SAFLIK
Gecenin karanlığında, kalbimin ışıksız limanlarında tek başımayım.Üşüyorum ve yalnızım.Bir yanım bitmeli diyor diğeri devam etmeli.Kalbim yorulmuş söylenen yalanlardan ve atılan kazıklardan.Şehrin kayıp canavarı kükrüyor içimde.
Bıktım artık boşa çevirmekten pedalları.Her bir dönüş yeni bir çaresizlik ve ihanet.Gidilecek bir yer çok çünkü.Sadece karanlık ve hortlarcasına dirilen hatıralar.
Hayat denilen zamparalığın içinde süslü tabelalarla aldatılmış bir yolcuyum ben.Kayıp zamanlardan gelir, hiçliğe yol alırım her sabah.Her yeni gün daha çok darbe, daha çok yalan demek benim için.Gözlerim artık sadece maskeleri ve karanlıkta bırakılan sevinçleri görür olmuş.
At gözlüğüyle koşuma vurulmak istenilen duyguların temsilcisiyim ben.Her gün yeni engellere sürüklenen, hep oyuna getirilen.Umut ve mutluluktan bile bıkmışım.Her mutluluğun ardından bir keder geldiği için belki de.
Kolyeye dizilen inciler gibi hep parlarım ama kimsecikler görmez beni.Dünyanın büyüklüğü altında ezilmemek için çalışır durur beynim.Didinip dururum bir gün daha yaşayabilmek için.Bir gün daha anlamsızlığa boğabilmek için hayatı ve bir gün daha duyabilmek için adeta yüzüme haykırılan hakaretleri.
Fırtınaların ortasında kalmış ve hiç ulaşamayacağı sığ limanlara özlemle bakan bir gemi gibi kurtuluşu bekler dururum.Bedenim toprağa kavuştuktan sonra huzura erer belki bedbah ruhum.Umutlarım gecenin karanlığında boğulan güneş ışıkları gibi batar mantığımın ardında.Engin sularında yüzerim durmadan zalim okyanusların.Ufukta ne bir kara parçası ne bir kurtuluş.Karamsarlık denizinde sürüklenen zavallı benliğim için.
Soğuk mu bu kadar titreten ruhumu?Yoksa kapkara kesilmiş taştan kalpleri düşünmek mi bu kadar korkutucu?Saflığımı sattım ben gelecek vadeden yalanlara.Bilmem artık ne ederim.Son tiyatrom bu artık.Rolümü oynar ve sessizce çıkar giderim.Sessizliğimi terk ederim.
En kolayı olsa da bırakıp gitmek sefil hayatı, yaşamak lanetimdir benim.Sevgisizliğe alışmış ruhum, amacı kalmamış kaderimle, içimdeki korku madeninde göçük altındayım.Yalan söyleyemiyorum herkes gibi iyi olacak diye.Çünkü nasıl bahsedebiliriz bundan artık kalmamışsa iyilik.
Sorumsuzluğunu omuzlarımda taşıdığım dünyanın yükü fazla artık bana.Eziliyor ve boyun eğiyorum zorbalık karşısında.Kalmadı artık hiçbir şeyim.Gitmek zorundayım.Satırlarımdır ardımda son kalanlarım.
2 Yanıt
4334 Gösterim