Konu: Karartan Ateş

[Etmeseh]

Çocuk aheste adımlarla yaklaşmıştı suskunluğa. Düğüm olmuş nefesi izin vermiyordu konuşmasına. Suskunluk, içine aldığı karanlığı bir balyoz gibi vurmuştu kalbinin en derininde kalmış acılarına. Kanayan yaraları sükunetin esareti altında hücum ediyordu karanlık dehlizlere. Acısının ateşi karanlığın o hüzne boğan dehşetini körükleyen bir kor gibi yanıyordu. "karartan ateş"ti onun adı. Suskunluğun pençesindeki bu gencin gözlerindeki umudun ve heyecanın ışıltısını karartan melun bir ateş... Izdırabın küllerinin yağdığı bu hayat mezarlığında ağır adımlarını korkarcasına atan genç, hayatın yükünü taşıyamayan bacaklarına yüklenen zehir gibi bir acıyla dizlerinin üzerine düştü. Ellerini yavaşça kasılan yüzüne kapattı. Omuzlarını titreten elem, gözlerine de musallat olmuştu. Ağlamak, belki de yapabileceği tek günahtı burada. Savunmasız kalmıştı, tek başınaydı, mutsuzdu. " Yaşamak istiyorum." diyordu hıçkırıklarının arasında. İşte o zaman keder, karanlık, suskunluk ve toprağın bedenini kesen soğuk hissi bir anda acı sillesini indirdi gencin zayıf düşmüş kalbine. Bu darbe ağır gelmişti çocuğa. Karartan ateşten kavruluyordu genç. " Yaşamak istiyor muyum? " diye düşündü bu sefer. Ama hüzün, ona yalnız olduğu, etrafı yalanlarla dolu hayatını gösterdi en gerçek haliyle. Gencin içindeki yaşama bağlılığına kilit vuruyordu bu gerçekler. Çocuk bakmak istemiyordu, hayat bu kadar acımasız olamazdı. Sevmek, aşık olmak, arkadaşlık bağlılıkları, karşılıksız iyilikler..., dünyayı daha anlamlı yapan ve yaşanabilir kılan bütün bu ışıltılı eylemler hala var diye düşünüyordu. Fakat keder yine konuştu soğuk sesiyle. " ne olursa olsun hepsinin sonunda yine ben varım. " çocuk ne kadar direnirse dirensin karşı koyamıyordu karanlığa. Sonunda gözlerini kapattı usulca. Yüzüstü yere bıraktı kendisini ve kıpırdamadı bir daha. Karartan ateş yakmıyordu artık çocuğu. Yakılması gereken bütün umutlar yakılmıştı zaten. Ve terketti çocuğun sonsuz suskunluğa kavuşan kalbini. Yakınlarda bir çocuk daha görmüştü. Yavaşça ona sokuldu, hissettirmeden...
Çocuk aheste adımlarla yaklaşmıştı suskunluğa. Düğüm olmuş nefesi izin vermiyordu konuşmasına.

[Vladislav Drakul Tepes]

 Şiirimsi bir anlatım sezdim. Birçok yerde seci kullanmışsın güzel de olmuş. Anlatmak istediğin çıkmazı da iyi anlatmışsın. Sende gelecek var yazmaya devam et.