Merhaba, adım Bedir.
Annemle birlikte yaşıyorum.
Genelde yalnızım. Pek fazla arkadaşım yok. Bana içine kapanık derler. Siz bunun ne anlama geldiğini biliyor musunuz?
Aslında pek bir önemi yok. Bunu anlayabilecek yaşta değilim.
Ben bir dost arıyorum.
Resim çizmeye bayılırım.
Sadece resim çizmeye... ve oyuncaklarımla oynamaya.
Eğer siz de isterseniz birlikte resim çizebiliriz.
Oyuncaklar?
Onlara dokunmasanız daha iyi.
Annem, bugün bize misafirlerin geleceğini söylediğinde ne yapacağımı şaşırdım. Bir yere saklanmalı ve misafirler gidene kadar orada kalmalıydım. Beni görmelerini istemiyordum. Aklıma odamdaki dolaba saklanmak gelmişti önce. Ama sonra, daha önceleri de orada saklandığımı hatırladım. Annem beni hemencecik bulurdu. Başka, daha güvenilir ve bulunması zor bir yere saklanmalıydım.
Birden oyuncaklarım aklıma geldi. Onları da saklamalıydım. O sinsi, yaramaz ve canavar misafir çocukları benim oyuncaklarımı saniyeler içinde paramparça ederdi. En son bir çocuğun oyuncak arabamı alıp duvarda parçalayışını hala unutmamıştım. Böylesi çocuklar çok sinsi olurlar. Kendi oyuncaklarından daha güzel bir oyuncağı gördü mü kıskanır, parça pinçik ederler. Olan benim o masum oyuncaklarıma olur.
Hemen harekete geçmem gerektiğinin farkındaydım, zaman yaklaşıyordu çünkü. Önce arka balkondaki içi boş kutuları odama getirdim. Oyuncak arabalarımı ve boyama dergilerimi -onlar çok daha değerli- küçük olan kutunun içine tıkıştırdım. Kalemi, evimi ve ayıcıklarımı orta boy kutuya, oyuncak tabancalarımı ve futbol topumu da büyük olan kutuya koydum. Tek sorun bu kutuları nereye saklayacağım. Saksıyı çalıştırdım. Öyle bir yere koymalıydım ki o canavarların aklının ucuna bile gelmemeliydi. Buldum! Banyonun içi tabii ki de!
Kutuların hepsini banyodaki küvetin içine koydum. Ardından görünmesin diye kedicikli yorganımı üstlerine örttüm. Oyuncaklarım güvendeydi artık. O canavarlar asla bulamayacaktı onları. Ama ben? Ben de saklanmalıydım. O çocuklar oyuncakları bulamayınca bana saldırabilirdi. Bir an dondum kaldım. Ding dong, dang ding... Kapı zilimiz çalıyordu! Ne yapacaktım şimdi? Dolaba doğru koştururken hemen bulunacağım geldi aklıma. Banyoya saklansam, olmaz.
"Anne, oyala biraz!" diye bağırdım.
"Olur mu öyle şey oğlum, kapıda bekliyorlar."
"Ay, azıcık daha beklesinler," deyiverdim. Ama içimden, sesli olarak değil.
Annem kapıyı açtı. Merhabalaşmalar, hoş geldiniz demeler derken ben öyle kaskatı kesilmiş, heyecandan ne yapacağımı bilmeden kalakalmıştım odamda. Misafirler, misafir odasına girdiler, ama hiç çocuk sesi duymadım. Görmedim de. Çocuklarını getirmemişlerdi herhalde!
Tam odamdan çıktım, bir de ne göreyim! Korktuğum başıma gelmişti. Sarı saçlı, şeytan bakışlı bir çocuk; tam karşımda dikiliyor. Bir süre birbirimizi inceledik. İki elini yumruk gibi sıkmış, öfkeli gözlerle beni süzüyordu.
"Oyuncaklar nerede?" dedi birden. "Oyuncaklar nerede, çabuk söyle. Oyuncak istiyorum ben!"
Bir adım geriledim. "Oyuncaklar mı?" dedim, bilmiyormuş numarası yapıyordum. Ama yemedi.
"Hissediyorum," dedi, sesinde mistik bir hava vardı. "Buralarda bir yerde, oyuncak araba kokusu alıyorum."
Güldüm.
"Yok ya, annem onları çöpe atmış."
Üzerime doğru gelmeye başladı. Giderek korkutucu bir hal alıyordu yüz ifadesi. Boyu benden büyük değildi. Ama hırçındı, kavga etmeye hazır. Bense hazırsız ve korkak.
"Birazdan başka çocuklar da gelecek. Hepsi benim emrimde çalışıyor. Oyuncakların yerini söyle, yoksa dövdürtürüm seni!"
Çocuğun dediklerine bir bakın: sanki mafya babası. Belki de öyledir. Şey... yani hayalinde demek istedim.
"Gerçekten, annem oyuncakları saklamış," dedim.
"Hani çöpe atmıştı?"
Şimdi faka basmıştım işte. Üzerime doğru gelmeye devam ediyordu. Ben de odama doğru gerilemeye tabii.
Sonunda o kadar çok gerilemiştim ki, dengemi kaybedip yatağın üzerine düşüverdim. Çocuk bir anda üzerime çullandı, karnımdan gıdıklamaya başladı. Ben de kurtulmak için suratını tekmeledim. En son darbem biraz sert olmuş olacak ki ağlamaya başladı. "Aneeeee, bana vurdu!"
Hemen annesi, ardından da benim annem olay yerine intikal etti. Çocuğun annesi kaşlarını çatıp, suçlayıcı bir bakış attı bana. Sonra anneme döndü. "Selma, şu oğlana sahip çık. Bu kaçıncı?"
"Kusura bakma, normalde sakindir ama... senin oğlanı görünce kuduruyor."
"Ben mi, o mu?" dedim. Ama yine içimden. Genelde içimden söylerim böyle şeyleri.
Beni gıdıklayan çocuk -adının Selim olduğunu öğrendim- annesinin kucağında odadan ayrılırken dilini göstererek benimle dalga geçti. Ona gününü gösterecektim. Eğer savaş istiyorsa ben hazırdım. "Bütün adamlarını topla gel istersen," dedim. Tahmin ettiğiniz üzere içimden.
Annem suçlayıcı bir bakışla beni süzdü. "Oğlum yine mi? Selim'le ne alıp veremediğiniz var?"
"Anne ya, oyuncaklarımı kırıyor," diye cevap verdim.
"Sen de verme oyuncaklarını," diyen annem, baş parmağıyla beni göstererek, "Eğer yine böyle bir şey olursa sana bir daha resim kalemi almam. Anladın mı?"
Başını salladım. İçimde nasıl bir öfke fırtınası esiyordu bilemezsiniz. İntikamım acı olacaktı. O sırada kapı zilinin sesi duyuldu. Yeni çocuklar, yeni "Selimler" geliyordu. Odamdan çıkıp az önce gelen misafirlere baktığımda iki çocuk daha görmüştüm. Sayıları giderek artıyordu ve ben tektim. Selim, hemen yeni gelen çocukların yanına koştu, eliyle beni göstererek bir şeyler anlattı. Çocuklar şeytani bir gülümsemeyle bana bakarak dil çıkardılar. Savaş çanları çalıyordu!
3 Yanıt
4044 Gösterim