Konu: WoD- Mortal: Katherin Murry

[Laughing Madcap]

Port More'un müstakil evlerle döşeli kısmı, bir film setinden fırlamış gibiydi. "Amerikan Rüyası"nın bir kopyası olarak sıra sıra evler sokaklara dizilmişti. Evlerin kimisi oldukça lüks görünüyordu, arka bahçelerinde bir havuz bile olabilirdi. Ancak tek katlı, fazlasıyla eski evler az da değildi.

Katherin Murry'nin sürdüğü araba "Avcı Sokağı"na girdiğinde yavaşlamak zorunda kaldı; sokak tıklım tıklım doluydu.

Sokağı bir itfaiye arabası, bir ambulans ve bir kaç polis arabası tıkıyordu. Olay yerini çevreleyen sarı bantlara farın ışığı vurunca, bir kaç polis dönüp gelen arabaya baktılar. Araba, polis arabalarının arkasına park etti ve motoru durdu.

Katherin, daha arabadan inmeden ortalığın panayır alanına döndüğünü farketti. Olay yerini çevreleyen bantların etrafında gazeteciler ve meraklı kalabalık vardı, oldukça gürültü yapıyorlardı. Bir kaç polis bu kalabalığı dağıtmaya çalışırken, bir kaç adli tıp görevlisi yanmış bir eve girip çıkmaktaydı.

Kadın elini kapının koluna uzatamadan, arabanın kapısı açıldı. Ortağı Bill Johnson, bir elini arabaya dayamış, bir eliyle de kapının kolunu tutuyor ve sırıtıyordu.

"Olaysız bir gecemiz yok sanırım Kat?"

[Fırtınakıran]

"Kapa çeneni Johnson."

Katherin bu sözleri sıktığı dişleri arasından, yavaş ama öldürücü bir ses tonuyla söylemişti. Ona küçük bir hanımefendiymiş gibi kapıyı açması (gerçekten de boy olarak yanında epey küçük kalıyordu) yetmiyormuş gibi, bir de özellikle damarına basıp Kat demesi sinirini bozmuştu. Canının fena halde sigara istemesinin de bunda etkisi olabilirdi. Sigarayı bıraktığından beri her boş kaldığı anda ağzına attığı, adeta hırsla çiğnediği, sakızı yere tükürdü. Olay mahaline böyle ciddiyetsiz bir şekilde girmek istemiyordu.

Ayağını yere bastı ve kapıya tutunarak kendini dışarı çekti. Çatık kaşlarla etrafı süzerken, durmadan patlayan flaşları ve gazetecileri tiksinerek izledi. Yaptıkları gürültü polislerin bu hayatta en tahammül edemediği şeylerden biriydi. İşlerine burunlarını sokmak için her fırsatta, mantar gibi diplerinde biten gazetecilerin de yanan evde olmasını istedi bir an. Sonra başını iki yana sallayarak Bill'e döndü. Gece uzundu ve her koşulda can sıkmaya devam edeceklerdi.

"Hadi gidip detayları öğrenelim." dedi buz gibi bir sesle.

Yürürken ellerini uzun pardösüsünün ceplerine atmıştı. Başı önündeydi. Gazetecilerin çılgın sorularına denk gelmek istemiyordu. Tıklım tıklım dolu olan olay mahaline ulaşmak için Bill Johnson ile birlikte insanları ittiriyordu.

"Yolu açın! Yolu açın! Bırakın da görevliler işini yapsın! Lanet olsun, kıçınızı kaldırın!'"

Sarı bantlara geldiklerinde tek elini cebinden çıkardı ve rozetini gösterdi.

Bant onun için açılırken etrafında deli gibi patlayıp gözünü alan flaşlara sessizce küfür ediyordu. Bantın içinde kalan ve onların gelişiyle bakışlarını o yöne çeviren üniformalı polislerin yanına yürürken etrafı süzüyor, gördüğü her ayrıntıyı beynine kazıyordu.

"Selam çocuklar. Bana neler olduğunu ne kadar çabuk anlatırsanız, " baş parmağıyla omuzunun üzerinden arkadaki güruhu gösterdi, "şu arkamdaki sirk soytarılarının sorularından o kadar çabuk kurtuluruz."

[Laughing Madcap]

Görevliler iki ceset torbasını taşırken polislerin yanına ulaştı Katherin. Sorularını ilgiyle dinleyen bir memur hemen cevaplamaya başladı.

"İlk başta gaz kaçağı nedeniyle çıkan bir yangın gibi görünüyordu ama sonra bir iki detay ortaya çıkınca işin rengi değişti. Birincisi, evin önüne park edilmiş olan, ev sahibinin arabasının da yanması. Araba, alevler üzerine sıçrayacak kadar yakında değildi. İkincisi ise, cesetler."

Yavaşça ceset torbalarının yanına geldi ve fermuarlarını açıp yanmış cesetleri ortaya çıkarttı.

"Henüz diş kayıtları gelmedi, cesetleri tanımlayacak bir yakınları da yok fakat ev sahipleri James ve Lilly Dawson olduklarından emin gibiyiz. Tamamen yanarak ölmüş gibi görünseler de yapılan ilk incelemede erkek olanın boğazında, kadının da göğüs kısmında kesici bir aletle açılmış gibi duran derin yaralar var. Ölüm sebeplerinin bu olduğunu düşünüyoruz."

Cesetlere dokunmadan yaraları gösterdi.

[Fırtınakıran]

Katherin, açılan fermuarın ardından çıkan cesetlerin dehşet verici görüntüsü karşısında yüzünü ekşitti. Başını çevirmemişti ve bu ilk defa yanmış bir beden görüşü değildi, ancak cesetlerin korkunç hali her defasında aynı etkiyi yaratmaya devam ediyordu. Midesinde bir şeylerin hareketlediğini hissedebiliyordu. Ama bunu belli etmektense silah kayışındaki tabancayı çekip kendi kafasına sıkmayı tercih ederdi.

Memurun gösterdiği kesiklere göz gezdirdi. Kırmızı ve siyahın iç kaldıran bileşiminde kesikleri seçmek başta biraz zor olmuştu ama dikkatli bakan biri için kolay kolay gözden kaçırılacak şeyler değillerdi. Başını cesetlerden kaldırıp memura dönerken sıkıntıyla ellerini ceplerine soktu. Konuşmaya başlamadan önce Bill'e kısa bir bakış atarak not defterini hazırlamasını işaret etti. Uzun zamandır ortaktılar; bazı şeyler için kelimelere ihtiyaçları yoktu.

"Pekala, elimizde yanmış 2 ceset, bir ev ve bir araba var. Kurbanların kimliği bilinmiyor ama ev sahipleri olan Dawsonlar olduğu düşünülüyor. Cesetler yanmış olmalarına rağmen ölüm nedenleri, kadının göğsünde ve erkeğin boğazındaki kesiklermiş gibi görünüyor. Tabii marjinal bir katil peydah olup, önce yakıp sonra kesmek gibi bir moda başlatmayı düşünmüyorsa." çatık kaşlarla başını iki yana salladı. "Araba evin yakınında değildi," durup Bill'e tereddütlü bir bakış attı. "Bunun altını çiz Johnson. Bunu yapan her kimse ya arkasında iz bırakmak istemedi ya da bu ailenin sahip olduğu her şeye karşı derin bir nefrete sahip."

Ona bilgi veren polis memuruna döndüğünde aklında birkaç senaryo oluşmuştu bile. Hatta saniyeler hızla akarken, o senaryolar dallanarak yenilerini oluşturuyordu. Hızla büyüyen bir şüphe ağacı Katherin'in zihninde kök salıyordu.

Mavi gözleri kısıldı ve dudakları kararlılıkla kapanmış düz, pembe bir çizgiye dönüştü.

"Arabayı incelediniz mi? Delil olabilecek ya da Dawsonlara ait olmayan bir şey dikkatinizi çekti mi? Akrabaları olmasa da onları tanıyan komşuları olmalı. Bir düşmanları ya da daha önce tartıştıkları herhangi bir komşuları varsa bunu özellikle öğrenmek istiyorum. Mahalle sakinlerinin uyuyor olması umurumda bile değil. Banyoda bile olsalar hepsinin ifadesinin alınmasını istiyorum. Yarın değil, şu anda."

Bir an durup nefes aldı ve gözlerini tekrar karşısındaki memurun gözlerine çevirdi. "Ve evlat, bana bir iyilik yapıp adını söyle."