Konu: Mücahit Hattab

[KoyuBeyaz]

Adam ''Kes sesini be!'' diye bağırarak çantanı alıyor. ''Ne bok yemeye akıllı adamlar olduğunuzu düşündüysem.'' diyerek yere tükürüyor. Üniformasını üzerine geri geçiriyor ve ardından iki çantayı iki kolundan geçirip tüfeği iri olan adama veriyor. Kapıyı açıp çıkıyor adam dışarıya. İri olan onun çıkmasını bekledikten sonra tüfeğinin tersiyle kafana çok sert bir darbe indiriyor. Kendinden geçiyorsun ve yere yığılıyorsun. Ardından ayağa kalkmış olan Mücahit'e dönerek bacağına ateş ediyor. Bacağından vurularak acı ile bağırıyor Mücahit. Adam sırıtıyor ve dışarı çıkıp kapıyı yüzünüze kapatıyor.

-Hank bu tur iptal-

[Wanderer]

Bildiğim en hakketli küfürü savuruyorum arkalarından.

Bayılan arkadaşım ayılana kadar bekliyorum. Yapabilecek hiç bir şeyim yok fakat ayılmasını beklerken kapıya sürünüp, dışarıdan yardım edebilecek biri var mı diye bakınıyorum.

"Bu cehennemde yardım umacak kadar aciz kaldığıma inanamıyorum!

[KoyuBeyaz]

Ne kadar bağırsan da ya kimse duymuyor, ya da bulaşmak istemiyorlar. Ayrıca kapıyı zorlasan da açamıyorsun, önüne bir şey çekmiş olmalılar diye düşünüyorsun. Bacağın yüzünden pencerelerden çıkma şansın da kalmadığı için öylece beklemekten başka yapabileceğin bir şey kalmıyor. Bir süre sonra iyice güçsüz düşüyorsun ve göz kapaklarını açık tutmakta zorlanıyorsun. O küçücük yerde, yan yana yere devrilmiş bir halde bayılıyorsunuz.

Giriş Bölümü Sonu.[*]Birinci bölüm başlangıcına kadar yazmamanız rica edilir.[/*]

[KoyuBeyaz]

Bölüm 1 - Aranmayan Yardım

Tarih: Bilinmiyor
Yer: Terk edilmiş bir evin mutfağı

Çocuk sesleri duyuyorsun.

Kafanda binlerce şey dönüyor. Her yer karanlık. Göz kapaklarını yavaşça kıpırdattığında ışık vuruyor yüzüne ve gözlerin yanıyor. İlk gördüğün şey üzerine doğru eğilmiş olan iki tane çocuk. En fazla 10 yaşında görünüyorlar. Sapsarı saçları, üzerlerinde yamalanmış giysiler var ve meraklı bakışlar ile seni izliyorlar. Kardeş oldklarını düşünüyorsun gayri ihtiyari bir şekilde. Yavaşça doğrulduğunda hala aynı yerde olduğunu görüyorsun. Bacağın artık kanamıyor fakat hala açık yara ve canın acıyor. Yerinde doğrulunca çocuklar geri çekiliyor hiç konuşmadan. Korkmuş görünmüyorlar, daha çok temkinli davranıyor gibiler.

İçlerinden biri hiç beklemediğin bir soğukkanlılık ile eski model bir tabancayı kaldırıp üzerine doğrultuyor. Bir çocuktan beklemeyeceğin kadar düz bir ses ile konuşuyor. Biraz peltek bir konuşması var.

''Sen kimsin yabancı? Neden bizim evimizdesin?''

[Wanderer]

Feci derecede canım yanarken güçlükle konuşuyorum. "Ben... Ben gerçekten çok az şey hatırlıyorum, lütfen yardım edin... Lütfen!" diye haykırıyorum. Çok az şey hatırladığımı söylemem gerçekten de öyle olduğu anlamına gelmiyor. Tüm o patlayan silahları başarısız girişimimizi hatırlıyorum. Sahi? Hank isimli o salak irlandalıyı anlayamadığım bir duyguyla merak ettiğimi fark ediyorum. Çocukların cevap vermesini beklerken yüzlerine bakmak yerine kafamı yan yatırıp gözlerimi deviriyorum. "Gördüğünüz gibi, berbat durumdayım..."