'Gerçekler Sizi Sardığında Tek Sığınağınız Hayal Gücünüzdür'
Fantastik sinema, sinemanın vazgeçilmez türlerinden biri olmuştur.Yıllarca bu türde başarılı örnekler verilmiştir.Özellikle son yıllarda, The Lord of the Rings'le beraber, bu türe olan ilgi artmıştır.Haliyle son zamanlarda bu türden fazlasıyla örnek çıktı karşımıza.Ne var ki fantastik sinemanın kendi içerisinde yeni bir tür doğuracağı aklımızın ucuna bile gelmezdi.
Fantastik sinemanın kendine özgü kuralları (her ne kadar görünürde kurallar olmasa da...) olmuştur.Bu tür, insanları gerçek dünyanın acımasızlığından uzaklaştırır.İlla günümüzdeki birtakım olaylarla bir bağ kuracaksa, sembollik anlatımlarla bir bağ kurulur.(Lord of the Rings'te yüzük-politik iktidar ilişkisi gibi).Fantastik filmlerin kendine has bir üslubu da vardır.Örneğin iyi bir karakterin kötü karakter tarafından kovalanması sadece seyirciyi heyecanlandırmak içindir.Heyecan doruğa ulaştığı an iyi karakter tehlikeden sıyırır.Ne var ki El Laberinto Del Fauno'da hiçbir şey yolunda gitmez.Çünkü 'gerçek hayat acımasızdır!'(Filmde Ofelia gerçek hayattan koptuğunda, annesi öyle diyor.)
Filmin öyküsü, 1944 İspanya'sında geçmekte.İç savaş sona ermiş, dağlarda saklanan bazı adamlar yeni faşist rejime karşı savaşmaktadır.Bunu bastırmak isteyen rejim birtakım karakollar kurmuştur.Bu acmısız dünyanın ortasında kendini kıskıvrak kapana kısılmış hisseden Ofelia (Ivana Baquero)nın ne düşler ülkesinde ne de gerçek hayatta tutunamayışının öyküsüdür.
Öykü olabildiğine sert bir sekansla açılır. Küçük bir kız kanlar içinde yatmaktadır. Daha ilk karede seyircisini uyarır yönetmen. Sonrasında fantastik bir dünyanın kapıları aralanır. Hiç yalanın ve acının olmadığı bir yeraltı krallığında insanların dünyasının hayalini kuran bir prenses yaşarmış. Günün birinde muhafızlarını anlatan prenses saraydan kaçmış. Ama dışarı çıktığında güneşin parlaklığı onu kör etmiş ve geçmişe ait anıları hafızasından silmiş. Çok fazla acı çeken prenses sonunda ölmüş. Ama kral babası ruhunun günün birinde başka bir bedende, başka bir yer ve zamanda geri döneceğinden eminmiş.(Ferzan Özpetek'in Karşı Pencere'sini çekmesine vesile olan, evinin penceresinden Boğaziçi'nin karşı yakasında altın gibi parlayan damlı bir ev gören ve bu evi görmek için karşı kıyıya giden ve bu defa güneş karşı kıyıya vurduğundan kendi evini altın gibi gören çocuk gibi)
Bir taraftan annesinin (Ariadna Gil) ve doğmamış kardeşinin acılarını paylaşan Ofelia, diğer taraftan acımasız faşist, üvey babası Yüzbaşı Vidal'ın (Sergi Lopez) baskılarına boyun eğmek zorunda kalır. Vidal'i hiçbir zaman bir 'baba' olarak kabul edemez. Onu tek anlayan kişi Vidal'in hizmetçisi Mercedes (Maribel Verdú)'tir. Günün birinde bir Pan'la karşılaşan Ofelia için bir umut doğar. Ne var ki yeraltı dünyasına (ya da başka bir deyimle cennete) yeniden dönebilmesi için birtakım sınavlara tabi tutulur. (Adem'le Havva'nın yasak meyveyi yedikten sonra Cennet'ten kovulması ve insanoğlunun sınava tabi tutulması gibi). Pan aslında iyi biridir.Verdiği görevleri yerine getirirken, önüne birtakım kurallar koyar. Eğer bu kurallara uymazsa sınavı geçemeyecektir. (İşte bu durumda hiç kuşku yok ki Pan, Tanrı'yı simgeliyor. 'Bak ama dokunma' kuralı! Öyle ki sınavlardan birinde Ofelia şaşaalı bir yemek masasıyla karşılaşacaktır. Nolursa olsun hiçbir şeyden tatmayacaktır. Tek bir kırıntı bile.
Yönetmen bu iki dünya arasında öylesine muazzam bir paralellik yakalamış ki. Nitekim Ofelia, Dev Kurbağa görevini yerine getirmeye gittiğinde, öte taraftan askerler de gerillaları yakalamak için ormanın içine gidiyor. İki tarafın da görevi tehlikeli. Del Toro kamerasını o kadar mükemmel bir biçimde bir o dünyaya bir bu dünyaya çeviriyor ki, arada hiçbir zaman kopukluk meydana gelmiyor ve filmin temposu hiç düşmüyor.
Filmin en önemli kozlarından biri de hiç kuşku yok ki, karakter yaratmadaki başarısı. Oldum olası Schindler's List'teki Amon (Ralph Fiennes)'a bayılmışımdır.Su katılmamış bir kötüdür. İşte Yüzbaşı Vidal bana Amon'u hatırlattı. Babası General Vidal savaş alanında ölüken saatini bir kaya parçasına vurup parçalamış. Böylece oğlu tam ölüm saatini ve dakikasını bilecekmiş. Dolaysıyla bu saat Pulp Fiction'un Butch'ının 'altın saat'i kadar kıymetli. Esasında saatten çok zaman önemli. Öyle ki daha Vidal karakteriyle tanıştığımız an (Carmen ve Ofelia'yı beklrken) saatine baktığını ve '15 dakika geç kaldılar' demesiyle beraber bu karakterin ne kadar disiplinli olduğunu anlıyoruz. Şüpheli gördükleri baba, oğul iki çiftçiden çocuğun kafatasını içki şişesiyle parçaladıktan (rahatlıkla Gaspar Noe'nin İrreversible'ındaki yangın söndürme tüpüyle işlenen cinayetle boy ölçüşebilir.Evet bu bir fantastik film!) sonra, gerçekler su yüzüne çıkınca Yüzbaşı'nın verdiği cevap şu oluyor: 'Beni rahatsız edeceğinize şunları düzgün arayın'... Hepsi bu! Sergi Lopez Vidal rolünde, adeta harikalar yaratmış. Henüz 13 yaşında olan Ivana Baquero da kendisine verilen rolün hakkını fazlasıyla vermiş.
Filmin bir diğer önemli kozlarından biri de enfes müzikleri.Javier Navarete'nin harikulade müzikleri filmi unutulmaz kılıyor.
Bir film faşizmi bu kadar iyi anlatsın, başarılı oyuncu kadrosu muazzam karakterlere hayat versin, Spielbergvari ölümler olsun, acımasız olsun, harikulade efektler ve enfes kamera hareketleri olsun ve fantastik olsun;
yılın filmi olsun!Bundan yıllar önce Alejandro G. Innaritu Amores Perros'la, bir anda tüm dikkatleri Meksika'ya çekti. Bununla da kalmayıp '21 Grams' ve en Son Babel'le başarısını kanıtlamıştı. Diğer taraftan 'Children of Men'la Alfanso Cuaron kesinlikle hepimizi nakavt etmişti. Uzun tek plan çekimleri kısır sinema döngüsü içerisinde bir ilaç gibiydi ve Guillermo Del Toro yıllar boyunca unutulmayacak bir başyapıta imza atınca, haliyle hepimizin gözü Meksika'ya çevrildi. Umuyorum ki, bu ustaların elinden daha nice özgün ve kalıcı filmler izleriz.
32 Yanıt
22940 Gösterim