ÖLÜNÜN SON MEKTUBU
Bazı geceler yüzümü yastığıma gömüp ağlıyorum hıçkıra hıçkıra. Nedenini biliyor muyum? Belki de sadece ağlıyorum yalnızlığıma. Belki de kaybettiklerim için, elimden kayıp giden umutlarım için ağlıyorum.
Sonbahar güz yapraklarını dökerken başucumda, ben yine ağlıyorum ama bir yerlerden de seni izlediğimi biliyorum. Yoksa gerçek miydi? Bir rüya değil miydi?
Bazen de çığlıklarla uyanıyorum rüyalarımdan. Dilimin ucunda yine sen varsın. Senin ismini sayıklıyorum puslu gecelerde. Korkuma yenik düşüyorum. Söyleyemiyorum…
Günler aylar geçiyor usulca. Ben yine senim sen de ben… Seni arıyorum her yerde ama bulamıyorum karanlık caddelerde. İsmin dudaklarımda hayat buluyor. Oysa ben senim sen de ben. Belki de sen benim arayıp da bulamadığım sevgilimsin diyorum içimden. Ama yo! Olamazsın. Olamazsın beni öldüren.
Bana bir gün bile bakmıyorsun içten. Yoksa sevmiyor musun beni bedenen. Peki ya seviyor musun içtenliğimi? Sana olan duygularımı? Bilemem… Ben sadece tek bir şey biliyorum: Sen bensin ben de sen.
Nasıl da sevmiştim seni sana söylemeden? Nasıl da nefret ediyordun benden hiç belli etmeden? Sonra bir gün söylüyorsun bana her şeyi. Ben yine ben oluyorum sahiden. Artık sen sensin ben de ben.
Bütün umutlarımı kaybediyordum. Seni sevmediğimi söylüyordum kendime avaz avaz. Ama başaramıyordum yine de. Seni seviyordum. Bunu biliyordun.
Sonra öğrendim ki babanlar vermezmiş seni bana. Neden diye soruyorum. Ama en acı gülümsemeleriyle bakıyorlar zavallı bana. Ne yapacağımı bilemiyorum. Ellerim çözülüyor birden. Ölüyorum ben. Ölüyorum sahiden…
SON
1 Yanıt
3354 Gösterim