Öncelikle etkinliğin başlamasına nasıl sevindiğimi anlatamamakla başlayayım
. Çok verimli, çok yararlı bir etkinlik olacak bu. Düellolar bol olsun! Biz de gladyatörleri izleyen güruhlar gibi çıldıralım. Anket sonuçlarında da başparmak ya yukarı kalksın ya aşağı insin, hehe.
Genel birkaç öneriyle başlamak istiyorum. Bunun hayati olduğunu düşünüyorum aynı zamanda.
1. Öyküler tek bir mesajda paylaşılıyor. Bu öykülerin başlıkları mutlaka bold yapılmalı. Hatta bu başlıklar ortalama özelliğiyle (tuşlarımızda mevcut) ortalansın. Karakter boyutuyla da oynansın. Böyle fena bir karışıklık mevcut.
2. Aynı şey öykülerin kendisinde de mevcut. Bir öykü bittiğinde SON yazdıktan sonra, tuşlarda mevcut olan sayı doğrusuna benzer tuşa basılsın. O araya bir çizgi çekiyor. Böylece öyküler daha derli toplu ve görsel anlamda güzel olur.
3. Bence ilk öykülerde bunlar (ya da benzerleri) bir uygulansın
. Ben öyküleri arıyordum mesajlar içinde.
Gelelim eleştirilere.
Valla sık sık eleştiri kaldırırız demişsiniz. Ben de acımıyorum sizlere. Göreceğiz bakalım gerçek mi o sözler
. Bu forumda bu sözler çok edildi, ama sonucu genelde hüsran oldu. Bu defa (ilk kez) açık açık ne düşündüysem onu yazacağım. Umuyorum ki sizler öyle olmayacaksınız ve hiç gocunmayacaksınız.
Saradis'in Orudusu için Saradis savaş için çok büyük eğitimler almış özel bir liderdi.
Okurken bu cümleye çok takıldım. Dönüp birkaç kez okudum. Beni rahatsız eden bir şey vardı. Sonunda onu buldum.
Abartı bir betimleme olmuş demeliyim. "Çok büyük" ifadesi özellikle sırıtıyor bir okur olan benim gözlerimde. "Özel eğitimli, büyük bir kumandandı" veya "Eğitimli, özel bir liderdi" gibi daha sade betimlemeler çok daha rahat bir okuma alanı sağlardı. Bazen sadelik iyidir. Burada aşırıya kaçan bir abartma, karakteri olduğunun üstünde gösterme var. Okura onun büyüklüğünü anlatırken istemeden gözünde küçültüyor. Hani sanki şişirilen bir karatermiş gibi. Evet, tek bir cümle bunların hepsini yapabilir
.
Lord Saradis'in öyküsünü okurken aklıma 300 Spartalı geldi. Bu benzerlikle ilgili bir sorunum yok, belirtmek istedim. Öyküyü okurken bana klasik bir öykü gibi geldi açıkçası. Böyle bilindik bir başlayışın nereye varacağını bir hayli merak ettim. Ters etki
. Sonundaysa bunun askerleri cesaretlendirme adına anlatılan bir efsane oluşu hoşuma gitti.
Şimdi gelelim diğer kısımlara.
Saradis'in verdiği emirlerde hiçbir tırnak işareti olmaması okumayı güçleştiren bir etmen. Eğer tırnak işreti kullanılmayacaksa bile ayrı bir paragraf gibi yazılmalıydı. Çok ama çok karmaşık olmuş.
Saradis'in ordusunun cesareti ve imkansızı başarışı bende heyecan uyandırmadı. Üzülerek söylüyorum, bu heyecan bende oluşmadı. Oysa böyle bir öyküde deyim yerindeyse "gaza gelmeyi" bekliyordum. Herhangi bir şey hissetmeden bitirdim öyküyü. Ne cücelerin başarısını övdüm içimden, ne de "vay be" dedim.
Evet, bu bir kısa öykü ama bir cümleyle de olsa Saradis gibi büyük bir liderin nasıl olup da bu eğitimsizlerle olmak zorunda kaldığını da merak ettim. Belki ordunun geri kalanı ölmüştü vs. oralar büyük bir boşluk.
Özetle, vermek istediği duyguları bende uyandıramayan bir öykü oldu. Düz bir okuma seyri yaşadım ve bitti. Bunun en büyük nedeni betimlemelerdeki eksiklik ve cücelerin zorlanmalarına rağmen gösterdikleri direnişi göremememizdi. Yani ben mesela zorlanmalarını ama direndiklerini sadece tahmin ederek söylüyorum şu an. Eğitimsiz orduyu yalnızca rakamlarla bildik. Bir de Saradis'in birkaç komutuyla. Üzgünüm :/.
Ah Şu Anneler... içinZaten benim arkama ablamla babam da yatmışlar, sabah öğrendim.
"Arkamdan" mı acaba? Yoksa tek göz bir evde mi yaşıyorlar da aynı yatağı ya da odayı paylaşıyorlar?
Evet, bu cümle bu gibi soruları ortaya çıkarıyor
. Oraya bir düzenleme gelsin ya da yazarımız açıklasın.
Beklemediğim türden bir öykü oldu. Her iki öykü de birbirinden oldukça farklı konularda. Acaba yakın türlerde mi yazılsaydı dedim okurken. Her neyse, buraya fazla takılmıyorum.
Başlangıcı güzeldi. Bazı yerlerde kıs kıs güldüm. Hepimizin oldukça bildiği bir sahne anlatılmış. Ancak kumandayı en son kapanın anne olmasına epey şaşırdım. Genelde konu maçsa Türk aile yapısının babası o kumandaya bir imparatorluk kuruverir.
Efendim, öyküye dair diyecek pek bir şeyim yok. Betimlemelerle desteklenmesi mantıklı olmuş, ki bence olması gereken de buydu.
Gelelim eleştiri kısmına.
Betimlemelerde yer yer fantastik unsurlara başvurulabilirdi derim. Baba - abla- çocuk üçgenindeki kumanda savaşının (özellikle bir çocuk anlatıcıya sahipken) daha hayal gücü yüksek şeylere benzetilmesini isterdim. Yaşına göre onları belki de izlemek istediği Avatar'daki kişilere benzetebilirdi. Abla Azula olabilirdi birdenbire mesela. Birbirlerine bakıp kumandayı kollarken yine anlatıcının zihninde hayali ateş bükmelere dönüşebilirdi bu. Falan filan.
Seçilen konuyla şaşırtıyor. Tanıdık sahneler içeriyor. Betimlemelerle destekleniyor, ancak hayal gücü bakımından desteklenmeli derim. (Şahsi fikrim)
Dayaklarım bu kadar. Oy kullanmayacağım
.
61 Yanıt
23976 Gösterim