ADA
Kıyıya varan filikadan sahile ilk adımı Yamtar atmış, toprağa basmanın sevinciyle yerden bir avuç kum alarak avuçlarını kumla ovuşturuyordu. Karadan hiç ayrılmamış biri olarak iki aydır denizlerdeydi ve sonunda toprağa yeniden ayak basmış olmanın sevinci yüzünden okunuyordu. Kardeşinin ısrarı nedeniyle alışık olmadığı zırhını kuşanmış olsa da kılıç yerine alışık olduğu mızrağını ve yayını yanına almaktan vazgeçmemişti. Hatta bu yüzden kardeşiyle ufak bir tartışma bile yaşamıştı. Alesta tüm asiller kılıç taşır dese de Yamtar, zaten senin istediklerini giydim bari bırak ta bildiğim silahlarla kuşanayım demişti. Tartışmaları oldukça kısa sürmüştü çünkü Alesta’ da olası bir tehlikede Yamtar’ ın elinde kılıç yerine mızrak veya yay olmasını tercih ederdi. Köylerinde Yamtar’ dan daha iyi mızrak fırlatabilen yoktu. Ayağındaki dayanıklı çizmeler ve pantolonu dizlerine kadar ıslanmıştı. Bunun nedeni kürekçilerin suya inip filikayı kıyıya kadar çekmelerini bekleyecek kadar sabredememiş olmasıydı.
Filikanın en ucunda, Alesta’nın hemen yanında ayakta beklemekte olan Hellion gemisinin kaptanı, Yamtar’ ın hareketini basit ve küçük düşürücü bulduğunu belirtecek şekilde küstahça gülümseyip “Sen ona unvan ve yetki veriyorsun o ise basit kürekçilerden bile önce suya atlayıp annesine koşan bir çocuk gibi koşarak toprağı öpüyor” diye Alesta’ ya sitem edip başındaki kaptan şapkasını sıcağa daha fazla dayanamayarak çıkarttı. Rengini adeta güneşten almış olan sarı saçları omuzlarına dökülürken deniz mavisi gözleriyle cevap beklercesine Alesta’ ya bakıyordu.
Alesta yanındaki kadının sözlerine hiçbir tepki vermedi. Aslında abisi tamamen kendisinin de yapmak istediği şeyi yapmıştı. Ama rütbesi bazı davranışlarının önüne geçmesini gerektiriyordu. Yoksa uzun yıllarda kazandığı itibarını kolayca kaybedebilme tehlikesini göze alamazdı. Hellion gemisinin kaptanı Leydi Gwen kendi emri altında olsa da hayatı boyunca şehir hiyerarşisinde yaşamış olduğundan, güçlü bağları olan ve bu bağları kullanarak Alesta’nın İmparatorun gözünde yükselmesini sağlayan kişiydi. Bembeyaz pürüzsüz teni ve kullanmayı çok iyi bildiği etkileyici bakışlarıyla başkentteki pek çok soylu erkeği kuklası gibi kullanmayı alışkanlık haline getirmiş olan Gwen doğuştan denizci denilebilecek bir kadındı. Babası İmparatorluk donanmasının en iyi kaptanıydı ve annesi genç yaşta vefat ettiği için babası, çıktığı her sefere kızından ayrı kalmayı istemeyerek yanında götürürdü. Bir seferinde büyük bir korsan saldırısına maruz kalmışlar ve babası o saldırılarda ölen Gwen geminin kontrolünü ele alarak saldırıyı savuşturup İmparatorluk mallarını güvenle başkente ulaştırmayı başarmıştı. Bu başarısı sayesinde kendisine kaptan unvanı verilen Gwen yakın tarihte bilinen tek kadın kaptan olmuştu. Güzel görünümünün altında oldukça tehlikeli biriydi. Görünüşüne aldanıp gemide kadın uğursuzluk getirir batıl inancıyla kendisine isyan eden her mürettebat kaburgaları arasından kalbine saplanmış bir hançerle yere serilirdi.
Alesta, Gwen’i bir süre süzdü. Beyaz gömleğinin üstüne kırmızı kısa bir ceket giymişti. Boynunda babasının kendisine hediye ettiğini söylediği inci kolyesi göğüs kıvrımlarını vurgularcasına güneşte ışık yansımaları yaratıyordu. Siyah dar bir pantolon ve halk arasında kedi tırnağı diye adlandırılan oldukça ince ama uzun bir kılıcı belinde taşımaktaydı. Sırt kısmında ve pantolonunun iki bacağında da özel olarak kendisi için tasarlattığı kınlarda farklı boylarda altı tanede hançeri vardı. Alesta kızın kendisinin göremediği kaç hançer daha taşıdığını kısa bir an merak etti.
Sonunda kürekçiler filikayı tamamen kıyıya sürüklemişti ve Alesta geniş sahilin kumlarına adım attı. İlk bakışta bir anakara bulduklarını sansa da şimdi çok büyük bir ada keşfettiklerini biliyordu. Gerisinden kürek çekerek sahile yanaşan diğer filikaya ve gemilerine bir göz attı. Hellion ve Domion kıyıdan beş yüz metre kadar açıkta demir atmıştı. Yaklaşık elli kişilik bir keşif grubu oluşturan Alesta olası bir tehlike karşısında gemileri savunmasız kalmasın diye mürettebatın hemen hepsini gemilerde hazırda bekletiyordu. Kendileri bir tehlikeyle karşılaşırlarsa panayırlarda ve eğlencelerde kullandıkları havai fişekleriyle gemilere haber göndereceklerdi. Hava oldukça sıcak olsa da adanın sakin manzarası huzur vericiydi. Gemiden beş gün önce gördükleri kule adanın ortası olabilecek bir noktadan muazzam bir şekilde yükseliyordu. Kıyı şeridinden adanın içine doğru yüz metre kadar ilerde yemyeşil çimenlerden genişçe bir düzlük bulunuyordu. Düzlüğü, suları zayıf akan ve denizle birleşen, kaynağını adanın en yüksek noktasını oluşturan dağdaki bir akarsu olarak tahmin ettikleri nehir, ince bir sınır çizgisi gibi bölmekteydi. Nehrin tam üstünde kısa bir taş köprü vardı ama köprüden sonra devam eden herhangi bir yol var mı yok mu göremiyorlardı. Köprüden sonra seçebildikleri tek şey sık ve yüksek ağaçlardan oluşan yemyeşil orman ve ormanın üstünde hayatları boyunca hiçbirinin görmediği yükseklikte olan kuleydi.
Alesta’nın hemen ardından, Gwen kıyıya indi ve ondan sonrada otuz Bregon muhafızı iki kaptanın etrafına sıralanacak şekilde nizami bir şekilde dizildi. Geniş kızıl kalkanları ve kısa enli kılıçlarıyla kaptanları her türlü tehlikeye karşı korumaya hazır duruyorlardı. Bregon birliği imparatorluğun en iyi askerlerinden özel olarak seçilirdi. Filikadaki herkesin bir görevi vardı ve aksi emredilmediği sürece görevi dışında başka hiçbir şeyle ilgilenmezlerdi. Diğer filikada kıyıya kısa bir süre içinde yanaştı. İçinden bu yolculukta bulunan Gwen dışındaki tek kadın olan Lobelia ve genç yardımcısı Agron ile birlikte otuz kişilik ikinci bir Bregon birliği daha indi. Herkes kıyıya indikten sonra kürekçiler filikalardan erzakları indirip düzgünce istifleyerek ters çevirip filikalar başında ne kadar süreceği belirsiz nöbetlerine başlamışlardı.
Lobelia orta yaşlarının sonunda bir kadındı. Saçları yer yer beyazlamış, yaşının verdiği çizgiler gözlerinin etrafında belirginleşmeye başlamıştı. Başkentteki Arganus akademisinde tarih ve dil bilimleri dalında eğitim veriyordu. Dört krallıkta tarih ve dilbilim konusunda ondan daha zekisi yoktu. Agron ise uzun yıllardır yardımcılığını yapmış eski öğrencilerindendi. Bu yolculuğa ikna edilmeleri oldukça zor olmuştu. Sonunda Alesta kadını ikna etmek için Ethenami Nomen pusulasını göstermek zorunda kalmıştı. Lobelia kırklı yaşlarının sonunda olsa da tam yaşını kimse bilmiyordu. Bregon muhafızlarının arasından kendinden emin adımlarla kaptan Alesta’ ya doğru ilerlemeye başladı. Tüm muhafızlar şimdi düzenli bir sıra oluşturup hazırda verilecek emirleri bekliyorlardı. Çelik plaka zırhları ve miğferlerinden yansıyan ışık güneş üstlerine doğmuş izlenimi vermekteydi. Hepsi aynı silah ve zırhlarla donatılmış muhafızlar ağır zırhlar altında sıcaktan bunalmışlarsa bile bu yüz ifadelerine hiç yansımamaktaydı.
Yamtar bu olan biten şeylerle ilgisiz dalga geçercesine adımlarla Gwen’ in karşısına geçip yine aynı ifadeyle eğilerek selam verdi. “Hoş geldiniz leydi asık surat ve süslü kardeş” dedikten sonra bregonlardan birinin yanına birkaç adım atıp kendinden kısa adamın miğferine kapı çalarcasına birkaç kez vurdu. Muhafız ne duruşunu bozmuş nede cevap vermişti ama bu saygısızlığa daha fazla tahammül edemeyen Gwen “Ne cüretle bir Bregon muhafızıyla ve benimle böyle alay ederek konuşabilirsin köylü. Eğer kaptan Alesta, kardeşin olmasaydı bu yaptığının cezası yüz kırbaç olurdu en az.”
Yamtar söylenenleri hiç duymamışçasına “Hey kardeşim bu taş askerler harika! Ne kadar evciller. Bende bir tane besleyebilir miyim?”
Gwen’ in yüzü öfkeden kıpkırmızı olmuştu. Alesta abisinin bir an önce davranışlarını değiştirmezse kötü sonuçlar doğabileceğini fark ederek ortamı yatıştırmak istercesine “Bregon muhafızları komuta zinciri sadece imparator tarafından verilebilir Yamtar. Belki geri döndüğümüzde kendin için İmparatordan isteyebilirsin.” Dedi.
Yamtar askerleri küçümseyen bakışlarla süzdükten sonra “Köleden farksız kuklalardansa kürekçileri tercih ederim” dedi.
Gwen “Bir hödükten de bu beklenir” diyerek neredeyse içinden konuştu denilebilecek sesle kendi kendine mırıldandı. Hemen yanı başında duran Alesta bile söylediği kelimeyi zar zor duyabilmişti. Gwen’ in sözü üzerine yanlarından on metre kadar uzaklaşmış olan Yamtar durdu. Güneyin en iyi avcısının kulağından kaçmayacak kadar yüksekti çünkü fısıltı. Yamtar metrelerce uzaktan adım atan bir tavşanı küçük adımlarını sesinden tanıyabilecek kadar keskin kulaklara sahipti. Derinden gelen içten bir kahkaha attı ve geri döndü. Kahkahası o kadar içtendi ki hiçbir koşulda disiplinini bozmayan Bregon muhafızlarının bile birkaçının yüzünde belli belirsiz bir tebessüm oluşmuştu.
Bu kahkahanın rahatlatmadığı tek kişi kardeşi Alesta’ ydı. Gwen’ i biraz arkasına alacak şekilde ileri çıkmıştı. Abisini çok iyi tanıyordu. Bir keresinde içki içtikleri bir handa anneleriyle ilgili şaka yapan iki kişiye de aynı şekilde kahkaha atmıştı. Göz açıp kapayıncaya kadar geçen bir zaman içinde ikisinin de boynunu kırmış, ardından da hiçbir şey olmamış gibi Alesta’ ya, bu şaka gerçekten komikti aslında ama hakarete tahammül edemiyorum, demişti.
Yamtar kardeşini hafifçe yana itip Gwen ’in karşısına dikildi. Birçok erkeği bile tedirgin edebilecek bakışları ve cüssesi Gwen’ i hiç etkilememiş görünüyordu. Sanki karşısında kendisinden yirmi santim daha uzun bir adam değil de güneşini kesen bir ağaç varmışçasına duruyordu. Muhafızlar ellerini kılıçlarının kabzasına atmış tek bir emirle harekete geçmek için hazır beklemeye başladılar. “Eğer bir erkek olsaydın son nefesini şu an ellerimde veriyor olurdun çocuk” diye sertçe konuştu Yamtar.
Gwen istifini hiç bozmamıştı “Bunu sadece denemeye çalışmış biri olarak muhafızlarımın elinde can verirdin köylü.”
“Pekâlâ, görelim bakalım şu harika bregonlarınızın hünerlerini. Anlaşılan bir Orfelm’ liyle nasıl konuşmanız gerektiğine dair derse ihtiyacınız var.” diyen Yamtar kumların üzerinde bir açıklığa gitti.
Alesta “Buna hiç gerek yok abi. Senin nasıl biri olduğunu zaten ilk zorlukta öğrenecekler.”
Gwen’ in delici bakışları bu kez Alesta’ ya yönelmişti. “Abinin zarar göreceğinden mi endişelendin. Orfelm’ liymiş. Tanrıların bile unuttuğu köyün birinden fırlamış bana ders vermeye kalkıyor, saygın muhafızlarıma hakaret ediyor. Unutma sen artık bizden birisin.”
Alesta derin bir iç çekti kendisini sakinleştirmek için. Abisi Yamtar’ ın daha da sabırsızlandığını görüyordu ve şuan bir şey yapmazsa Yamtar’ ın intikamını daha sonra bir şekilde alacağını biliyordu. “Pekâlâ, ikinizin de istediği olacak.”
Gwen memnun olmuş şekilde gülümseyerek “Bir Bregon muhafızına edilen hakaret tüm Bregonlara edilmiş sayılır. İçinizden kim bu adamın meydan okumasını kabul ediyor.”
Tüm muhafızlar aynı anda kılıçlarını çekip kabzalarını kalkanlarına aynı anda tek bir kez vurdu. Çıkan gürültüden ürken birkaç kuş havalanıp süzülürken Gwen muhafızlardan birine öne çıkmasını ve silahlarını bırakıp yumruk yumruğa adil bir şekilde dövüşmesini emretti.
Yamtar öne çıkan zırhları içindeki askere bakarak “Hadi ama kardeşim adil bir dövüş olacak demiştiniz.” dedi.
Gwen durduğu yerden kahkaha atarak “Pardon muhafıza zırhını çıkarmasını söylemeyi unutmuşum.” diye alay etti.
Öne çıkan muhafız ne yapması gerektiğine karar veremeden bekliyordu ki Alesta gergin bekleyişi sonlandırdı. Kendi içinden de küstah kıza dersini vermesi gerektiğini biliyordu.
“Bregon silahlarını kuşan. Bir takım saldırı düzenine geç ve düşmanınıza saldırıyormuşçasına saldırın.”
Gwen’ in şaşkın bakışları içinde bir takım Bregon askeri üçgen şeklinde savaş düzeni alıp öne çıkmıştı. Bir takımda altı asker vardı. Her biri kılıçlarını ellerindeki büyük kalkanların arkasından Yamtar’ a doğrultmuş tek vücut halinde aynı anda adım atarak ilerliyordu.
Yamtar’ ın sonunda neşesi yerine gelmişti Alesta’ ya doğru “Küçük kardeş peki bende düşmana saldırır gibi saldırabilir miyim?” diye bağırdı.
Abisinin neşesini paylaşan Alesta “Adil dövüş istedim. Uzun zamandır seni savaşırken izlememiştim. Tek üzüntüm kısa sürecek olması.”
Gwen olan bitenden bir şey anlamamıştı ama halinden memnundu. Alesta kardeşinin ölüm emrini vermişti gözleri önünde.
Yamtar kendisine yaklaşanlar, sanki tamamen zırhlara bürünmüş bir birlik değil de şakalaşmaya gelen çocuklarmış gibi umursamazca duruyordu. Sırtına asılı küçük yuvarlak kalkanını kolundaki bilekliğe sakince taktı. Ve uzun mızrağının ucunu sertçe yere sapladı. Bir eliyle mızrağına tutunmuş destek alırcasına dururken yere bakıyordu. Bregon muhafız birliği tereddüt etmeden ve yavaşlamadan alışık oldukları savaş düzeninde ilerlemeye devam etmekteydi. İzleyen herkesi büyük bir sessizlik sarmış, merakla ne olacağını bekliyorlardı. Yamtar’ı ve şakalarını seven kürekçiler aralarında yazık olacak gibi belli belirsiz fısıldaşmaktaydı. Yamtar tüm fısıldaşmaları duysa da dikkatini ayak seslerine vermişti. Dönüp askerlere bir kez olsun bakmamıştı. Tüm askerler aynı anda aynı adımlarını ileri doğru atıyorlardı.
Sonunda beklediği an gelmişti. Askerlerin hepsi sağ ayaklarını kaldırdığında Yamtar iki eliyle mızrağından destek alarak havalanıp en öndeki tek askerin taşıdığı kalkana güçlü bir tekme savurdu. Beklemedikleri tekme darbesine bir ayakları havadayken yakalanan Bregon birliğinin düzeni bir anda bozuldu. En öndeki asker savrulurken arkasındaki iki kişinin dengesini bozdu ve o iki kişide hemen arkasındaki üç kişiyi geriye doğru savurunca tüm birlik bir anda kaygan kumda yere yuvarlandı. Savrulan askerlerin tekrar ayağa kalkmaları uzun sürmese de düzenleri bozulmuştu ve Yamtar çoktan yayını gerip bir ok fırlatmıştı bile. Ayağa ilk kalkan askerin tam ağzına isabet eden ok, muhafızı bir anda yere serdi. Zırhlarındaki en zayıf nokta miğferlerinin açıkta kalan kısımlarıydı. İkinci okunu takamadan yanına varmayı başaran bir muhafızın ustaca kılıç darbesinden, iri cüssesinden kimsenin beklemeyeceği bir çeviklikle sıyrılan Yamtar yayına takamadığı oku askerin gözüne saplayıp geri çekerek yayına yerleştirdi ve rasgele atıyormuşçasına fırlattı. Havada ıslık çalarak süzülen ok bu sefer bir başka muhafızın boğazını parçalamıştı. Kalan dört Bregon kısa süren boşluktan yararlanıp tekrar düzen oluşturmayı başararak saldırıdan savunma pozisyonuna geçtiler. Yamtar iki ok daha fırlattı ama bu sefer oklar geniş kalkanlardan sekti. Bregonlar, tek başına durduğu için başta küçümsedikleri Yamtar’ a şimdi bambaşka bir gözle bakıyorlardı.
Yamtar yayını sırtına asıp toprağa sapladığı mızrağını çıkartarak askerlerin önünde umursamazca sağa sola doğru yürümeye başladı. Muhafızlar saldırmak için hamle yapmayıp savunmada beklemeye devam ettiler. Kısa bir an Yamtar Kaptan Gwen’ le göz göze geldi. Kızın gözlerindeki eğlence havasının kaybolup yerini tedirginlik aldığını görünce neşesi iyice arttı. “Anlaşılan sizin taş surat askerler bana saldıracak cesaretlerini kaybettiler.” Deyip mızrağını askerlere doğru tüm gücüyle fırlattı. Yamtar’ ın fırlattığı mızrağın ağaçları bile delip geçtiğiyle ilgili hikâyeler anlatılırdı komşu köylerinde ve onun atış yapmasını izlemek için ziyaretlerine gelen pek çok meraklı olmuştu. Atışı yine hikâyelere yakışacak türdendi. Öndeki muhafız kalkanını kaldırmış mızrağı karşılamayı beklerken mızrak çelik kalkanı ve kalın zırhı delip geçerek askerin göğsüne saplanmıştı. Kalan üç asker birbirlerine şaşkınca bakarken Yamtar üstlerine atıldı. Birinin kaldırdığı kalkanı tutup öyle büyük güçle savurmuştu ki asker yerden bir metre kadar havalanıp kumların üstüne yuvarlandı. O sırada arkasından saldırmaya çalışan muhafızın saldırısını bileğine takılı kalkanıyla kolayca savuştururken, yuvarlak kalkanının ustura gibi keskinleştirilmiş kenarlarıyla diğer askerin boynundaki açıklığı kolayca kesti. Asker kısa bir an yerinde durduktan sonra gırtlağını tutarak yere yıkılmıştı. “GERİYE KALDI İKİİİ” diye bağıran Yamtar tekrar yayını eline alıp bir ok yerleştirmiş ve ilk yere savurduğu askere isabetli bir atış yapmıştı. Son kalan Bregon hızla atak yapıp tekrar ok atmasına izin vermemek için düşüncesizce saldırıyordu. Darbeleri kolayca kalkanıyla savuşturan Yamtar fırsatını bulduğu ilk anda yayının kenarlarına monte edilmiş mızrak ucu gibi keskin kısımlarla peş peşe darbeler savurdu. Adamın cansız bedeni yere serilirken yayına bir ok takıp hiçbir şeyi hedef almadan gökyüzüne son bir ok daha attı.
Hızlı adımlarla Gwen’in yanına doğru yürüdü. Alesta diğer bregonlara karışmamalarını emretti. Abisinin hırsını aldığını biliyordu ve Gwen’i öldürmek istese zaten fırlattığı ilk ok kıza saplanırdı. Kürekçilerin havada yankılanan tezahüratları kızın delici bakışlarıyla önce solup sonra kayboldu. Gwen karşısında duran Yamtar’ a “Şimdi de mızrağınla beni tehdit mi edeceksin köylü.” dedi.
Yamtar kızın içten içe korktuğunu biliyordu ama gururu yüzünden bunu belli etmeyip korkusunu maskeleyebilmesinden etkilenmişti. “Bir Orfelm’ li tehdit etmez leydim. Sadece uyarır ve sizi uyarıyorum adımlarınıza dikkat edin” diyerek sırtını dönüp uzaklaşmaya başlamıştı.
Öfkesi iyice kabaran Gwen “Ne cüretle bana ne yapmam gerektiğini söylersin” diye bağırarak Yamtar’ ın arkasından tam bir adım atacaktı ki, başta sadece rasgele havaya fırlatılmış olduğunu düşündükleri Yamtar’ ın yayından çıkan son ok tam adım atacağı yere düştü. Gwen’ in bir an içi ürperdi, eğer bir adım atmış olsaydım diye düşündü, yere saplı okun hala titremekte olan sapına bakarken.
Yamtar yine kahkaha atıp “Adımlarınıza dikkat edin demiştim” diye son sözünü tekrar etti.
Alesta, Gwen’e çaktırmadan gülümseyip sonucunu bildiği gösterinin ardından abisinin yeteneklerini tebrik etmek için yanına gitti. Yamtar bir kayanın üstüne oturmuş yayının ipini çözerek muhafaza etmek üzere kılıfına koymakla uğraşıyordu “Yeteneklerinle gurur duyuyorum abi.” Dedi.
Yamtar oturduğu yerden kardeşine hiç bakmadan “Keşke aynı gururu bende seninle duyabilseydim kardeşim.”
Alesta beklemediği bu sözler karşısında incinmişti. “Bak anlamadığın şeyler var” diye açıklayacakken
“Anlamadığım tek şey nasıl olur da, kardeşim sen artık bizden birisin diyen bir kadının dediğini kabullenip köyünü atalarını küçük düşürür.” Ayağa kalkıp “Ben kürekçilerle içmeye gidiyorum. İlerlemeye karar verdiğinizde beni onlarla bulabilirsin.” Diyerek önünde duran kardeşine bakmadan yanından uzaklaştı.
Alesta arkasından seslenecek oldu ama sonra bundan vazgeçti. “Bilmediğin o kadar çok şey var ki abi umarım bir gün beni anlarsın.”
***
Konaklama çadırlarının kurulması tamamlandığında hava çoktan kararmıştı. Askerler için büyük tek bir çadır kurulmuştu. Bilge Lobelia ve yardımcısı Agron içinde ayrı çadırlar ayarlanmıştı ama ikisi bir çadırda kalabileceklerini bildirip diğer çadırı da araştırma için kullanmaya karar verdiler. Yamtar çadırlarda kalmayı istemeyip dışarda açıkta yatmayı tercih ettiğini kaba bir dille belirtmişti. Gwen’in isteğiyle gemiden kırk kişilik bir Bregon muhafız takımı daha adaya gelmişti. Kamp alanının merkezinde genişçe bir ateş yakılıp yakın çevreyi aydınlatmak için meşale direkleri belli aralıklarla toprağa dikilerek yakıldıktan sonra muhafızlar nöbet yerlerini belirleyip olası tehlikelere karşı etrafı gözlemeye başladılar. Alesta ve Gwen komuta merkezi olarak dizayn edilen çadırda haritacılarla birlikte gün doğduğunda yapılacak işleri planlamaya başlamışlardı. Ateşin etrafında nöbet sıraları gelene kadar dinlenmekte olan Bregonlar kendi aralarında sohbet ediyorlardı. Gece böceklerinin aralıksız sesleri bir süre sonra kimsenin dikkatini çekmez olmuştu.
Çadırları çimenlik geniş düzlüğe kurmuş olsalar da, bilge kadın Lobelia’ nın isteğiyle taş köprünün uzağında konumlanıp köprünün karşısına geçmeyen nöbetçiler yerleştirmişlerdi. Herkesten uzak bir köşeye çekilen Yamtar nehrin hemen yanında yaktığı küçük ateşte tuttuğu büyük balığı ağır ağır pişirmekteydi. Bregonlardan nehrin karşısını gözetlemek için görevlendirilmiş bir tanesinin nöbet yerine oldukça yakındı. Bregon muhafızının nehrin karşısından çok kendisini kaçamak bakışlarla izlediğini fark eden Yamtar oralı olmadı. Muhafızın karşı taraftan çok kendisini gözetlemekle görevlendirildiğini düşünüyordu. Balığı pişirdikten sonra bir parça kesip ayağa kalkarak birkaç metre ilerisindeki muhafızın yanına gitti.
Muhafız bir miktar tedirgin olsa da bunu belli etmemişti. Sabahki olaydan sonra herkes Yamtar’ dan çekinmeye başlamıştı. Yamtar bir şey demeden kızarmış balıktan kestiği irice parçayı muhafıza uzattı. Bregon muhafızının bir tepki vermediğini görünce “Al hadi ye. Bütün gece tepemde dikilirken yemek yiyemem”
Muhafızın tereddüt ettiğini gördü “Merak etme leydi asık surata bir şey demem. Hem kurutulmuş erzaktan çok daha lezzetlidir”
Muhafız sonunda daha fazla dayanamayarak balık parçasını aldı. “İsmin ne asker” adam ağzındaki büyük lokmayı yutmaya çabalarken gelmişti soru.
“Bizler isim kullanmayız efendim. Sadece Bregon derler.”
“Efendim mi ?” diyen Yamtar gülümseyerek elini tiksinircesine salladı. “Ben kimsenin efendisi değilim. Bir daha böyle seslenme. Şunu asla unutma ki ne olduğun hiç önemli değildir. Kim olduğun önemlidir ve kim olduğunu bilmeyen biri ne olursa olsun ağa takılmış bir balıktan farksızdır.” Başka kelime etmeyen Yamtar tekrar ateşinin başına dönüp oturdu. Neredeyse bir kılıç boyunda olan, kendi elleriyle uzun zaman önce yapmış olduğu bıçağıyla toprağı eşeliyordu. Bir süre yaptığı işe öyle dalmıştı ki ilerdeki muhafızın “Darko” dediğini tam duyamayarak, “Bir şey mi söyledin asker” diye sordu.
Muhafız yine kısık ses tonuyla “İsmim Darko.”
Yamtar eğlenmeye başlamıştı. Tekrar muhafızın yanına giderek “Biliyor musun Darko, sen tam bir geri zekâlısın.” Dedi. Darko beklemediği kelimeler karşısında şaşırmıştı. “İnsan ismini gurur duyarak söyler korkak bir fısıltıyla değil. Senin bir korkak olmadığına inanıyorum Darko. Hadi bir daha söyle adın ne?”
“Darko” bu sefer biraz daha sesli söylemişti.
Yamtar matarasına nehirden yeni doldurduğu taze sudan birkaç yudum içip tekrar belindeki kemere yerleştirerek. “İzle ve öğren Darko” dedi tebessümle.
“BEN KELBORNAS SOYUNDAN ORFELM’Lİ TOREK’İN OĞLU YAMTAR KELBORNAS” diye nehrin karşı tarafına doğru bağırdı. Yamtar’ın sesini duyup bir olay olduğunu sanan askerler hemen toparlanıp yanlarına gelip bir şey olmadığını görünce Yamtar’ı bir deliymiş gibi süzerek tekrar ateşlerinin başına döndüler.
Bregonlar yerlerine çekildikten sonra “Şeyy! bu kadar abartmasan da olur ismini söylerken ama anladın mı demek istediğimi” diyerek gülmeye başladı.
Darko da Yamtar’ın kahkahalarına katılmış tüm askeri kurallarını unutarak hiç gülmemişçesine gülüyordu “Evet anladım kaçık herif” dedi.
“Kaçık herif mi?” Yamtar’ın az önceki kahkahasından hiç eser kalmamış bir anda ciddileşmişti.
Darko bu ani değişim karşısında gerilince Yamtar tekrar gülmeye başladı “Kaçık herif ha bunu sevdim” sözcükleri kahkahaları arasından zorlukla seçiliyordu.
“Sen delisin” dedi Darko ve aralarında koyu bir sohbete başladılar.
Yamtar’ ın adını bağıra bağıra söylediği sırada Kaptan Gwen toplantısını çoktan bitirmiş çadırının önünde tek başına oturmaktaydı. Adamın sesiyle biran irkilen Gwen “Sürekli bana kendini hatırlatmak zorunda mısın?” diye ateşe doğru söylendi. Dalgalanan alevlerin kızıllığı, sarı saçlarında dans edercesine yansıyan ışık gölgeleri oluşturuyordu. Gwen daha önce hiç bugünkü kadar küçük düşmüş hissetmemişti kendisini. İlk kez babası dışında bir erkeğin karşısında bu kadar aciz ve güçsüz hissediyordu. İki kardeşin ne kadarda farklı olduğunu düşündü. Alesta oldukça zekiydi ama zekâsı aynı zamanda zayıf yönüydü çünkü aklına girmesi kolay oluyordu. Diğer erkeklerden Gwen için çokta farklı değildi. Yamtar ise tamamen içinden geldiği gibi davranıyor hiçbir düzen ya da kurala önem vermiyordu. Gwen’i en çok sinir eden şey de diğer erkekler gibi kendisini bir kadın olarak değil de huysuz küçük bir çocuk olarak görmesiydi.
Tıpkı babasının, ona hiç büyümeyen bir çocuk gibi davranmasına benzetmişti Yamtar’ ın davranışlarını. Bir yandan sinir olmuştu küçük düştüğü için diğer bir yandan da heyecanlanmıştı. Ne kadar uzun süre düşüncelere daldığını ateşin içindeki sönmeye yüz tutmuş odun parçalarından ve biçimsiz bir şekilde oturmuş olmanın rahatsızlığıyla fark ederek dinlenmek üzere çadırına girdi.
Dışarıdaki telaşlı ayak sesleri ve Kaptan Alesta’ nın “Şifacı” diye bağırmasıyla uykusundan uyanan Gwen bir şeylerin ters gittiğini anlamıştı. Apar topar giyinerek ne olduğunu anlamak için çadırından çıktı. Güneş henüz doğmamış olsa da hava aydınlanmış fakat geceden kalma serinliğini hala korumaktaydı. Gwen önüne çıkan ilk muhafıza ne olduğunu sorarken gözleri az önce yakınlarda sesini duyduğu Kaptan Alesta’ yı aramaktaydı.
Bregon muhafızı önce selam verip “Kaptan nöbetçilerimizden biri ölü bulundu.”
“Hangi bölgede ki nöbetçi?”
“Efendim Kaptan Alesta’ nın kardeşinin bulunduğu bölgedeki nöbetçi.”
Gwen öfkeyle “O köylüye bunu ödeteceğim.” Diyerek Yamtar’ ın bulunduğu nehir kenarına doğru yönelmişken muhafızın “Kaptan O’ nun durumu da iyi değil.” Demesiyle bir an ne yapması gerektiğini bilemeden durup kaldı. Bu duraksama kısa bir an sürmüştü ve ne olduğunu anlamak üzere Yamtar’ın geceyi geçirmek için seçtiği yere hızlı adımlarla ilerledi.
Nehir kenarına vardığında Alestayı kardeşinin başında telaşlı bir şekilde adım atarken buldu. O sırada Domion gemisinin şifacısı Otis, Yamtar’ a ve ölmüş olan muhafız Darko’ ya ne olduğunu anlamaya çalışmaktaydı. Bir an Alesta Otis’ i ensesinden yakalayıp ayağa kaldırarak “Hemen bir şeyler yap şifacı” diye bağırdı.
Otis ne diyeceğini bilemeden kekelemeye başlamışken, Gwen Alesta’ yı kendine getirmek için sert bir tokat atarak “Bırak da adam işini yapsın” dedi.
Alesta kendinde değilmişçesine yaşlı şifacıyı bırakıp Gwen’ e dönerek “Bu dünyada bana kalan tek kişi o. Anlamıyor musun?” şeklinde yakındı.
Gwen diyecek bir şey bulamayarak bakışlarını karşısındaki Alesta’ dan kaçırdı. Bir an dikkatini ölmüş olan muhafızın ağzının kenarından sızan sarımsı sıvı çekti. Daha öncede denizlerdeyken buna benzer bir durumla karşılaşmıştı. Hızlı adımlarla Yamtar’ ın gece yakmış olduğu ateşin etrafını araştırmaya başladı. Çok geçmeden aradığı şeyi bulmuştu. Soğumuş balıktan arta kalanları kısa bir an gözden geçirip “Aptal hödük” diye söylendi.
Yamtar yattığı yerde kıvranırken belli belirsiz “su” diye mırıldandı.
Alesta matarasını çıkartıp abisine su içirecekken Gwen elindeki matarayı kapıp bütün suyu yere döktü.
“Ne yaptığını sanıyorsun sen?” diye bağırdı Alesta öfkeyle.
Gwen Alesta’ nın öfkesine aldırmadan boş matarayı etrafındaki askerlerden birine vererek “hemen bunu deniz suyuyla doldur.” Diye emretti. Asker sorgulamadan matarayı alarak kendisine verilen emri yerine getirmek üzere yanlarından ayrıldı.
Alesta tam karşı çıkacakken genç kız “Zehirlenmişler, eğer su içerse zehir kanına daha hızlı karışır” diyerek açıklamada bulundu.
Muhafız, içi deniz suyu doldurulmuş matarayla kısa sürede döndü. Gwen vakit kaybetmeden matarayı kapıp Yamtar’ ın yanına çökerek matarayı ağzına yanaştırdı.
Yamtar yarı baygın halde mataradaki deniz suyundan birkaç yudum içip öksürerek midesindekilerin bir kısmını çıkarttı. Normalde hemen her kızın iğrenerek uzaklaşacağı bu durum Gwen‘ i etkilememişti. Elindeki matarayı tekrar adamın dudaklarına doğru uzatırken Yamtar’ ın eli sertçe bileğini kavrayarak Gwen’ i durdurdu.
Gwen bileğini kavrayan eli umursamadan zorlasa da kolunu adeta bir mengeneye sıkıştırılmışçasına oynatamadığını fark edip adamın içinde bulunduğu durumda bile sergilediği güce şaşırmıştı. Yamtar zorlanarak bir an gözlerini araladığında bakışları karşılaştı.
“Beni karada boğmaya mı çalışıyorsun asık surat” diye zorlukla konuştu Yamtar.
“Hayatta kalmanı sağlamaya çalışıyorum koca hödük”
Yamtar’ ın yüzünde silik bir tebessüm belirirken Gwen bileğini saran parmakların gevşediğini hissetti. Bu sefer zorlanarak ta olsa mataradaki bütün suyu içen Yamtar hemen ardından midesinde kalan her şeyi kustu.
Tüm bunlar olurken güneş gökyüzündeki yerini almış, dünyayı gündüz renklerine boyamıştı. Alesta olan biteni şaşkın gözlerle izlerken Gwen ayağa kalkıp “Serin bir yere taşıyın. Ateşi var o yüzden sürekli başına ıslak bez koyun.” Dedi.
Alesta’ nın tek sorabildiği “Yaşayacak mı?” oldu.
“Muhafızdan daha iyi bir durumda olduğu kesin” diye cevap veren Gwen sahile doğru yol aldı. Kendisini koruma amaçlı izlemeye yeltenen Bregon muhafızlarını yalnız kalmak istediğini söyleyerek uzaklaştırdı.
Sahil şeridi çok uzun olmayıp, yüz metre kadar kıyıyı takip edince kayalık alan başlıyordu. Genellikle büyük kayaların su altında kalan ve güneş ışınlarının ulaşamadığı noktalarda, pek çok kişinin bilmediği, bilenlerin de farklı isimlerle adlandırdığı bir yosun türü yetişirdi. Gwen daha küçük bir çocukken bu yosuna köpek hoplatan ismini vermişti. Bunun nedeni, o yaşlarda beslediği köpeği, bahçelerinde bulunan zehirli mantarlardan yiyerek Yamtar’ dan pekte farklı olmayan şekilde can çekişirken, babası bu yosunu köpeğe zorla yedirmişti. Yosunu yemesinden kısa bir süre sonra köpeği hiçbir şey olmamışçasına hoplayıp zıplamaya başlamış ve yosunun adı Gwen’ in zihninde köpek hoplatan diye yer etmişti.
Kayalık bölgeye gidip Yamtar’ın midesinden çıkanlarla kirlenen gömleğini ve ayağındaki çizmeleri çıkartarak aradığı yosundan bulabilmek umuduyla denize girdi.
Güneş iyice tepeye yükselmiş ve gün sıcağı iyiden iyiye hissedilmeye başlamıştı. Şifacı Otis, Yamtar’ın başucunda sürekli ilgileniyordu. Genç adamın bilinci ara sıra açılıyor bazen de gözleri kapanıp kendi dillerinde bir şeyler sayıklıyordu. Yaşlı adamın tek çıkarabildiği kelime “Neden Freya” olmuştu. Bregon muhafızları ne yapacaklarını bilmez halde kaptan Alesta’dan gelecek emirleri bekliyorlardı. Gwen gideli uzun zaman olmuştu ve muhafızların kendisini takip etmemelerini emretmişti. Herkesi saran tedirginlik dalgası bir tek yaşlı kadın Lobelia ve yardımcısı Agron’ u etkisi altına almamış gibiydi. İkisinin tek ilgilendiği şey taş köprü ve uzaktaki kuleyi gözlemleyip yapı hakkında tartışmaktı. Gwen sonunda sahilde belirdiğinde başta Alesta olmak üzere muhafızlarda biraz olsun rahatlamışlardı. Alesta ve Gwen kısa bir konuşma yaparak o gün için keşif turuna çıkmama kararı verdikten sonra başıboş askerlerin bir kısmı büyük çadıra çekilip dinlenirken diğer askerler de düzenli bir şekilde nöbetlerine gündüz devam etmeye başladılar. Köprünün diğer yanı ve sahil şeridinin dışına çıkmak o gün için yasaklanmış ve bu yasak en çok Lobelia ile Agron’un canını sıkmıştı.
Günün devamı herhangi bir olay çıkmadan sona ererken Yamtar kendisine gün boyu yedirilen ne olduğunu bilmediği ve tadından iğrendiği yeşil renkli lapaya tiksinerek bakmaktaydı. Akşam güneşi kızıllığı denizde göze hoş gelen renk tayfları oluşturuyordu.
“Hadi ama bir kaşık daha” diye ısrar etti Alesta. Yamtar kendine geleli birkaç saat olmuş, Gwen’ in mucizevi otları etkisini kısa zamanda göstermişti.
“Bu şeyin ne olduğunu eğer hala söylemeyeceksen tek bir lokma daha yemeyeceğim”
“Pekâlâ, bu benzersiz ve leziz yemeğin adı köpek hoplatan çorbası” diye cevap verdi Alesta.
Yamtar tabaktaki yemeğe tiksinerek bakarken “Bu çorbayı koklayan her köpek hoplayarak uzaklaştığı için böyle isim verilmiş herhalde.”
“Küçük çocuklar gibi mızmızlanmayı bırak da çorbanı iç.”
Bir kaşık çorbayı daha midesine indiren Yamtar “Köpek hoplatanmış aslında adı midesi bozulmuş ayı pisliği çorbası olmalıydı.” Diye söylendi.
Alesta cevap vermek yerine gülümserken, Yamtar “kendime gelir gelmez bu Otis denen şifacıyı kalan çorbanın içinde boğacağım. Nereden bulduysa sabahtan beri bu çorbayı içirip duruyor.”
Yamtar’ ın şikâyetleri kardeşinin ağzına bir kaşık daha çorba tepmesiyle duraklamış hemen ardından “Biliyor musun bu zehirlendiğim balık insana çok garip kâbuslar gördürüyor.” Şeklinde devam etti.
“Ne gördüğünü hatırlıyor musun?”
Öksürükleri arasında kaybolan bir kahkaha patlatan Yamtar “Leydi asık surat hayatımı kurtarıyordu ve ona borçlu kaldığımı sürekli hatırlatarak dünyayı bana zindan ediyordu.”
Alesta derinden bir kahkaha atarak “Aslında hayatını gerçekten Kaptan Gwen’ e borçlusun. Senin tedavinle bizzat kendisi ilgilendi.”
Yamtar ilk başta kardeşinin kendisine kötü bir şaka yaptığını sanmış olsa da doğruyu söylediğini anlayınca “Boğulayım emi, tanrılar hala baygın halde halüsinasyonlar görüyorsam ve can çekişiyorsam canımı alın da bu kâbus bitsin.”
O sırada Yamtar’ ın göremediği bir noktada sessizce beklemekte olan Gwen daha fazla dayanamayıp “Umarım bir daha adımlarıma dikkat etmezsem hayatını kurtardığım bugünü hatırlarsın.” sözleriyle oradan uzaklaştı.
Alesta abisinin yüzünde oluşan o anki ifadeyi hayatı boyunca unutmayacaktı.