Küçük, sade odanın içinde tek kalıyordu. Mimari, tekelleştirmeyi amaçlayan siyaseti güdeli çok olmuştu. Kimin başlattığı ya da kimin uygulamaya koyduğu hatırlanmıyordu. Herkes boyun eğmiş şekilde düzenin içinde sürüp gidiyor, rutinlerini icra etmek için büyük çaba sarf ediyordu. Kimsenin komuta etmediği askeri bir disiplin vardı. Belli ritimlerle vurulmuş çelik sesleri gibi devam ediyordu.
‘’ İş saatiniz ileriye alınmıştır. ‘’ Mekanik ses kulakları rahatsız edercesine tizdi. Her gün bu sesi duyuyorlar, değişen saatlerini öğreniyorlardı. Yeni işine başlayalı daha iki gün olmamıştı ama işini iyi yapıyordu. Dosya taşıma işi en iyi işlerden birisiydi, her yıl bir kere aynı kişiye gelirdi ve döngüyü baştan başlatırdı. Bu hafta yeni yıla girecekti ve on yılını doldurduğu için terfi alacaktı. Öncesini düşündü. Zamanını en iyi şekilde geçirdiğine inanıyordu. Şimdi başka, Yurt için daha önemli işleri yürütecekti. Dosyaları taşıyan değil, mührü basan olacaktı.
Odasının kapıasansörüne girip bekledi. Haftanın geri kalanında dosyaların taşınması ona emanet edilmişti. ‘’ Sekiz Numaralı Ofis ‘’ Kadın mı erkek mi olduğu belli olmayan sesi duyduğunda kapı açılıyordu. Kutuya benzeyen çalışma odacıkları salonu küçük küçük bölmüştü. Aralarından geçen insanlar bu noktadan çok az görülüyordu. Hepsinin birşeyler taşıdığı belliydi. İçeri adımını attı ve sağa dönüp ilerlemeye başladı. Bir, iki, üç ve dördüncü adımda sağındaki duvara monteli cihaz konuştu; ‘’Sola Dönüp İlerleyin, Koridor size Emanet Edildi, İlk işleriniz; 6 numaradan 4’e, 8 numaradan 3’e, 3 numaradan 5’e, 9 numaradan 7’ye ve 1 numara’dan Arşiv’e dosya transferleri. Bitirdiğinizde yeni talimatlar yüklenecektir. ‘’ Tiz ses geldiği gibi gittiğinde salondaki hararetli ayak sesleri duyulur olmuştu.
Diğer işleri bitirdiğinde 6 numaralı odadan Arşiv’e doğru yola çıktı. Koridorun sonundaki kapıya geldiğinde durdu. Bu odaya daha önce girmemişti. Arşiv’in kelime manasını bile bilmiyordu ama emir emirdi ve yapması gerekiyordu. Kapıyı açtı ve merdivenlerden aşağı inmeye başladı. Adımlarıyla ışıklar yanıyordu. İndiğinde bütün Arşiv’in ışığı açılıp dizili raflar aydınlandı. Elindekinin aynısı dosyalar metalin soğuk yüzeyinde duruyordu. İlerledi ve rafların arasından geçti. Odanın arkasında duvara dayalı masanın üstündeki hoparlör konuştu. ‘’ Dosyaları buraya bırakın ve açın. İçindeki kağıdın üzerinde duran yazıları okuyun. ‘’ Emire itaat ederek dosyayı açtı. Yazıları okumaya başladı, sesi çatallandıktan sonra normal şekilde okumasını sürdürdü.
''Dosya Numarası 6-1/7-8/5-2
Kimlik Numarası :6/4-5
Numaranızın devir dönemi yaklaşmaktadır. Haftanın kalanında çalışmanız yasaklanmış ve eğitimlere girmeniz uygun görülmüştür. Programımız dahilinde yaşadığınız 30 yılın sonunda sosyolojik çıkarımlarımıza önemli katkılarda bulunduğunuz için teşekkür ediyoruz.
İnsani Yaşam Araştırma Derneği
Mehmet Uzun''
Okuduklarını gördüğünde ne yapacağını bilemedi. Yapması yasaklanan şey hayatını oluşturuyordu. Şimdi ne nereden eğitim alacağını ne de kiminle iletişime geçeceğini biliyordu. Uzun süre öylece bekledikten sonra metalik ses yine konuşmaya başladı. ‘’ Masanın sağındaki kapıdan içeri girin. Yeni talimatlarınız içeride verilecektir. ‘’ Metal sesi duyduğunda vücudu hafiflemiş, rahatlamıştı. Bilmediği bir materyalden yapılma kapıya dokundu. Açılmamıştı. Tekrar dokundu ve yine bir şey olmayınca daha sert şekilde dokundu. Kapı nedense içeri doğru açılmıştı. İçeri girdiğinde tanımadığı bir kokuyla karşılaşmıştı. Ciğeri yandı ve metal ses gelene kadar ayakta durup etrafı inceledi. Duvara dayalı ekranda görüntüler oynuyordu. Her görüntüye tiz ses yerine daha tok bir ses eşlik ediyordu. Ekranda saçları ve yüz hatları gördüğü insanlara benzemeyen bir yüz belirdi ve hiç duymadığı ince bir sesle oturmasını söyledi.
Kalktığında gördüğü şeylerin etkisiyle kafası karışmıştı. Korkuyordu, ismini yeni öğrendiği bir duyguydu ama hissettiği zamanları hatırladı. Yeni gördüğü bir işe başlaması emredildiğinde, işin rutinine ters düşen bir durum ile karşılaştığında hep bu duygu vardı. Duyguyu da yeni öğrenmişti ve öğrenmeyi de. Yeni doğmuş bir bebek gibiydi ki bunları da yeni öğrenmişti. Kendisine şaşırıyordu, sadece emre itaat ettiği günleri garip bir biçimde sevdiğini anladı. Etrafta dolanıp düşünüyordu. Bundan sonraki yaşamında ne yapacaktı, nasıl yaşayacaktı bilmiyordu. Görünüşe göre iş bulmalıydı ki edindiği bilgilerle iş bulması kolaydı, hatta şirket bir iş bile ayarlamıştı kendisine. Korktuğu şey insanlardı, burada rahattı ve kimseyle doğru düzgün iletişime geçmesi gerekmiyordu. Hatta insanları görmüyordu ama şehirden ayrıldığında onlarla yaşayacak, yiyecek ve ölecekti. Evet ölecekti. Bunca yıldır sonsuz bir şekilde düzende sürükleneceğini hayal ediyordu. Şimdi ise ortalama 60 yıl sonra öleceğini öğrenmişti. İçini bir sıkıntı kapladı, tarif edilmesi zor ve çekip atması imkansız bir sıkıntıydı bu. Odanın duvarları üstüne üstüne geliyordu.
Daha önce bu kadar küçük değildi. Terlemişti. Sonunu düşündükçe karamsarlaşıyor, çıkmaz sokakta sıkışıp kalmış gibi oluyordu. Sandalyeye çöktüğünde gördüğü herşeyin sonunu düşünüyordu. Sandalyenin ne zaman parçalarına ayrılacağını, duvarların ne zaman yıkılacağını ve sistemin ne zaman çökeceğini...
Selman
4 Yanıt
3745 Gösterim