“Tanrı dünyayı yedi günde yarattı ve onunla beraber yedi kavram onu şekillendirecek.” der kutsal kitaplar.
Her şeyden önce “kavram” kavramını yarattı ve onunla beraber kavramlara anlam katacak “anlam” kavramını. Sıra duygulardaydı. O anlamı kuvvetlendirecek “sevgi”yi yarattı. Sevgiyi değerli kılmak için “hüznü” yarattı. Önce iyiyi sonra kötüyü yarattım bari şimdi önce kötüyü sonra iyiyi yaratıyım diye abzürd bir düşünceye kapıldı tanrı ve sonra “öfke”yi yarattı. E tabi ki sıra “refah”taydı. Bir tane kaldı lan dedi tanrı kavramlardan, şimdi birini yaratsam tezadını yaratamam o zaman sekiz olur ilerde insanları yaratınca onlar ben ile yedi arasında bir bağ kuracaklar o bozulur diye düşündü. Sonra tekrar düşündü: “ben demin önce iyiyi sonra kötüyü yarattım şimdi tersini yapayım dedim ama ben demin iyi ve kötü kavramını yaratmadım onu nasıl dedim anlamadım ben” ve birden kabiliyet (düşünmek mesela) kavramını yaratmadığından nasıl düşündüğünden de şüphe etti ve böle şüphe ederken şüphe etme kabiliyetine de sahip olamayacağını anladı. Bu kısır döngüden sıkıldı ve azcık uğraşıp dünyayı ve insanları yaratarak bu kısır döngüden kurtulmak için bir köşeye çekilip düşünmeye başladı. Bu yüzden dünya güzel bir yer değil ve insanlar rezalet birer varlıktır!
Ve arkadaşlarım, bu yüzden ki tanrı çok meşgul. Bu döngüden çıkmaya uğraşıyor. Bu yüzden dualarınıza cevap veremeyebilir. Kusuruna bakmayın e mi?
3 Yanıt
3752 Gösterim