Konu: Hikaye yazarken konuyu nasıl buluyorsunuz?

[zeynikey]

her zaman hikaye anlatacak birşey bulabiliyorsun mesela toplu taşımada kitap okuyorsun o an yolda bişeyler oldu o insanlarla ilgili aklına bir şeyler geliyor hem kitap okudğun için zihninin açık olmasından hemde yaşanmışlığından eve kapanıp kitap yazan insanlar zaten üçbin beşbin kitap okumuş ta birikimle o hale gelmiş insanlar yada zamanında çok gezip tozmuş araştırmışlar tecrübeliysen evde kapanıp beynine hikayenin akmasını beklersin yok değilsen mutlaka yaşayacaksın ki zihinin açılsın

[kargasiz]

Aklıma bir kelime gelir ve o kelimeyi bir karaktere oturturum sonra o karakterin etrafında bir kurgu oluştururum. Sonra hikaye yavaş yavaş şekillenir. Kafada hikayeyi yazmak kolay sonra kağıda dökebilmek marifet. Asıl hikaye orada ortaya çıkıyor. Kullandığımız kelimeler, kelimelerin düzeni bile hikayenin gittiği yönü değiştirebiliyor.

[cankutpotter]

Bulamıyorum. Şu an hayran kurgu yazmak dışında bir şey yapmıyorum desem pek yalan söylemiş olmam. Gerçi birkaç ortak hikâye projesi içinde yer alıyorum ama tamamen kendi kurduğum bir şeyi nedense yazmak konusunda yeterince cesur değilim. Yeteneğim yok dersem bunca yıllık yazılarımı çöpe atmış olacağımı düşündüğümden böyle söylemek doğru gelmiyor.

Aslında Öykü Seçkisi'ne katılmak hayalim ancak temalar geldiğinde donup kalıyorum. Temayı aklımda döndürüp durdukça da bir şey üretemiyorum.

[Evis]

Aslında anlatmak istediğiniz bir derdiniz olması gerekiyor. Sık sık gözlemleyin insanları, dinleyin,  konuşun, kitap okuyun, film izleyin ve kendinizi okuduklarınızdan, izlediklerinizden farklı şeyler yapmaya zorlayın. Ama asıl önemli olan bir derdiniz olsun.

[TheWalkingIdeas]

Hayatın lanet edecek nedenleriniz varsa, her gün gözünüzü açtığınızda rahatsız olduğunuz şeyler varsa.... İşte derdinizi anlatacağınız, yazmak isteyeceğiniz konu, o konudur o konulardır. Derdi olmayan yazamaz demek istemiyorum fakat derdi olan anlatmak ister. En sevdiğim yazarlara bakıyorum: Orwell, Huxley, Le Guin, Lem... Anlatmak istedikleri şeyler var. Rahatsızlık duydukları şeyler var. Yazdıkları, kaleme döktükleri şeyler hep bu rahatsızlıkları.
Derdin var, rahatsızlık duyduğun veyahut anlatmak istediğin şeyler de mi var fakat yine mi yazamıyorsun. Oku bolca oku, hayatı gözlemle, memnuniyetsizliklerini gözden geçir. İnsanların davranışlarını incele. Bolca yürü ve etrafına bak, dikkatini çeken biri mi var sana farklı mı gözüktü ; otur o insanı betimle... İşte yeni bi karakter oluşturdun bile.

[réalta]

Otobüste, işte, evde. Nerede olursa olsun gözlerimi kapatmam ve kendimi dünyadan soyutlamam yeterli oluyor. O an dinlenilen müziğin bile etkisi büyük. Görüntüler sahne sahne beliriyor zaten aklımda. Onları toparlamak da bana düşüyor. Bir bakmışım baş karakter ben oluvermişim, gözlerimi bambaşka bir yerde açıvermişim. Kafa yordukça aklına gelen konu da şekilleniyor tabi. Bazen yazmaya başlamadan önce kafamda kurduklarımı kağıda dökerim,planlarım, karakterleri analiz ederim, bazense buna ihtiyaç duymadan başlarım. Yazmaya başlayınca gerisi kendiliğinden akar zaten. Akla gelen konuların hayran olduğun, sevdiğin kitaplar ve filmlerden esinlenilmesi kadar da doğal bir şey yok bence.

[BÜYÜKYAZAR]

Bulamıyorum. Şu an hayran kurgu yazmak dışında bir şey yapmıyorum desem pek yalan söylemiş olmam. Gerçi birkaç ortak hikâye projesi içinde yer alıyorum ama tamamen kendi kurduğum bir şeyi nedense yazmak konusunda yeterince cesur değilim. Yeteneğim yok dersem bunca yıllık yazılarımı çöpe atmış olacağımı düşündüğümden böyle söylemek doğru gelmiyor.

Aslında Öykü Seçkisi'ne katılmak hayalim ancak temalar geldiğinde donup kalıyorum. Temayı aklımda döndürüp durdukça da bir şey üretemiyorum.

Eğer bir masada 1 saati aşkın oturursanız ve kendinizi bu yazıyı yazmak için çaresiz bir hale getirirseniz bu sorunu aşarsınız. Çaresizlik insana ampulü bile buldurur ki bence bu sorun için ideal bir yöntem. Yazmaya başlayana kadar asla masa başından kalkmayın.İnşallah sonunda sıkılacaksınız ve istediğiniz sonuca ulaşacaksınız.

[zaujas]

Arkadaşlar bir sorum olacak. Bu kadar kişi ve daha kim bilir kaç kişi hikaye yazıyorsunuz ve bunları ne için yazıyorsunuz onu anlamadım. Hani neden yazıyorsunuz demiyorum yazıyorsunuz ama bu hikayelere ne oluyor

Bu yorum bana çok ilginç geldi
Ben yazıyorum çünkü anlatacak bir hikayem var, okuyan bir iki kişi olurda eline sağlık derse ne alâ.

Hikaye konusu bulmak için bir teknik yok sanırım, hayal gücü ve ilham. Hikaye içinde olmalı yazarın.
Her yazarın ilham kaynağı ve yazma tekniği farklı tabi ama ben ilk önce güzel bir fikir bulup sonra ana karakteri yaratıyorum, zaman akışı olmadan bu karakterin başından geçebilecek ya da ilginç olacağını düşündüğüm olayları not ediyor ve sonrasında olayları birleştirecek detayları yazıyorum.

Bu soruya yanıt arayan insan çok okumuyordur kanımca. Çok okusun. O zaman anlayacaktır mühim olanın konu olmadığını. Hiçbir şey okumuyorsa Stephen King okusun, hem güzel kitaplar okumuş olur hem de alelade konulardan nasıl iyi kitaplar yazılır görür.

Bir kaçını örnek vermek istiyorum ne demek istediğimi anlamanız için:

Christine: İçine şeytan girmiş bir araba yeni sahibini de yanına katarak (kelimenin gerçek manasında) bir trafik canavarına dönüşür.

22/11/63: Bir ingilizce öğretmeni, arkadaşının lokantasının deposundaki geçitten geçmişe gidip Kennedy suikastini engellemeye çalışır.

Kubbe'nin Altında: Bir kasabanın üzerine bilinmeyen bir nedenden bir fanus iner, kasabanın dünya ile tüm ilişiği kesilir ve olaylar gelişir.

Cep: Cep telefonundan yayılan bir virüs yüzünden millet zombileşmeye başlar.

Tom Gordon'a Aşık Olan Kız: Ormanda yolunu kaybeden küçük bir kız, korkusuna yenik düşmemek için walkmaninin radyosundan beyzbol maçını dinler.

Vallahi şu kitapları özetlerken gülüyorum. Yahu bizim burun kıvırıp es geçtiğimiz konulardan adam kitap yazıp dünyanın dört bir yanında sattırıyor. Bazen sırf gıcıklığına yaptığını düşünüyorum. Sanki "ulan ben en dandik konudan bile dört başı mamur bir roman yazarım." diyormuş gibi geliyor.

Hasılı, konunun zerre önemi yok gözümde, siz okuyun, gözlemleyin, biriktirin ve bunlar üzerine düşünün yeter. İnsanı anlayın mesela, şöyle layıkıyla bir sohbet edin eşle dostla, dinleyin onları, sahi dinleyin ama. Sonra okuyun. Bunu söylemiştim sanırım. Okuyun yine de. İyi kötü ne bulursanız. İyiyse niye iyi, kötüyse niye kötü bir düşünün. Ve allah aşkına "bu konuları nereden buluyorsunuz" gibi sorular da sormayın.

[Grayswandir]

Bülent Bey'e büyük oranda katılmakla birlikte, iyi bir konunun tamamen önemsiz olmadığı kanısındayım. Ha en önemli şey değil tabii, orası kesin.

Zaten bu, sorunun anlamsızlığını değiştirmiyor. Cem Yılmaz'ın Bir Tat Bir Doku gösterisinde "esprilerinizi nereden buluyorsunuz?" sorusunu soranlarla ilgili ufak bir kısım var, bir bakın derim oraya. Aşağı yukarı aynı şey çünkü.

Not: Bu arada örneğin Christine'in konusu epey güzel bence. Çok yaratıcı.

[TheWalkingIdeas]

     Le Guin'in Kadınlar Rüyalar Ejderhalar isimli kitabındaki "Bu Fikirler Aklınıza Nereden Geliyor?" isimli denemedeki bir bölümü alıntılamak istiyorum. Le Guin, bu konudaki en açıklayıcı yorumu yapmış sanıyorum.

     "Hemen her zaman soru gayet ciddidir ; soran gerçekten öğrenmek ister.
      Sorunun yanıtlanamaz olmasının nedeni ise, kurmacanın yazılışı üzerine en az iki yanlış anlayış, iki efsane barındırmasıdır sanırım.
      Birinci efsane: Yazar olmanın bir püf noktası vardır. O püf noktasını bir öğrenirseniz, hemen yazar olursunuz; püf noktası fikirlerin nereden geldiği olabilir.
      İkinci efsane: Öyküler fikirlerden başlar; öykünün kaynağı fikirdir."

     "Birinci efsaneden elimden geldiğince çabuk kurtulacağım. Aranan "püf noktası", beceridir. Eğer bir şeyin nasıl yapıldığını bilmiyorsanız, bu şeyi yapanlar size sihirbaz gibi, ulaşılmaz sırların sahibi gibi gelebilir. Hayli basit bir sanatta, diyelim turta yapımında hemen hiç şaşmaksızın iyi sonuçlar sağlayabilen, yönteme dair bazı öğretilebilir "püf noktaları" vardır; ancak ev işleri, piyano çalmak, elbise dikmek ya da öykü yazmak gibi karmaşık sanatlarda kimi öğretilebilir kimiyse öğretilemez olan o kadar çok teknik, beceri, yöntem seçeneği, değişken, o kadar çok "püf noktası" vardır ki bu sanatları ancak yöntemli, yinelenen, uzun bir pratikle öğrenebilirsiniz- kısacası çalışmakla"

      "Püf noktaları konusunda bu kadar yeter. Fikirlere gelelim.
      "Fikir" sözcüğü üzerinde düşündükçe, ne anlama geldiği konusunda daha az fikrim oluyor. Yazarların şöyle şeyler söylediği vakidir: "Bu aklıma bir fikir getirdi.", ya da "Bu öykünün fikri aklıma New Jersey'deki bir otelde yemekten zehirlendiğim zaman geldi." Sanırım burada, "fikir" sözcüğü, yazıldığı zaman öykü haline gelen o karmaşık, karanlık, anlaşılamayan kavrayış ve oluşum sürecini anlatmak için bir tür şifre olarak kullanılıyor. Bu süreç, anlaşılabilir düşünceler olmak anlamında fikirler içermeyebilir; hatta sözcükler bile içermeyebilir. Burada söz konusu olan ruhsal durum,tınılar, anlık zihinsel fark edişleri, sesler, duygular, tasavvurlar, düşler, herhangi bir şey olabilir. Her yazarda farklı olabildiği gibi, pek çoğumuzda her defasında da farklı tezahür edebilir. Hakkında konuşmak son gerece güç, çünkü böyle süreçleri tanımlayabileceğimiz pek az terim var elimizde."

[seabiscuitxx]

Ben bulmuyorum o beni buluyor; sonra da kurtulamıyorum.

Dışarıda bir yerlerde, dergilerin arasında, ucuz korku filmlerinde, küçük bir çocuğun inatçı çabasında karşıma çıkıyor. Kendi kendine birikiyor, toplanıyor ve bir bakmışım her şey yazıya dökülmeye hazır bir şekilde masamda beni bekliyor.

Bulmak için arama. Bırak kendi gelsin. Hannibal Lecter'dan alıntı yapayım.
"Kurbanı ürkütme yoksa pişirdiğinde eti lezzetsiz olur." Böyle bir şeydi sanırım.

[kargasiz]

Uçsuz bucaksız dünyalar, karakterler, onların hikayeleri sizlerin onları keşfetmenizi bekliyor.

[cankutpotter]

Bulamıyorum diye başlayan mesajımın ardından konu hakkında bayağı düşündüm. Aslında oturduğum zaman bir girş yapabiliyorum, ortam oluşuyor, bana lazım olan tek şey konu. Doğaçlama yazmaya kalkınca nedense beceremeyecekmişim gibi geliyor ama ayrıntıların yazarken çıkacağı gerçeğini hep gözardı ediyorum.

Ursula Leguin güzel şeyler söylemiş, cidden bunun bir püf noktası yok galiba; herkes kendi formülünü kendi buluyor.

Özgün kurgu konusunda biraz cesaretlenmeliyim aslında.

Bulamıyorum. Şu an hayran kurgu yazmak dışında bir şey yapmıyorum desem pek yalan söylemiş olmam. Gerçi birkaç ortak hikâye projesi içinde yer alıyorum ama tamamen kendi kurduğum bir şeyi nedense yazmak konusunda yeterince cesur değilim. Yeteneğim yok dersem bunca yıllık yazılarımı çöpe atmış olacağımı düşündüğümden böyle söylemek doğru gelmiyor.

Aslında Öykü Seçkisi'ne katılmak hayalim ancak temalar geldiğinde donup kalıyorum. Temayı aklımda döndürüp durdukça da bir şey üretemiyorum.

Eğer bir masada 1 saati aşkın oturursanız ve kendinizi bu yazıyı yazmak için çaresiz bir hale getirirseniz bu sorunu aşarsınız. Çaresizlik insana ampulü bile buldurur ki bence bu sorun için ideal bir yöntem. Yazmaya başlayana kadar asla masa başından kalkmayın.İnşallah sonunda sıkılacaksınız ve istediğiniz sonuca ulaşacaksınız.

Benim sorunum da zaten bu aslında, bu şekilde zorlayınca çıkmıyor, önceden kurmuş olmam gerekiyor. Ama sanırım bu biraz tembellik. İnternetten ve televizyondan eli ayağı çekip, klavyenin başına geçip yeni dünyalara kapı açmak lazım aslında...

[serhan1310]

Ben rp yaparak başlıyorum direk ama önce basit hatlı bir senaryo yer mekan tasarımları ve haritalar ve tabikide zar. Yazmak oyun gibi oluyor kendi kendime oynadığım. Kahraman başarılı mı olacak nereden gidecek, kimlerle diyaloğa girecek hepsini zarlar belirliyor. Hatta ara sıra ulen keşke zar iyi geleydi şimdi kahramanımı buradan mantık yoluyla nasıl çıkarıcam dediğim çok olmuştur.