0 başlangıç
Yaşlı kurt elindeki sivri kaya parçasıyla ateşi karıştırıyordu. Yılların tozuyla kaplanmış gibi duran kırlaşmış kürkü, gözleri ve ağzının içi gibi belli belirsiz, donuk mavi bir hareyle parlıyor, ama ateşin-güçlü bir büyüyle yaratılmış bir ateş için bile-olağandışı parlaklığında, bakmasını bilen gözler için görülebiliyordu. Normalden pek de farklı sayılamayacak bir durumdu aslında bu. Yine de ateşin varlığı, mağaranın ağzında dikilip yağmurun altında sınırsızca uzanan Işıksız Orman'ın çeşit çeşit ağaçlarının yapraklarını simsiyah bir deniz gibi dalgalandırmasını izleyen genç kızın kurda baktığında ondan dalga dalga yayılan mavi hareyi görmesini engelleyemiyordu. Onun gözlerinin bildiği bakmaktan fazlasıydı. Yaşına göre ağır görünen, ama büyük bir ustalıkla taşıdığı zırhının eklenmesiyle irileşen gölgesi, mağaranın duvarlarında bedeninden kopup kurdun karıştırdığı ateşin sayesinde duvarlarda ve tavanda oynaşan diğer şekilsiz gölgelere katılmak istercesine bir o yana bir bu yana savruluyordu.
Yağmur yağmayı başka bir güne erteledi. Yaşlı kurt ateşi karıştırmayı bıraktı. Genç kız ise zaten hareketsiz olan duruşunu değiştirmedi. Mağaranın tavanında ve deliklerinde kıvranarak sürünmekte olan canlılar bile bir an durdu ve bekledi.
Ve sonra, yaşlı kurt gülmeye başladı. Hayatında ilk kez gülermiş gibi çekingen fakat kuvvetli kahkahalarla, kürkü ve omuzları titreyerek. Yağmur dışında her şey eski devinimine döndü. Orman'ın yaprakları daha ritmik ve bakanın zihnini uyuşturan bir şekilde dalgalanmaya devam etti. Sürüngenler iç rahatlığıyla basit ama yararlı yaşamlarını sürdürdü.
Genç kız zırhı tangırdayarak kurda döndü. Tam ona neye güldüğünü soracaktı ki, ormandan belli belirsiz, bal gibi tatlı ve bir o kadar akışkan flüt ezgileri dalları ve çiçekleri okşayarak, dağın eteklerindeki otları titreterek yayıldı. Kız sorusunu değiştirmeye karar vermişti ki, kurdun yanında dikilerek flüt seslerini dinlediğini fark etti. Onun nasıl bir anda yanında peydah olduğunu sormayacak kadar çok zaman geçirmişti onunla. Kurt, kulaklarını oynatarak "Pa'nt'lar." dedi, "Yağmur sonrası ayinlerini yapıyorlarç Onları ilk gördüğünde, itiraf etmeliyim ki sana pek dostane davranmıyorlar. Sol arka pençem halen aksıyor. Yine de, şimdi onlardan birkaçını parçaladığım için üzülüyorum. Seni aralarına kabul ettiklerinde hiç olmadığın kadar rahat ve güvende hissedeceksin. Ne de olsa, bütün Orman'ın yöneticileri onlar."
Bir süre ormandan yayılan flüt seslerini ve incecik, neredeyse bebek sesine benzeyen ve bir o kadar anlaşılmaz bir dilde şarkılar söyleyen gırtlakları dinlediler. Kız ilk sorusuna dönmeye karar verdi: "Neye gülüyordun?" Kurt tekrar kulaklarını oynatıp sırtını dikleştirdi, hafifçe topallayarak ateşin yanındaki yerine geri döndü. Bir an aynı sivri kayayı eline almakta tereddüt eder gibi kolunu uzatıp durmuştu ki, pençesiyle ateşin diğer tarafındaki bir kayayı işaret etti. Kız sakin ve güçlü adımlarla ona sunulan yere ilerlerdi, çok fazla ses çıkarmamaya dikkat ederek yavaşça oturdu.
Kurt derin bir nefes aldı ve anlatmaya başladı:
"Şu anda içinde bulunduğumuz tesadüfe gülüyorum. Bu tesadüfün öyküsünü bilenlerin çoğu şu anda topraktan fışkıran çeşit çeşit bitkinin damarlarında, ağaçların gövdesindeki halkalarda ve bulutların içinde gözle görülemeyecek parçalar halindeler. Bu öykü o kadar eski ki; sen, ben, hatta şu engin Işıksız Orman'ın efendileri Pa'nt'lar bile doğmadan önce yaşandı. Bu öyküyü öğrenmek için yola çıkıp can verenlerin sayısı tüm Rëat'ın ordularını tek seferde yere serebilecek bir orduya eşdeğer. Öyküyü bilip de hayatta olan şu anda iki kişi var; birisi benim, ve ötekisi de senin anlayacağın şekilde hayatta olmasa bile asla ölmeyecek olan birisi. Ve bizzat; senin, benim ve Pa'nt'ların öyküleri de dahil olmak üzere, bu ve bütün öykülerin yazarı.
"Ve şimdi, ormanın bile kulaklarının sağır olduğu bu dağda, sağır sürüngenlerle dolu bu mağarada, bilenlerin sayısı üçe çıkacak."
Genç kız hiçbir heyecan belirtisi göstermeden oturuşunu değiştirdi. Yaklaşık beş saniye süren ama yıllarca devam etmiş gibi hissettiren bir sessizlikten sonra kız konuştu: "Beni neden seçtiğini biliyorum Fangolfin. Öyküyü sırtlanacak kadar güçlü olduğumu düşünüyorsun. Ve belki de artık ölmeye başladın. Kabus Geçidi'nin yeni bekçisini seçmen gerekti. Anlıyorum ve teşekkür ediyorum-"
Fangolfin kızın sözünü kesti. Gözleri ve ağzının içindeki mavi hare kuvvetlenirken bir kükreme koyverdi. Ve haman ardından, hızlı hızlı ve heceleri bastırarak konuştu: "Hayır, hayır, hayır lanet olsun! Bana ulaşmak için yola çıkanlar daha yarı yolda düşüp geberdi! Birçoğunu Orman'ın kuytu köşelerinde kendi pençelerimle doğradım! Sen--sen sadece şanslısın. Sen yolda doğduğun için şanslısın. Ve sana saldıramazdım. Çünkü... Sende Elor'un kanı var."
İşte şimdi kız büyük bir gürültüyle oturduğu kayanın üstünden mağaranın zeminine kayacak kadar şaşırmıştı.
"Evet, Rohsan. Sen On Ata'nın safkan torunlarındansın. Ve dolayısıyla, beni öldürebilecek tek kişi. Uyuyan Adam beni bitmeyen bir ömürle onurlandırdı. Ama... Ama ben artık gitmek istiyorum. Rëat'ın bütün bu karmaşası beni tüketiyor. Savaşlar... Sahte tanrılar... Aydınlık Taraf'ın sahtekarlıkları... Karanlık Taraf'ın vahşiliği... Bütün tanıdıklarım Boşluk'un ötesine geçtiler, ve benim artık onlarla buluşmam gerek. Sona çok yaklaştık, ve bunda senin ırkının payı yadsınamayacak derecede büyük. Uyuyan Adam'ın ikinci ve son kez uyanışına az kaldı. Şimdi kulaklarını aç ve dinle; anlatacaklarım uzun."
Rohsan tekrar kayaya yerleşti.
"Dinliyorum."
İletileri Göster
