Çoğu insan kalabalık bir çevresi olsun dostları ve bir de sevgilisi olsun ister. Ama bu insanı bir yerden sonra yıldırır, bunaltır, batırır. Kendimden bahsedecek olursam eğer. Bir çok arkadaşım var hiç takmayacağım. Bir elin parmakları kadar dostum var hiç satmayacağım. Manita desen işim olmaz. Hergün başka kişiler olsun farklı yemekler olsun. Bunlar beni mutlu mu ediyor derseniz. HAYIR. Tam tersine sadece vakit geçiriyorum. Neyin gelmesi için geçiriyorum? Bilmiyorum. Ama gelince anlıyorum o vakti. Mesela anladığım zamanlardan birini size anlatayım. İzmir'den gidiyorum. Annemle vedalaşıyorum. Biniyorum 'Varan' nın servisine, gidiyorum terminale. Servis bu sefer kötü kokmuyor çünkü gece olmuş. Millet terlemiyor. Yine zaman geçsin diye dışarıya bakıyorum. Ağaçların karartıları felan hoş bir soığukluk var havada...Derken gelmişiz terminale. Alıyorum sırt çantamı. Hızlıca gidiyorum otobüse. Daha kalkmasına yirmi dakika var ama ne olur ne olmaz. Veriyorum muhavine çantamı yerleştiriyor bagaja. Sonra en sevmediğim an geliyor. Otobüse binmek. Adımımı atarken nefesimi tutuyorum sıkıntı ile. Otobüsün kokusunu almayayım diye. E tabii bir yere kadar sonunda havayı çekiyorum içime. Rahatlıyorum kötü bir kokusu yok bu otobüsün koltuklar rahat. Yeni otobüs çıkmış şansıma. Bir de küçük bir radyosu var. Kulaklığı takıyorum. Açıyorum müziği 'ENİGMA' çalıyor.(Almost Full Moon) Çok güzel bir rahatlama hissi veriyor. Muhavinden bir nescafe istiyorum kafamı da soğuk cama dayıyorum. Bir de sanki hem içinizden gelen ama aslında çok uzaktan gelen o otobüsün vınnnn sesi var ya o da işin içine girince tam bir rahatlama ve anlam veremediüğim bir duygusallık. Bir anda ciddi bir aşkımı hatırlıyorum sonra. Tam altı saat hiç uyumadan kitap okuyarak ve otobüsün mistik sesi ile enigmanın beraber şarkılarını dinlemek. Paha biçilemez bir duygu... İşte yalnızlığımın en mutlu hali buydu. Başka hikayelerim de var ama en iyisi bu. . .
2 Yanıt
3202 Gösterim