Bazen burnunu buğulu cama dayayıp dışarı bakarsın, dışarıdakilerin sana dikkat etmemesini isteyerek. Bunu neden yaptığını bilmezsin, sadece içinden gelir. Soğuk cam burnuna değdiğinde ölümün soğukluğunu hissedersin, sonra git gide alışırsın soğuk cama, ölümün yapay soğukluğuna alışır gibi. Zamanla o soğukluk sıcaklığa dönüşür, tüm bedenine yayılır. İşte o zaman yine benliğin geri gelir. Yaşamın sıcaklığıyla dolarsın saniyenin onda birinde. Yüzüne hafif bir gülümseme yayılır. Hayatın sıcaklığını kaybetmemek üzere içinde tutmalısın, onu kaybettiğin anda ölümün soğukluğu bedeninin her yanını kaplar ve duygusuzlaşırsın. Yaşamayı unutmaktır duygusuzlaşmak, kendini unutmaktır. Kendini unutmak demek, soğuk camın burnuna verdiği soğuğu sonsuza dek hissetmek demektir. Hem de hiç ısınmamak ve alışmamak üzere…
2 Yanıt
3602 Gösterim