Lomion; oturduğu yerden kalktı. Tatsız bir dumanı soluyordu ciğerlerinde. Ayrıkvadi, göründüğünün ötesinde ihtişamlıydı. Ama fazla aydınlıktı, fazla ümit doluydu, fazla sevgi doluydu.
Son birkaç bin yıldır, etkisinden kurtulamadığı pişmanlığını gülerek saklıyordu o. Gülümsemesinin ardında gizli bir keder ve üzüntü vardı. Bu elflerin hiçbirinin yüzlerinin içine bakamıyordu. Oysa ne kadar ilginçtir ki, bu kadar uzun yaşamasının sebebi pişmanlığıydı.
Pişmanlığı yüzünden geri döndürüldü. O, Ak Gandalf dahil, geri dönmesi karar verilen 4 kişiden biriydi. Ve inanın dostlarım, bunu düşünmediği tek bir gün bile yoktu. Geri dönmeyi o istememişti asla. Bu kadar acı çekeceğini bilse, dönmemek için her şeyi yapardı. Dönmesinin bedelleri ağır olmuştu. Lanetlenmişti ki aydınlığı bir daha sevemesin. Aydınlık onu zehirliyordu. Lakin binlerce yıldır yaşamasının sonucunda büyü sanatını öğrenmişti ve uzmanlaşmıştı. Galadriel en sevdiği kuzeniydi; o da gidince kalmamıştı kimsesi.
Elfler onu affetse de, o kendini bir türlü affedemiyordu. Onun hikayesini bilen hiç insan kalmamıştı, elfler ise yok denecek kadar azdı. Daha ikinci çağda, Gondolin’de gizlice yaşıyorken, Gondolin’in gizli yerini orklara söyleyen oydu. Gondolin’in yerini öğrenen orklar ve Gondolin halkı arasındaki o büyük savaşta orkların yanında yer almış ve savaşta Gondolin düşse de, o ölmüştü. Geri döndürüldüğünde lanetlenmişti. Ama duyduğu pişmanlığı elflere ispatlayınca, affedildi. Yine de laneti devam ediyordu.
Babası Eöl’ün kılıcı verilmişti ona. Beyninde fırtınalar çıktığı zaman, yeryüzünde de fırtınalar çıkabiliyordu. Kızdırıldığında, katliam yaratabilirdi. Güneş ışığı altında güçsüzleşiyordu, ama bu hiç sorun değildi. Karanlığı yoktan yaratma gücüne sahipti Lomion. Karanlık bulutlarla güneşin önünü kapatabiliyordu.
Divanın toplanacağını duymuştu. Bu, belki de kendini affetmesi için iyi bir fırsattı. Pencerenin yanına yaklaştı. Ayrıkvadi’ye bir göz geçirdi. Orta Dünya değişiyordu.
1 Yanıt
2089 Gösterim