Aya bakarken düşünüyorum bunları gece mavisi bir gecede. Muntazam şeklini henüz alamamış ama alabildiğine parlak, ilham verici bir ay… Yıldızsız gecenin yalnızlığını bulutlara örtünerek gidermeye çalışan bir ay, yazık onu bile becerememiş. Milyonlarca yıl geriden gelen küçük ışık parçacıklarına bakarken düşünüyorum, bırak öteki dünyaları kendi önünü zor aydınlatıyormuş gibi duruyorlar. Sadece gökyüzünü değil insanların içini de karartan koyu renk bulutlara bakarken düşünüyorum. Düşündükçe hüzünleniyorum, hüzünlendikçe sıradanlaşıyorum. Gariptir ki başka türlü de yaratamıyorum.
Yaratmaya çalışıyorum. Midemdeki kıpırtıyı, yüzlerce kelebeğin midemdeki hareketini kelimelerin dansına çevirmek istiyorum; kafamın bulanıklığını, kurşun kalemin izlerini elimin teriyle bulandırarak atmak. Boğazımdaki düğümleri, Norveçli balıkçılara çözdürecek değilim ya ne yapabilirim yazmaktan başka.
Esmer dilberler geliyor aklıma, sarışın afetler. Kovmaya çalıştıkça zihnimden, bir masa tutup bilincimin en ücra köşelerinde, mezeler ısmarlıyorlar; kafaya koymuşlar alem yapacaklar bu gece. Yazık bana ayıracakları boş sandalyeleri yok. İçmeye koyulduklarının rakının rengini alıyor ruhum. Sevgi dilenecek haldeyim hayalimdeki güzellerden.
Gözlerini seçiyorum, kahverengi, mavi… Kirpiklerini seçiyorum, uzun, gözlerinin güzelliğine güzellik katıyor. Burunlarını seçiyorum, İtalyan bir heykeltıraşın elinden çıkma bir mozole gibi dikiliyor güzel yüzlerinde. Dudakları kapalı, gururla kapanmışlar; geçit vermiyorlar arzuya.
Sevgiyi andıkça güzellik geliyor aklıma, güzelliği andıkça sevgi. Anıyorum, sıradanlaşıyorum…
0 Yanıt
2394 Gösterim