Konu: Yıkım(Özel Oyun) - Yuriy Stepan

[KoyuBeyaz]

Yuriy Stepan

Millet: Rus          

Envanter

Koluna sarılmış sargı bezi

Oyuncu: Marius

Yaş: 20

Fiziksel Görünüş: 1.75 boyunda, 60 kilo. Bir türlü indiremediği dimdik ve biraz uzun siyah saçlara sahip. Yüzü, onu görenlerin deyimiyle; Tanrı onu oluştururken işini yarım bırakmışçasına şekilsiz. Uzun kulaklar, sivri bir çene.

Zihinsel Kimlik: Çift kişilikli

Meslek: Hırsız

Durum Göstergesi

Açlık: 2 saat uygun
Susuzluk: 2 saat uygun
Yorgunluk: Yorgunluktan bayılmaya 28 saat
Hastalık:
Özel Durum I:
Özel Durum II:
Moral: Çok iyi
Yoldaş: Oleg

[KoyuBeyaz]

Giriş - Kirli Yeşil

16 Aralık 2049 - 13:00
Vad - Arzamas'ın 28 km güneydoğusu

Yer yer dalları yanmış ve deforme olmuş uzun ağaçların arasından yürüyordu Yuriy. Açtı, yemeği bitmişti. Susuzdu, içmek için güvenebileceği bir kaynak görmeyeli günler olmuştu. Yorgundu, gece uyuyamamıştı. Fakat tüm bunlara rağmen bulunduğu tepeden baktığında ilerideki küçük köyü görebiliyordu. Derme çatma evlerden yapılmış ufak bir yerleşim. Sonunda aç karnına bir şeyler gireceği ümidiyle ilerlemeye başlamıştı ki, yumuşak toprak ayağının altından kaydı ve tepeden aşağıya doğru yuvarlandı. Bayılmadan önce son gördüğü şey üzerine doğru gelen kalın ağaçtı.

Gözlerini açtığında yer yer kabarmış beyaz bir tavan karşıladı onu. Bir yatakta yatıyordu ve kolu sarılmıştı. Burnuna gelen sıcak ekmek kokusu ona ne denli aç olduğunu hatırlattı.

Küçük bir odanın ortasındaki tek kişilik bir yatakta yatıyorsun. Görebildiğin kadarıyla odanın çinde çok fazla eşya yok. Kenarda kapalı bir dolap, pencerenin önüne yapıştırılmış gazete kağıtları, küçük bir soba, yanında bir komidin ve odanın kapısında asılı bir tül bulunuyor.

Spoiler: Göster

[Marius]

Yuriy gözlerini açtığında gördüğü şeye oldukça şaşırdı. Evde miydi? Hayır bu olamazdı. Yola çıktığını çok iyi hatırlıyordu ancak böylesine güzel bir tavan görmeyeli uzun zaman olmuştu. Belki de Yuriy onunle oyun oynuyordu. Yola çıktığı felan yoktu, dönüp dolaşıp evine gelmişti.

Daha sonra farketti, kendi evinde böyle bir koku olmamıştı. Hızlıca ayağa kalktığında kollarında büyük bir acı ve ani kalkışın getirdiği baş dönmesiyle neredeyse yere yığılıyordu. Bir süre dizlerinin üstüne çöküp baş dönmesinin geçmesini bekledikten sonra ayağa kalktı ve odada bir tur atarak nerede olduğunu anlamaya çalıştı. Pencerenin önündeki bu gazete kağıtları da neydi böyle? Yuriy pencereye yönelip gazete kağıtlarını bir bir okumaya başladı.

[KoyuBeyaz]

Odanın içinde çok fazla şey göremiyorsun. Kapının ardında küçük bir giriş görüyorsun tülün arkasından ve kokunun da o yönden geldiğini fark ediyorsun. Camın önüne yapıştırılmış gazetelerin ise özellikle pencereyi kapladığını ve dışarıdan içerinin görünmemesi için yapıştırıldığını tahmin ediyorsun. Bu arada kolun da fena halde ağrıyor. Gazetelere yaklaştığında olukça eski olduklarını fark ediyorsun. Öyle ki bir tanesinin tarihinde 16 Nisan 202- yazıyor, son rakam görünmüyor.

Yazılanlardan bir köşe yazısı seçebiliyorsun; ''Almanya'nın Tavrı'' başlıklı bir yazı. Onun yanında bir kaç ilan ve reklam görünüyor oldukça silik. Ekonomi sayfası olduğunu görebiliyorsun. Onun arkasındaki gazete ise yer yer ıslanmış ve yarısı bantla kaplanmış olduğundan pek bir şey okunmuyor.

Bu sırada arkandan tiz bir ses duyuyorsun;

''Ah, uyanmışsın.''

Odaya genç bir kadın giriyor. 20 25 arası yaşlarda gösteriyor ve üzerinde kirli bir önlük var. Simsiyah düz saçları omuzlarına uzanıyor ve temiz bir yüzü var.

''Ayağa kalkmamalısın'' diyor.

[Marius]

Yuriy birden irkildi. Gazete küpürlerine göz gezdirirken böyle bir yerde yalnız olmadığını bir an olsun unutmuştu. Arkasını döndüğünde ise daha çok irkildi. Temiz bir yüz görmeyeli ne kadar olmuştu? Ne zamandır sokaklardaydı? Aradığı 'güzel dünya' bu kadın mıydı? Yuriy kafasını biraz sallayıp bunları aklından çıkardı.

"Neredeyim? Yaralarımla siz mi ilgilendiniz? Özür dilerim ama bir bardak su alabilir miyim?"

*Kadını tara*

[KoyuBeyaz]

Kadın gayet sakin bir şekilde içerideki odaya geri dönüyor ve elinde bir bardak su ve küçük metal bir kapta bir kaç parça süt içine doğranmış ekmek ile geri geliyor. Tabağı masanın yanındaki küçük komidinin üzerine bırakıp suyu eline veriyor ve içeriden küçük bir tabure çekerek oturuyor. Sana bakarak gülümsüyor, oldukça tatlı bir kız.

''Yaralarınla ben ilgilendim yabancı. Adım Freud.'' Sesindeki ilginç tizliği ve garip aksanı fark edebiliyorsun, kadın Fransız. ''Normalde yabancılara yaklaşmayız, ama ben de senin gibi aç ve susuz bir haldeyken tanımadığım biri tarafından hayata geri döndüm.'' Sonra kafasını iki yana sallayarak tabağı gösteriyor. ''Ekmek tek başına yenmeyecek kadar bayat ve süt tek başına içilmeyecek kadar ekşi, fakat ikisi bir arada boğazdan geçiyor.'' diyerek gülümsüyor.

Kadın'ın müthiş güzel olmasının dışında -ki hayatında gördüğün en güzel kaıdn açık ara- üzerinde dantelli bir elbise ve önünde kirlenmiş bir önlük var. Üzerinde herhangi bir şey taşımıyor gibi görünüyor ve oldukça sıcakkanlı davranıyor. Herhangi bir art niyet sezmiyorsun ve hatta neredeyse içine düşmek üzeresin. [*]Bu arada sırf o komut için kıza ayrı bir tatlılık ekledim. Gece gece bitirdin beni Marius. [/*]

[Marius]

Sanki dünyanın en güzel içeceğiymiş gibi suyu bir kaç yudumda bitiriyor Yuriy. Daha sonra komidine yönelip kaptaki şeyi hızla, iştahla yiyor. Düşünmesi gereken şeyleri bu yemek anı için kenara atıyor ancak ne yazıkki yemek her zamanki gibi hemen bitiyor. Zaten şu dönemde bir öğünde 2 tabak yemek yiyen kim kaldıki?

Kabı komidinin üzerine bırakırken yerken sağ kolunun ağrısını farkediyor Yuriy. Koluna bakmak için kafasını bir an çevirdiğinde Freud ile karşılaşıyor. Yuriy'nin yüzü kıpkırmızı oluyor. Sahi, bir teşekkür bile etmedi ki bu güzel bayana...

"Çok özür dilerim! Be-Ben açlıktan veya susuzluktan ölmek üzereydim. Bir teşekkür bile edemedim size... Nasıl teşekkür edebilirim bilmiyorum açıkcası. Benim için çok şey yaptınız. 'Biz' demiştiniz değil mi? Kaç kişi yaşıyorsunuz bu evde? Eşiniz var sanırım."

Ve ekliyor; "Bir aptallık daha. Kendimi tanıtmadım. Adım Yuriy."

[KoyuBeyaz]

Kız önce şaşkınlıkla yemeğe saldırışını izliyor, hatta biraz da kıkırdıyor. Sonra ''Teşekküre gerek yok yabancı'' diyor. ''Eşiniz var sanırım'' lafını duyunca yüzündeki gülümseme azalıyor, hafif kızarıyor ve hemen cevaplıyor; ''Hayır, eşim yok.'' Bunu biraz da kırılmış gibi ve hatta öyle algılayabilirsen saldırgan bir biçimde söylüyor. ''Fakat yalnız olmadığım doğru'' diye ekliyor. Ayağa kalkıyor daha sonra ''Memnun oldum Yuriy. Şimdi yatıp dinlenirsen iyi olacaktır, yapmam gereken bir kaç işim var.'' diyerek odadan çıkıyor. Birkaç saniye sonra geri dönüyor ve ''Ha, unutmadan. Al.'' diyerek sana küçük beyaz bir hap uzatıyor. ''Başının ağrısı için'' diye ekliyor. Ve odadan çıkıyor.

Yemeğin rehaveti anında üzerine çöküyor ve baş ağrını Freud tekrarladığında hatırlıyorsun. Şu an yatak senin için çok güzel görünüyor.

[Marius]

Hapı kuru kuru içmek boğazını biraz yaksada baş ağrısı yanında bu hiç birşey. Yatağa uzanıp olanları düşünüyor Yuriy. Şimdiden bile bir ütopya olarak gördüğü o yerlere gitmenin umudunu yitiriyor. Sadece yolculukta, savaşmadan bu kadar çok yara almak gururunu incitiyor biraz da. Bu evi düşünüyor Yuriy. Şimdilik 'onlar'a güvenebilir ancak 'onlar' kim? Şimdiye kadar gördüğü tek kişi bu genç ve güzel bayan. Sahi, neden bu kadar kızmıştı ona?

Bu düşüncelerle, farkında olmadan uykuya dalıyor.

[KoyuBeyaz]

Baş ağrının hissedilebilir bir şkilde azaldığını hissediyorun hapı içtikten yalnızca beş dakika kadar sonra. Yatağa uzandığında vücudun bunu rahatlıkla kabul ediyor, uykuya dalman çok uzun sürmüyor. Rüyasız ve rahat bir uyku çekiyorsun.

Yüzüne değen soğuk bir metal yüzünden uyanıyorsun. Gözlerini açtığında üzerine dikilmiş duran sert bakışlı bir adam görüyorsun, elinde bir silah ver ve sana doğru tutuyor. ''Kalk!'' diyor adam rusça, silahı ile seni dürterek. Yatakta doğrulduğunda odanın kapısında ellerini kavuşturmuş endişeli bir biçimde sizi izleyen Freud'u görüyorsun. Fakat adamın ''Hey! Bana bak! Kimsin sen?'' şeklindeki sert suali yüzünü tekrar ona çevirmene sebep oluyor.

Adam oldukça yapılı. Neredeyse senin 1,5 katın. Saçları traş edilmiş, yüzünde yer yer kesikler ve açık yaralar var. Üzerinde koyu yeşil, çamur ve tozla kaplanmış bir üniforma ve üniformanın üzerinde yuvarlak içinde bir M harfi görüyorsun.

[Marius]

"Yuriy Stepan!" diyor sertçe Yuriy. 'Burada neler oluyor? Önce şuan olanları izleyen bayan gelmdi, benimle ilgilendi, yaralarımı sarıp yemek verdi. Şimdiyse suratına dayanmış bir silahla ölüm ile tehdit ediliyorum' diye düşündü. Olanları anlayamıyordu. Yine de bu insanların kötü biri olduğuna inanmıyordu. Hem Fleur da söylemişti ya, onu da burada yaşayan kişi kurtarmıştı. Bu, o olmalıydı.

"Yolculuğum sırasında yaralandım. Hatırladığım son şey koca bir ağaç ile aramdaki mesafe hızla azalırken bunun, yolculuğumun sonu olduğuydu. Gözlerimi açtığımda buradaydım. Yaralarımla ilgilendiğiniz için minnettarım. Bana kısa bir süre için yaşama şansı verdiğiniz için de minnettarım."

[KoyuBeyaz]

Adam kafasını şöyle bir yana eğiyor, silahını yüzünden çekiyor fakat elinde tutmaya devam ediyor. ''Nereden geldin ve nereye gidiyorsun?'' diyor az önceki kadar olmasa da gene sert bir biçimde.

[Marius]

"Krassny'den geliyorum. Nereye gittiğimi ise ben bile bilmiyorum. Tek istediğim bu pis yerlerden kurtulmak. Hala yeşilin olduğu, temiz hava alabileceğim bir yerler olduğunu duydum. Yaşamın olduğu yerler. Bu yüzden yollara düştüm. Daha önce böyle bir yere gittiğini iddia eden bir adam bir ücret karşılığında beni götüreceğini söyledi. Ona inandım." Yuriy sargılarına bakarak devam etti; "Sonum bu oldu."

Kafasını kaldırıp bir an için ikisine göz gezdirdi. "Peki ya siz? Burada ne yapıyorsunuz?"

[KoyuBeyaz]

Adamın sert ifadesi yumuşuyor ve silahını kenara bırakıp bir tabure çekiyor kendine. ''Eh, sıradan bir aptalsın yani.'' diyor ve Freud'a bakıp bir kafa işareti yapıyor. Kız odadan çıkıyor. Adam üzerindeki ceketi çıkarıp bir kenara atıyor ve boynunu sağa sola oynatıp geriniyor. ''Krassny Bor ha? Evet, bir iki kez oraya gitmiştim.'' Ardından Freud elinde açılır kapanır bir masa ile odaya geri giriyor ve adama uzatıyor. Adam masayı tek hamlede açıp önüne kuruyor. Freud yeniden içeri giriyor tek kelime etmeden.

''Peki ya siz? Burada ne yapıyorsunuz?''

Adam sana dönüyor. ''Adım Oleg. Moskova koruyucularındanım, üniformadan da anlayabileceğin gibi.'' Freud elinde bir tabak ve ekmek ile yeniden odaya giriyor ve elindekileri adamın önüne bırakıyor. Ekmeğin taze olduğunu fark ediyorsun, yeni yapılmış gibi. Adam ''Yeşilin hala olduğu yerler buradan çok uzakta.'' diyor ve ardından iştahla önündeki yemeğe girişiyor.

[Marius]

Yuriy, adamın önündeki yemeği koklarken neler olduğunu bir an için unuttu. Anlamsızca "Yeşil..." diye mırıldandı. Daha sonra öksürerek kendine gelmeye çalıştı. Gözlerini yemekten ayırdı. 'Bir dakika! Bu adam "Yeşilin hala olduğu yerler buradan çok uzakta" mı dedi? Nerede olduğunu biliyor olmalı! Kesinlikle bu adamla uzun uzun konuşmalıyım' diye düşündü. Ama öncelikle şu anki durum hakkında düşünmeliydi. Sonuçta silahı olan karşısında duran 'koca' adamdı.

"Koruyuculuk ha? Yanlış anlama ama bunu ilk kez duyuyorum. Halkın bildiği şey sadece kulaktan kulağa dolaşanlar. Böyle bir şey duymadığıma göre de ya yeni kuruldu, ya da özel bir birlik. Yanılıyor muyum? Freud'u da kurtaran siz miydiniz yoksa?"