Dünyam bir anda siyah beyaza döndüğünde garipsememiştim bunu, beklediğim bir şeymiş gibi sanki. Olağan bir şeymiş gibi olmamasına rağmen, Dönüşüm’deki Samsavari… Okuldaki balkona yaslanmış yalnız başıma öylece etrafı izliyordum sadece. Solumda iki tane hoca, yüzlerini kaplayan gülümsemelerle sohbet ediyorlar, ne dudakları pembe ne yanakları al. Aşağıda koşuşturan öğrenciler, converse’leri hep gri… Gözlerdeki pırıltılar donuk bir beyaz sadece. Duvarlara asılı portrelerin hepsi melankolik bakıyor, Orhan Veli’sinden Mozart’ına, ölümsüzlüğün acısını çekiyor gibiler. Yanıma bir iki kişi geliyor, sadece ne haber, nasılsın… Sözlerin de rengi yok öyle ki düşüncelerim bile renksiz.
En acı verici olan ise bunun normal gelmesiydi. Coşku mavi değil, öfke mor değil, sevgi pembe değil… O an yanımdan Murphy’nin kızı geçti, uzun uzun baktım ona gri gözlerimle bir selam umuduyla. Gri bir elin havada dalgalanması sadece yahut dudakların samimiyetten yoksun bir şekilde kıvrılması. Samimiyet yiteli ne kadar olmuştu, ellerimin titreyerek klavyede gidip gelmesiyle ettiğim tekliften sonra mı? Arkadaşlığı ortaya koyup sevgi kazanma umuduyla girdiğim yitik bahisten sonra mı? Hiç samimiyet olmuş muydu ki zaten? O da bir başka konu tabi.
Her neyse her neyse beklediğim selam gelmişti. Kolun havaya kalkıp elin şöyle bir dalgalanması; o hareket bir etki doğurdu o an ve kalbim de elle birlikte dalgalandı. Gülümseyerek cevap verdim. Bir an için hoşnutlukla yeşeren dünyam yerini arzunun kırmızılığına bıraktı arkasından öylece bakarken. Sonra yine siyah beyaz… O an önemsememekten öte hoşnuttum renklerin yoksunluğundan.
Karşıdaki bin bir renkle boyamazsa kalbini, ruhunu mutluluğun dingin denizine sokmazsa kendisiyle birlikte en iyisi ne melankolik bir eflatun ne öfkeli bir mor… Hissiz bir grilik, siyahla beyazın şehvetli buluşması insanı rahatlatan. Birisi gelip seni baharın renkleriyle boyayıncaya kadar…
3 Yanıt
4335 Gösterim