O an (kendimi ilk defa karşımda gördüğüm zamandan bahsediyorum) boğazımda düğümlenen bir şey hissettim. Yutkunamayacak kadar kötü olmuştum. İçimde tarif edilemez duygular belirmişti. Biraz acımak, biraz pişmanlık, belki biraz da çaresizlik.
Zayıf ve ufacık bedenim sessizce etrafında olan bitene dikkat kesilmişti. Ne kadar da masum muşum diye düşündüm aniden. Ayakta durup ellerimi ceplerime sokmuş, herşeyden habersiz yaşça büyüklerin konuşmalarını dinliyorum. Ve o küçük bedenim, yıllar sonraki halini fark etmeden öylece karşımda duruyordu.
Sıska, bakımsız, bi çare bir vücut sanki karşımdaki. O an çocukluğuma sarılmak geçiyor içimden.
Çok geçmeden kendini ispatlama çabasına giren bir ergenin amaçsız tokatı çocukluğumun masum yüzünde patlayıveriyor.
Müdahale etmemem gerektiğini gayet iyi biliyorum. Zamanda yolculuk konusunda epey eğitim almıştım. Fark edilemeyen bir hata belki tümden yok olmama bile neden olabilirdi. Ancak kimi dürtüler bazen her şeyi bastırıveriyor.
On yaşındaki halimin karşılık vermeden masum bakışlarla olduğu yerde durması fitili ateşledi. Üstüne üstlük sessizlikten faydalanıp daha ileriye götürmek isteyen ergen, tümden sinirlerimi zıplatıverdi. Koşar adımlarla yanlarına yaklaşıp okkalı tokatı savurmam ile ergenin toprak zemine yapışması saniyenin yarısı kadar sürede gerçekleşti. Beş parmağımın tüm izleri parlak suratında aniden ortaya çıkmıştı. Genç yere yapışmış vaziyette, bacaklarını karnına doğru çekmiş, bir eliyle de kızaran suratını tutuyordu.
“ Bir daha…” dedim.
“Eğer bir daha bu çocuğa dokunursan o ellerini kökünden sökerim”
Bırakın ergeni, olup biteni anlamaya çalışan yan tarafta oturan gençler dahi hiddetimden çekinmişti. Onlara doğru bakmam ile kafalarını başka tarafa çevirmeleri bir oldu.
Evet… Her neyse işte, yolculuk kartımın ilk günden iptal edilmesindeki temel neden bundan ibaret. O nedenle siz siz olun sakın izleyici konumundan başka bir vasfa bürünmeyin derim. Ha şu da bir gerçek; o olay bugün de yaşansa, seyahatlerimin tümden yanacağını bilsem de, yine aynısını yapardım. Bizim milletin huyu bu işte, dayanamıyoruz ne yapalım.