Konu: İkimizin Hikayesi / Kardeş Payı Hayat.

[Tardis]

-Giriş-

Merhaba.
Ben, İris. Yoo hayır, bu benim hikayem değil.
Tamam, belki bir kısmı. Ama bu benim ikizimin hayat öyküsü. Sizi biraz üzecek, ama anlatmasam yarım kalırdım.
İkizimin hikayesi diyorum her seferinde. Ama içimde bir yerlerde onun sesini duyar gibi oluyorum her seferinde de.
Düzeltiyor beni.
İkizimin hikayesi değil!
İkimizin hikayesi!
Evet, kanserli insanlar ve onların arkasındaki insanlar bla bla. Hayır, o çok bilinen kanser hikayelerinden değil ikimizin hikayesi. Biliyorum, anlatmazsam yarım kalacağım. Birileri bilmeli. Birileri onun bir zamanlar var olduğunu bilmeli ve küçük ruhuna bir dua göndermeli.
İris ve Susem. Susem ve İris... Aslında ikisi de Tanrıça İris. O zamanlardan belliymiş tek kalacağım demek ki!
Babam bizi ''Küçük Tanrıçalarım'' diye severdi küçükken. Küçüktük. O hep küçük kalacak. Benim içimde ona ait olan parça da öyle. Hayır, bir çok büyüğün aksine, ben içimdeki çocuğu öldürmedim. Onlar evde ders çalışır, okula gider, işe gider, akşam eve gelir, yemek yapar, hayatlarını uyku, yemek ve seksle doldururlardı. İçlerindeki çocuğun incecik sesini bastırmak için onu bilmeden boğan insanlar bir tek bunu yaparlardı.
Ben mi?
Bir çoğunuzun aksine hayatı iki kere yaşıyorum.
Kardeş payı yaşıyorum.
Onun yapmayı sevdiği şeyleri yapıyorum, mesela hep gitar çalmayı istemişti. İki sene evvel aldığım kurstan sonra beni dinleyenler tekliflerde bulundular.
Matematiği de çok severdi.
Ölümünden önce çarpım tablosunu bile doğru dürüst bilmeyen ben ölümünden sonra kendimi matematiğe verdiğim kadar hiç bir derse vermedim.
Her zaman erkeklere güven olmadığını söylerdi. Erkekler çöplerdi, kadınlar ise prenses. Erkek kadını kokuturdu. Kadın haklarının sıkı bir savunucusuydu.
En koyu feministlerden biri oldum.
Kızıl saçlılara bayılırdı.
Artık kimse saçlarımın orijinal rengini hatırlamıyor ya da bilmiyor.
Ya sen? Diyenleri duyar gibiyim. Ben hikaye yazmayı, resim yapmayı ve sosyal dersleri severdim. Hep piyano çalmayı isterdim.
Hayatı onun için yaşadığımı biliyorum. Yine de nefes alan benim bedenim olduğu sürece sadece kardeş payı yaşıyorum. Evet, çünkü ben onun sevdiği şeyleri başardığımda, bunların hiç birini başaramadan öteki dünyaya göçmüş kardeşimin biraz rahatladığını hissediyorum. Bu benim için çok şeye değer.
Her neyse, başlıyorum hikayemize.