Konu: Ölüm~

[Nefertari]

Hayat devam ederken güzelce gülüşlerimizin kayboluş sebebidir bazen.Yada hayatın gerçekten boş olduğunu anladığımız zamanlar o kelime hep aklımızdadır.Bazen hep o olmayı isteriz ama onu duyunca ürpeririz.Ölüm hayatımızın bir gerçeğiyken onu her duyumuşta neden ürpeririz?

İşte o mutlu anında geldi sana, bize geldi ölüm.Etraf soğudu sanki, gözlerimiz ise yandı.Tuttuk kendimizi ağlamamak için niçin tuttuk, kim dalga geçecek ki? Sonra bıraktık kendimizi.Düşündük şöyle bir çevremizi ağlarken.Dün kırdığımız biri bugün yanımızda olmayabilirdi belki.Beyinlerde hep bu vardı, peki neden kırmıştık? Ne etrafımızdaki birini kırmak için önemliydi ki? Neden ölsün derdik kızdığımızda? Gururumuz için mi? Öldükten sonra gururumuz yerine geldi mi?

Ölüm etrafımızı sararken yavaş yavaş hayatın aktığını gördük.Ne olursa olsun hayat devam ediyordu.Sadece devam etmeyen, yüreğimizdeki bir parçaydı.


Merve’me…

[Sophié]

Sevdim lan ben bunu. Böyle ufaktan ürperten bi damarı var o azıcık kötü etkiliyo ama o da olmasa okunmazdı herhalde. Neyse işte sevdim bunu dediğim gibi : ). Diğeri de güzel idi onu da istiyoruz..

[Nefertari]

Diğeri de güzel idi onu da istiyoruz..

Diğeri zor be gülüm (=...Yanlış anlaşılmalar olabilir..

[Pitis^^]

Oo. Evet harika olmuş ya bu. Tüylerin diken diken olma meselesi varya o oluyo okuyunca.Güzel yazmışsın Yeşim.Bide burasını çok sevdim:
'Ölüm etrafımızı sararken yavaş yavaş hayatın aktığını gördük.Ne olursa olsun hayat devam ediyordu.Sadece devam etmeyen, yüreğimizdeki bir parçaydı...'

[tremes]

yazı çok güzel olmuş

ama bazen de ölmek isteriz, hiçbir umut kalmadığında, çareler tükendiğinde dostlar başını alıp gittiğinde... Sadece yanlız kaldığımız anlarda düşünürüz ölümü. Sessiz, sakin bir şekilde o anın gelmesini bekleriz. Sadece ölmek isteriz yaşamımızın anlamı olmadığını anlayınca ve düşünürüz bol bol. Ölümden sonrakini değil, ölene kadar yaptıklarımızı. Düşünürken pişman oluruz bazen. Bazende iyiki yaptık deriz. Bazende neden yaptım diye sorarız kendimize. İşte o anlarda birden dilimiz damağımız kurur, kalbimize birden acı saplanır. Ancak normal bir acı bile herşeyi bırakmak isteyen bir insan için ölümden daha beterdir. Acıyı kendi içinde iyice büyütürsün, o acıyla uzun süre yaşayacakmışsın gibi gelir. Ama öyle olmadığını gözlerini kapatmadan anlarsın. Çünkü yaşamak herşeye rağmen çok daha güzeldir. Kendini toparlar ve herşeyi düzeltmeliyim düşüncesi beynine egemen olur. Ama bunu hemen yapamayacağını bilirsin. Ertesi gün hayatı sevmeye çalıştığın zamanlarda, düzeltmeliyim anlayışını kaybettiğinde, birden bir acı girer kalbine. Önemsemezsin başta bu acıyı. Çünkü kendini geçiştirmişsindir. Ama öyle bir zaman gelir ki herşeyi düşünmeye başlarsın. Başta kitaplarla bu düşünceyi yok etmek istersin, sonra kendini dizilere verirsin. Sonrada felsefeye yönelirsin; herşeyi düzeltmenin gerektiğini, kaynağını ne olduğunu anlamak için. Ancak bunu yapmanın bir tek nedeni vardır: herşeyi düzeltemezsen ölüm gelecek, hayatımı bitirecek.....

  İşte bu uzun olan cümlelerimi anlaşılabilir bir şekilde yazmak için kendimi biraz zorlamam gerekti. Herşeyi berbat etme korkusu içinde "ölümü beklerken" düşündüğüm herşeyi sizlerle paylaştım. Bu yazdıklarımın ve düzeltmeliyim anlaşının bana tek bir faydası oldu. O da bir yanlışlığı düzelttiğimde kalbimdeki acının azalması, ölümden uzaklatığımı hissetmemdir. sence de öyle değil mi yeşim? kalbimdeki acı özür dilediğim zaman azalmışmıdır? ölüme yaklaşmışmıyım sence....

[Nefertari]

ölüme yaklaşmışmıyım sence....

Tek kaçıştır aslında ölüm bazen.Tek hamledir bileklerinde jilet.Ama önemli olan mücadele etmek.Sen hiçbir zaman ölümü seçmedin.Hep mücadele ettin (= Ölüme hiçbir zaman yaklaşmadın (=

[zuzu]

Ölüm.. Bu sözcüğü kim bilir kaç defa tellafuz etmişizdir şimdiye kadar.. Ama gerçekten anlayarak değil, onun gerçekte ne olduğunu bilerek değil. Ölümü, görmeden anlayamazsın. Canın kadar yakın birini toprağa gömmüp, orda bırakıp giderken anlarsın.. 'ÖLDÜ' derler.. öldü.. Bir daha yanında olamayacak, gülemeyecek, sarılamayacak sana.. Öpemeyecek seni.. Koca bir boşluk hissedersin.. Kavrayamaz aklın daha fazlasını.. 
Ölüm ve Yaşam. Yaşamak. Aslında zıt şeyler değiller.. Ben yaşadığımı, kanlı canlı bir varlık olduğumu ölüm başımıza gelince anladım. Ve 'yaşıyormuşum..' dedim.. Yaşıyormuşum ama farkında olmadan, zaman benim için geriye doğru sayarken, sayılı nefeslerimi farketmeden harcıyormuşum... Yaşıyormuşum.. 

[Herr Mannelig]

Kısa yazı yazmak daha zor derler, çok öz olmuş çok güzel. Oruç Arouba geldi aklıma bazı bazı...

[Nefertari]

çok öz olmuş çok güzel.

Kısa yazı yazmak daha zor derler, çok öz olmuş çok güzel.

Teşekkür ederim..