Kendi Gölgesinde Dinlenen Adam
"Hey!Dikkat etsene.”
“Pardon.”
Bu çarptığı beşinci kişiydi.Evinin iki sokak ötesindeki meydanda boş boş yürüdüğünün bile farkında değildi belki de.Neden buraya geldiğini bilmiyordu ama evden bir an önce kurtulmak istediğini hatırlıyordu.Nede olsa izmarit dolu,bakımsız,dağınık,etrafa beyaz tozlar saçılmış ve neredeyse ev denemeyecek durumdaki bir kulübede durmayı kimse istemezdi.Hele ki o ev hayattan kopmuş ve ruhsuz bir evse.Kendi gibi...Etrafı bulanık.örüyordu.Ya tozdan ya da uyuşturucudan.Annesine söz vermişti;Bir daha uyuşturucu kullanmayacaktı.Ama bunun imkansız olduğunu ikisi de biliyordu.Çünkü uyuşturucu onun için artık nefes alıp vermeden farksızdı.Belki de uyuşturucu onu bu pis insanların yanına getirmişti.
Bu insanlardan nefret ediyordu.Çünkü hepsi kördü,para ve daha birçok şeytan icadı onları kör yapmıştı.Cebini yokladı ve bir aydır cebinde bulunan beşliği eline aldı.Pis pis baktı,buruşturdu ve yere attı.Onun yere atmasıyla kafasında iki tel saç kalmış orta halli bir herif kaptı parayı ve cebe indirdi:
“Ha ha!Ayyaş herif, herhalde onu kağıt sandı.”
Bunları duymuştu.Ama o her şeyin bilincindeydi.Dışarıdan ne kadar sakat, gözü yarım kapalı bir ayyaş gibi gözükse de o her şeyin bilincindeydi.İnsanlar salaktı..İnsanlar cahildi...Ama o değildi,çünkü o cahil olduğunu biliyordu.Etrafındaki birçok maskeli yüze baktı,eğer dikkatli bakmazsan o maskelerin farkına varamayacak kadar iyi monte edilmişti yüzlerine.Kaçması gerekiyordu…Bu maskeli şeytanlar diyarından kaçıp kendi ahiretini yaratmak istiyordu.
Meydanın en tenha sokağında bulunan,cansız mankenlere sadece salakların beğenebileceği garip giysiler yerleştirilmişti.
”Ulan bu mankenler bile daha anlamlı bakıyor maskelilerden…”dedi içinden.İşte o mağazanın gölgesine bıraktı kendini.Öylece uzandı.Yüzünden dökülen terler betonu ıslatmıştı.Çok sıcaktı. Mankenler huzurlu, yoldan geçen insanlar şüpheyle ve acıyarak bakıyorlardı adama. Bunlar yetmezmiş gibi sokak köpekleri de rahat vermiyordu. Geliyorlar kulağını, yanağını yalıyorlar, koklayıp koklayıp gidiyorlardı. Adam söverek yerden kalktı.
"Ulan yeter! Bir yerde rahat verin pis mahalle itleri!"
Köpekler hırıldama ve havlama karışımı sesler çıkartarak pis pis adama baktılar.Sonra adam fark etti:O, köpekten farksızdı.Uzandığı yere baktı,sonra yanındaki mağazaya baktı.Ayağa kalktı,kalkmasıyla baş ağrısı başladı.Başı döndü.Evet,bugün biraz fazla kaçırmıştı.
Tekrar meydanda insanlara çarpa çarpa yürüyordu.Boş boş yürümek onu yormuştu,ayağı yere basamıyordu adam gibi,kolları kalkmıyor,ağzını oynatamıyordu.Bir gölge..Ufak bir gölge yeterdi ona.Ama her gölgede bir b*kluk vardı.Ne de olsa şeytanların gölgeleriydi onlar.Güneşe baktı,daha doğrusu bakamadı.Ama bu kocaman Güneş bile bu cahilleri aydınlatamıyordu.İnsanların hepsi sönüktü,sönüyordu..
Daha fazla yürüyemiyordu,Güneş arkasındaydı ve hemen önündeki gölgesine baktı.İşte bu gölge kimseye ait değildi,kendi dışında.Gözlerini kapattı,nefesini tuttu ve.tüm kaslarını serbest bıraktı.Öylece komik bir şekilde yere yığıldı.İşte o an kendini ermiş gibi hissetti,gülümsedi.Kendi gölgesine uzanmıştı.Güneş ne kadar hala onu tokatlasa da gölgesi onu koruyordu.Gölgesi onu tüm maskelilerden koruyordu. Dışarıdaki dünyadan koruyordu. O, artık kendi dünyasındaydı.Oradan geçen çoğu kişi başta ona gülümseyerek baktı. Ama bir süre sonra kimse ona aldırış etmedi. Kendi gölgesinde dinlenen adama kimse aldırış etmedi…
5 Yanıt
5701 Gösterim