Seviyorum burayı... Çoğumuz sıkışıp kalmıştık kaderin pençeleri arasında. Bir soluk arıyordu bilinçaltımız kıskaçlar içinde. Kimisi evden okula, okuldan eve. Kimileri ise işte güçte, aklı eşsiz dehlizlerde dolaşıyor. Arıyor soğuk koridorlarda çıkış yolunu. Farelere basıyor, viyak !...
Keşke filmlerdeki gibi olsa hayat. Bir senaryo yazıp oynayabilsek sorumsuzca. O Tara Reid olsa, ben Kip Pardue. Balayına çıksak bir gölün ortasındaki ufak bir adada, sonsuza kadar orda kalmak istesem ben. Kementini gevşetse sorumluluk canavarı belki birazcık yapabiliriz bunları ama...
Olmuyor işte sevgili olmuyor. Gitsek bile balayına sen orda kalmak istemiyorsun kaçıyorsun benden... Kader işte gülünç
. Pençesinden kaçmayı başarsak bile oyunumuzu bozmak için elinden geleni yapıyor. Sen sevmeye çalıştıkça bu dünyayı inadına kulağının içine içine bağırıyor.
Benden sana yar olmaz kendine gel !!!
O vakit tekrar bir arayış tekrar bir hüzün ve belirsizlik. Bir yandan kafanda dehlizler veriyorsun tekrar kendini günlük hayatına. Derken aklına geliyor birden. İçindekiler canını yakmaya başladığı vakitlerde...
Bir rıhtım hayal et diyorsun kimseler bilmeyecek seni rahatca gezinebileceğin, düşünmeden anlatabileceğin. Kader tekrar oynamak istiyor seninle ve gevşetiyor biraz kementini. Sende fırsattan istifade arıyor ve buluyorsun. Bu rıhtımdaki limanlarda gezinmeye başlıyorsun ve görüyorsun. Senin gibi onlarca belkide yüzlerce insan var burada. Yüzünde buruk bir gülümseme.
O an anlıyorsun. Bu sefer o canavardan kurtuldun. Burda rahatsın biliyorsun artık. Arkanı dönüyorsun ve hareket çekiyorsun canavara. Tükürüyorsun suratına. Son cilvesinide yapıyor sana.
Atlamadan önce bu Düşler Limanı' ndan denize...
1 Yanıt
2467 Gösterim