Mavi kottan pabuçlarım vardı
İnsan elinin avucu kadardı boyları
O zamanlar hayallerim yoktu henüz
Belki de tek hayalim havanın yağmursuz olmasıydı
Ya da bizim bahçeyi sulamamasıydı alt katta oturan Mesude ablanın
Sularsa toprak olurdu,çamura doyardı pabuçlarım
Her sabah kalkıp toprak kuru diye mutluluk satardım gökyüzüne
Bulutlara
Karahindiba çiçekleri vardı bahçemizde
Üfleyip etrafa masumiyet saçardık
Ondandır bu yaştaki alerjilerim hep
Tozları etrafımda uçuşan Karahindiba çiçeklerinden
Sonra yağmurlar başladı,toprak çamur oldu,biz de büyüdük
Mavi kottan pabuçlarım evin girişine asıldı
Uğur getirirmiş bebelik ayakkabısı
O günden sonra yağmurlara aldırış etmedim
Çamurlara basa basa yürüdüm hep
Hiç pabucuma bakmadım kirlenmiş mi diye
Büyüyordum...
Büyüdükçe hayallerim de büyüdü
Artık hayalim bahçedeki toprak
Gökteki güneş
Ya da Karahindiba üflemek değildi
Büyüdükçe beklentiler arttı
Kırmızı okuma kurdelemi takıp eve geldiğimdeki sevinci bir daha göremedim babamın yüzünde
Ya biz büyümüştük ya da toprak çamur olmuştu
Her neyse
29.06.2015