)