Merhabalar. Bu siteye bir arkadaşımın tavsiyesi ile geldim. Daha önce sadece 1 forumda yayınladığım bir hikayeyi paylaşmak istiyorum...
----
BAŞ KALDIRIŞ
İki seçeneğiniz var önünüzde.. Ya pes edip köpek gibi yaşamak ya da köpek gibi mücadele edip masum insanları yaşatmak..
Karşınızda güçlü bir devlet.. Ya siz? 3-5 kişisiniz. Ama, ama yüreğiniz var. Savaşmaz mıydınız? Özgürlük denilen içeceği kana kana içmek sizin de hakkınız değil miydi?
Birbirinden farklı 5 insan.. Biri ücra bir köyden kopup gelmiş.. Biri gökdelenler arasında süren yoğun hayatından.. Biri gece diskolarından.. Bazıları yıllardır zorunlu olarak yaşadığı hayatından..
Çatışma. Evet çok basit. ÖLDÜRECEKSİN. Peki neden? Masumlar için.. Geyiğin yaşayabilmesi için tilkilerin aslanı öldürmesi gibiydi bu koşuşturmaca.
BÜYÜK BİR SAVAŞIN SON TIRNAK İZLERİYDİ BU BEŞ ADAM.
Acan Ayyıldız ve Eren Yetik sunar...
BÖLÜM -I-
’…ve savaşın gerektirdiği maddiyatı ülke ekonomisi daha fazla kaldıramayacağı için III. Dünya Savaşından çekiliyor İngiliz ve Amerikan amirlerinin adaletli kol..’’
‘’Lanet olsun! Kapa şu radyoyu!’’ diye bağırdı Acvilement. Siyah, uzun saçları ve çenesinde bulunan keçi sakalı ile ekibin en yakışıklı çocuğuydu. Siyah gözlerinde korkudan bir parça bile göremezdiniz. Bir köşede sıkışmış çaresizce bekliyordu o da diğerleri gibi. Yapacak hiçbir şeyi yoktu onun daha doğrusu onların. Bir süre sessizce oturdular. Sonra karşısında oturan Reance rehavetle ayağa kalktı. Herkes gözlerini ona dikmişti. Reance göz gezdirdi bu küçük mağaraya .‘’Evet..’’ diye başlayacaktı kalın sesi ile Reance ama Edviner köşesinde inledi ‘’Ah Ace! Çek şu koca patilerini götümden!’’. Hafif bir tebessüm oluşturdu bu söz suratlarda. Heyecan dolu bekleyiş 3 saniye daha uzamıştı bu hareketle. En uçta oturan 1.90’lık boyuyla mağaraya zor sığan Perkinsen girdi araya elin kaldırarak ‘’Devam et dostum.’’ dedi Reance’e. Ekibin en ağır adamıydı Perkinsen. 25 yaşında olmasına rağmen 50 yaşındaki bir adamın olgunluğuna sahipti. Sarı saçları ve mavi gözleri her ne kadar dışarıdan bakanlar için şirin bir izlenim verse de o içindeki acılarla savaşıyordu. Reance öksürdü ve devam etti :‘’ Evet… Şu an götümüzü bile zor sığdırdığımız bir mağaradayız. Ama çocuklar gün bizim günümüzdür. Biz burada acı çekiyorsak milyonlarca kişi içindir bu!...’’ ‘’Siktir oradan!’’ diye sözünü kesti Ace. Bu onun Edviner’dan yumruk yemesine neden olmuştu. Ne diye böyle bir küfür etmişti ki? Edviner gerçekten sinirlenmişti bir nefes aldı ‘’Ace! Burası her gece takıldığın disko değil. Öleceğiz ahbap! Bir it gibi geberip gideceğiz! Ve sen hala alay ediyorsun!’’ diğerlerine dönerek devam etti, beyninde biriktirdiklerini boşaltması gerekiyordu, ses tonu çatallaşmıştı. Bu onun sertliğinden bir tutam eksiltse de umursamadı. Gözleri Reance’deydi. Ayağa kalktı. Kafası neredeyse tavana çarpıyordu ama o duruşundan bir şey kaybetmedi. ‘’Sizler aziz dostlarım bir kurtuluş hikâyesi yazacaksınız. Reance! Acı dolu konuşmalar yapmana gerek yok! Bırakın artık şu Amerikan film klişelerini! Kanımızın son damlasına kadar çocuğumuz, eşimiz, dostumuz, herkes için..’’. Reance başını öne eğdi. Perkinsen’ın gözleri parlıyor, kazınmış kafası dimdik duruyordu.
***
‘’Ooh çok güzelsin..’’ dedi insanı gıcık eden ses tonu ile büyük muhbir Robert Acvilement. Yani Ace’in ‘O… çocuğu’ olarak nitelendirdiği ve bizzat Ace kadar çapkın olan Ace’in öz babası. Vatanına ihanet etmiş olan bu adam savaştan galip gelen tarafın yanında olunca hızını alamayarak Amerika’nın merkezine bir gece kulübü kurmuştu. Kız güldü ‘’Bay Acvilement! Oğlunuz nerede?’’ dedi. Adam bu soruya sinirlenmişti. O hergele umurunda değildi. Ne yaparsa yapsın! Sürünsün. Kaçarken yalvarmıştı ona kendisiyle gelmesi için ama milliyetçi damarı tutmuştu Ace’in. Kız mavi gözlerini Bay Acvilement’e yöneltmiş cevap bekliyordu. Mavi gözleri Robert’in umurunda bile değildi. Robert için büyük bir kalça ve göğüs yeterde artardı bile. Bay Acvilement gibi kel bir adama yetiyordu bu yani. Adam kıza yaklaşarak elini kızın kalçasına koydu ve yine o gıcık ses tonu ile ‘’Onu boş ver tatlım’’ dedi.
.***
Ace gülerek seslendi ‘’Garanti veriyorum o herif şu an her şeyi unutmuş bir orospu ile vakit geçiriyordur. Orospuyu bırak eski sevgililerimle yatıyor adam yahu!’’. Bunun üstüne koca bir kahkaha kopardı Maccon. Omzuna kadar gelen saçları dağılmış, kepeklenmişti. Perkinsen kulak misafiri olduğu bu pis sohbet üzerine Ace’e tiksinti dolu bir bakış attı.
***
Mağaradan 150-200 metre kadar açılmıştı Reancon ve Edviner. Keskin kayaların çevrelediği çakıl taşı yoldan ilerlerken bir yandan da konuşuyorlardı. Bir burukluk vardı içlerinde. Tamamen farklı olan bu iki insan omuz omuza çatışmak zorundaydı bugün. Bir süre susarak yürümeyi devam ettirdiler. Edviner’ın canı hayli sıkılmıştı. Az düşünür çok hareket ederdi. Daha fazla dayanamamıştı Edviner, yürümeyi durdurdu ve Reacon’a döndü, derin bir nefes aldı ‘’Daha düne kadar dostum…’’ cümlesini tamamlayamadı. Yeşil gözleri aniden dolmuştu. 3’e vurulmuş kahve saçları bu manzaraya eşlik edince dilencilerin zavallı görüntülerinden bir farkı kalmamıştı. Reacon soğukkanlılıkla cümleyi tamamladı ‘’Zafer naralarıyla ilerliyorduk.’’. O da üzülmüştü olaya bu şekilde bakınca ama belli etmemeye çalışıyordu. ‘İlerliyorduk’ derken alaylı bir vurgu katmıştı sesine. Bir süre beklediler. Reance her zamanki gibi gözlerini yere indirmişti. Evet! Bu dev adam umutsuzluğa kapılmıştı. Arkadaşların onu Che’ye benzettiği dev adam ilk defa ağlayacaktı belki de. Che ile sakalları, saçları bile bire bir uyuşuyordu. Reance’nin yıkıldığını gören Edviner yüksek bir ses tonu ile lafa girdi. ‘’Che sensin dostum! Pes etme, etmeyelim’’ dedi Edviner. Bu söylediklerine kendi bile inanmıyordu gerçi. O sırada mağaradan olabildiğince güçlü bir ses bağırdı. Ace’in sesiydi bu. ‘’Edd!’’. Ed hemen başını kaldırdı. ‘’Amerikan askerleri!’’. Reacon çoktan harekete geçmişti.
...1. Bölümün Sonu...
Not: Küfürler var, sansürledim. İnşallah bir sorun çıkmaz, sorun olursa hemen düzeltirim. Saygılar.