Oturup bunları yazmaya karar verdiğim köşeye güneş vursa da, benim içim üşüyor. Çünkü yanımda değilsin.
İki yıl önceki yazın son günlerinde tanıdım seni. Yerini gri bulutlara bırakmaya hazırlanan güneş saçlarını altın gibi parlatırdı. Sen farketmeden, gittiğin her yerde takip ederdim seni. Koridorlar kalabalıkken bile sadece seni görürdüm.
Bir yıl içim içimi yiyerek; kimseye, ve sana da bunları söyleyemeden, uzaktan, sana dokunamadan, sadece sesini dinleyip hayaller kurdum. Bir hikaye yazdım belki hayallerimde, belki bir opera besteledim. Ama sonu hep mutsuzdu bu hayallerin. Bu aşk imkansızdı, doğaya aykırıydı, bütün sözde değerlere karşıydı, bütün kuralları yıkıyordu. Yılmadım.
Sana farkettirmedim. Ve sonunda senden uzaklaştım. Eskisinden de uzaktan izlemeye başladım seni. Artık sesini duyamıyorum. Seni her sabah göremiyorum.
Özlemimi yoksaydım, yaramadı. Hatta sadece senden bir parça olduğu için başka birine neredeyse aşık oldum. Ama erken döndüm o yoldan. Sen vardın, sen varsın ve sen olmalıydın...
Sana ilk dokunduğum zamanı hatırlıyor musun?
Hatırlamazsan hiç şaşırmam. O anın sana bir şey hissettirdiğini de sanmıyorum.
Ama benim için çok anlamlıydı. Çünkü o bir vedaydı. Sana en yakın olabileceğim an oydu, daha fazlası olamazdı. Birkaç saniye sürdü hepi topu. Fakat o anı aradan geçen neredeyse 1,5 yıla rağmen unutamadım. Halen yanağımda senin yanağının sıcaklığıyla yaşıyorum. Bazen o sıcaklık kayboluyor, kendimi zorlayıp zihnimde sesini canlandırınca geliyor gerisin geri.
Ne kadar inkâr etsem de özledim. Hiç konuşamadığım birini özledim. Kar yağdığında, geçen kış ilk kez duyduğum kahkahanı özledim. Seni son kez görmeyi, sana son kez dokunmayı özledim.
Seni sevmeyi özledim...
3 Yanıt
3892 Gösterim