Konu: Hiçlik

[Pudahepa]

Her sabah uyandığımda kendimi hiçliğin ortasında buluyorum.
Etrafımda hiçbir şey yok. Ne bir esinti ne bir yaprak ne bir canlı var.
Hiçbir şey ama hiçbir şey yok.
Alabildiğine simsiyah burası.
Bu yokluktan yakında ölürüm diye düşünüyorum fakat ölüme dair de bir şey yok.  
Cehennem de değil cennet zaten hiç değil. İçimde de bir şey yok. Ne korku ne de umut.
Ben her sabah bir hiçliğin ortasında uyanıyorum.  Buradan varoluşa bir yol da yok.

[Shinigami]

Ben de bir dönem hiçliğin ortasında düşmüştüm. Aynı şekilde simsiyah bir görüntü canlanıyordu zihnimde. Sonra hiçliği tahayyül edemeyeceğimi farkettim, çünkü düşlenen "alabildiğine simsiyah" bir şey, ve bu da var olan bir şeydir. Hiçlik ise varlığın zıttıdır. Bu da bir çelişkidir. O yüzden betimlediğin hiçlik hissiyatını, tarifsiz bir boşluk olarak tanımlıyorum. Çünkü boşluk var olan bir şeydir ve az önceki gibi çelişki ile karşı karşıya kalmam.

Kısa ve öz şekilde hissiyatını güzelce betimlemişsin. Eline sağlık.

[Kuzen]

 Bunları düşünmeye devam edeceksin belki intiharın kıyısına kadar sonra bir gün biri sana elini uzatacak. Sonra bir ara vereceksin, o eli kaybedince ise bunun bir hiçlik olmadığını bir şans ve lütuf olduğunu anlayacaksın. Bu hiçlik senin ilhamın ve hayat sebebin . Bu arada o dipnotu kaldır.

[Pudahepa]

Hiçbir şey hissetmeden oturduğunuz oldu mu? Tüm hayalleriniz yerle bir olmuş, varlığınızın sebebini hatırlayamadığınız günler. Öylece oturmuş bir şarkı dinlerken, şarkının sözlerini aslında hiç anlamadığınızı fark ettiniz mi? Baştan aşağı uyuşmuş olduğunuzu.
Mutlu olmak için artık ne yapabilirim bilmiyorum. Gerçek anlamda mutlu olmak ne demek onu bile hatırlamıyorum.
Annenizin kucağında olmak bile bir şey ifade etmiyorsa.. Ölü olmak daha anlamlıysa.

[Lathander]

  Hiçlik yoktur. Yokluk vardır. Var olmayanı yaşayamayız. Yok olduğundan ona hiç deriz.
 *Bilir misin? Yokluk iki var arasındadır. Varlık da iki yokluk arasında..

 Nasıl ki içinde olmayan bir duyguyu anlayamadığın, acıyı yalnızca taklit edebildiğin, görmeden renklere dalamadığın gibi..

 Şimdi, yok olan ne olursa, hissedilen, hiç olur? bunu düşünmeli.. Aranan mutluluksa kalbin anahtarı çevrilmeli.. Aranan haz ise fiziki hazzı mı manevi hazzı mı kovaladığını anlamalı insan. Ama anlayamaz. Çünkü yokluğu yaşar.
 Yokluk ademoğlunu köreltir.. Gülümsememek yokluktur, neşeyi unutursun. ama içten.. Ya da yemeği. Kaşıkla lokma yutmayı değil, tabağı sıyırmayı.. Doymayı unutursun, renklere, müziğe, harmoniye. Akan hayata.. Aslında herşey tek kelime kadar kısa. Anlatmak için yaşamak gerek yalnızca. Lakin, hepimiz yokluğun içindeyken  anlamak yada anlatmak bile bir kaygı değil. İnsan nasıl mı mutlu olur? yanıtı çoğunun hoşuna gitmeyen fakat kesin ve tek doğru olan Yaratıcının varlığıyla mümkün..

 İnsan İlahını ve yarattıklarını sevgiyle ve ondan geldiğini düşünerek bile huzura erer. Bunu anlaması çok uzun sürse bile.. ya da son nefese dek inkar etse bile. Aciz gözlerimize inmiş perde kaldırıldığı anda her an bizimle olan İlahın kucaklayışına şahit olacağız. Nefis, arzular, insanlar ihtiyacımız olanın her ne kadar bu olmadığı söylese bile..

 Düşünsene.. "Sevmek ve sevilmek üzere doğrulmuş olmak"tır varlığımızın sebebi..
Sorunlar, sıkıntılar hatta yokluk her insana uğrar.. Onlara ne diyebildiğimizdir hayat. Hayat dersi değil yanlış anlamayın. Herkes kadar yokluğu yaşayan birinin sözleri yazdıklarım. Benim, benim yokluklarımın ve aydınlığı bilsem de onu henüz sevebilmeyi başaramayışımın..

 Çünkü insanın bir "eyvallah"ı kadardır onunla olan imtihanı..